Niemand Heeft Gelijk — (4-9-09)

Een houvast voor mij is: "alles wat veranderlijk is kan niet werkelijk zijn". Dat is mijn 'reminder', als ik naar een glas kijk en me afvraag of het stuk kan gaan, dan weet ik dat het niet werkelijk is wat het lijkt te zijn. Dit houdt in dat alles wat kan veranderen, verdwijnen of sterven hier op aarde niet werkelijk is. Mm, dat is best veel.

Dit creëert een schijnbaar probleem: vrijwel al het tastbare, hoorbare en zichtbare is veranderlijk en [dus] vanzelfsprekend niet werkelijk, en wat werkelijk is —dat wat overblijft als je al het onwerkelijke wegstreept— is niet tastbaar, hoorbaar of zichtbaar. En het is logisch dat de waarheid problemen creëert, omdat dit is wat hier gebeurt. Het is normaal binnen deze krankzinnige wereld en onze krankzinnige geest, omdat er zonder probleem geen oplossing kan zijn, en dan zou alles goed zijn. Dat mag hier niet zo zijn omdat dan alle dualiteit zou wegvallen.

Het is voor ons pas 'echt' als het tastbaar en aanwijsbaar is, of op z'n minst wiskundig bewijsbaar, terwijl we alles wat buiten het tastbare, aanwijsbare of bewijsbare ligt labelen als "sprookje" of "fantasie"... terwijl het juist andersom is. Een goede methode is om alles wat we hier op aarde als werkelijk en normaal betitelen 180 graden om te draaien om een glimp te zien van wat veel dichter bij de waarheid ligt.

We zitten hier met een wereld die tastbaar, hoorbaar en zichtbaar is maar niet werkelijk, en een wereld die ontastbaar, onhoorbaar en onzichtbaar is die wel werkelijk is. De eerste wereld is gebaseerd op een (schijnbaar) fysieke en tastbare ervaring terwijl de tweede gebaseerd is op —ik kan het niet anders benoemen— de overtuiging dat dit waar is.

Het gevolg hiervan is dat er altijd iemand is die bewijs wil zien dat dit zo is. Men wil altijd overtuigd worden van mijn gelijk of van hun gelijk, terwijl dit er simpelweg niet toe doet. Het is volslagen onbelangrijk of ik gelijk heb of dat een ander gelijk heeft, omdat de uitslag hiervan niets verandert aan de waarheid. In deze wereld kan ik gelijk krijgen, of kan jij gelijk krijgen, maar de waarheid is onveranderlijk en wie er gelijk krijgt heeft daar geen enkele invloed op.

Waarom moet alles bewezen worden? Waarom moet ik een ander overtuigen van de waarheid van het Eén en de non-duale werkelijkheid? Waarom moet de ander mij overtuigen van zijn gelijk, of in de verdediging schieten om zijn eigen 'gelijk' te beschermen? Het antwoord is even simpel als onbevredigend: er is geen reden en geen doel en geen noodzaak om wat dan ook te bewijzen tegenover wie dan ook omdat beiden partijen altijd ongelijk hebben.

Het is 'ego' dat wil dat iets bewezen wordt, omdat dit ons gescheiden houdt van elkaar. Er is één iemand die iets beweert en de ander gelooft dat niet en vraagt om een bewijs. Dat bewijs is er nooit, omdat wat wij hier als waarheid bestempelen altijd consensus is — met andere woorden: wat de meerderheid accepteert als waarheid. Bovendien is er altijd een winnaar en verliezer, een van de beide partijen moet inbinden en toegeven dat het idee van de ander 'logischer' klinkt; en de scheiding is compleet.

Het punt is dat er niets te bewijzen is omdat hier op aarde niemand weet wat waar is waardoor iedereen die iets beweert er vanzelfsprekend helemaal compleet naast zit. Het kan niet anders! Iedereen lult uit zijn nek, als het ware, dus waarom zouden we de moeite nemen om te bewijzen wat de meest acceptabele lulkoek is? Niemand weet iets maar we denken allemaal ergens verstand van te hebben en het is ego dat gelijk wil krijgen om bijzonder te zijn en om de ander te overtreffen en zo scheiding manifest te maken.

Wij weten niets, hebben altijd ongelijk en kunnen niets tot een succesvol einde brengen. Wij zijn volledig inadequaat om in te zien wat het beste voor ons is en zijn niet in staat om wat dan ook voor elkaar te krijgen. Bovendien zijn we niet behept met welk inzicht dan ook om wat dan ook te beslissen waardoor we gelukkig zouden kunnen worden. Wij kunnen nooit iets en zullen nooit iets bereiken in ons eentje.

Wij hebben hulp nodig!

Wanneer je in staat bent om de nederigheid op te brengen om toe te geven dat je niets weet, niets kunt en niet eens weet wat het beste voor je is, en je de problemen overgeeft aan het hogere (of je dat nou God noemt, of de Heilige Geest, of je Hogere Zelf, same difference), zal die hulp er zijn; want die hulp is er altijd geweest, in afwachting op het moment dat jij inziet dat je zelf niets weet en niets kunt veranderen. Dat is werkelijk een wonder.

INHOUD