Haat, Liefde, Ego en Strijd — (13-9-09)

Het is me opgevallen dat mensen die zich bewust worden van de simpele gedachte dat alles Eén is (en dus niet de misplaatste gedachte dat we allemaal één zijn) al snel denken: "O, nu moet ik van iedereen houden en iedereen respecteren, want iedereen is Eén en Dezelfde en net als ik onderdeel van dat Eén". Ik vraag me af of dat zo is. Moet je van iedereen houden? Moet je iedereen en ieders actie of geloof respecteren?

De volgende tekst is puur theoretisch, er is een IK die zich Frits noemt die dit bedenkt en er is geen reden om aan te nemen dat dit iets met De Waarheid te maken heeft:

Dit schijnbare leven op aarde is in principe niets meer dan Eén dat zich voordoet als velen. De reden waarom dat Eén zich voordoet als velen is omdat het zich schuldig voelt om iets (het zich afscheiden van de Bron) wat het uiteindelijk niet heeft gedaan en dat schuldgevoel projecteert op iets buiten zichzelf, omdat het zelf dit schuldgevoel niet aankan.

Dit Eén heeft zich echter nooit afgescheiden van de bron en het schuldgevoel is daardoor automatisch onnodig en onwaar. Een deel in het Eén weet dit, het deel dat tegelijk met het Ego is geschapen. Op het moment van die kleine gedachte aan afscheiding en het instant gevoel van schuld is er een IK ontstaan. De kleine maar krankzinnige gedachte aan afscheiding klonk, vrij vertaald, als volgt: "IK ga me afscheiden van de bron want IK kan het wel alleen. Fuck YOU!"

Op het moment van die IK-gedachte is er automatisch een JIJ-gedachte ontstaan en het concept van het Ego. Vanuit de IK-gedachte, de JIJ-gedachte en het Ego, is er automatisch dualisme ontstaan en is er naast de schepping van het Ego ook een tegenpool geschapen. Zoals wit automatisch zwart oproept, zo heeft Ego automatisch een tegenpool opgeroepen. Deze tegenpool, die ik "het Heilige" noem, is hetgeen dat weet dat er nooit afscheiding heeft plaatsgevonden en dat er geen reden is om ons schuldig te voelen.

Het Ego —dát wat wij denken te zijn— verzint alles wat we meemaken om maar te bewijzen dat er afscheiding heeft plaatsgevonden en dat alles gescheiden van elkaar bestaat, om zodoende Zijn bestaansrecht te consolideren; en het Heilige maakt gebruik van dit alles om aan te tonen dat dit niet zo is. Dit zou je kunnen zien als de oeroude oorlog tussen het kwade en het goede, tussen zwart en wit, maar dan zou je dat verkeerd zien.

Het Ego strijdt, dat is waar, en dat is de reden waarom we ons driekwart van de tijd klote voelen, maar het Heilige strijdt niet en zal ook nooit strijden; en als slechts één partij strijdt en de ander niet, dan is er geen oorlog gaande. Het Heilige neemt alle strijd en agressie van het Ego liefdevol aan omdat het Heilige weet dat het niet waar is. Het Heilige weet dat er geen afscheiding heeft plaatsgevonden en weet daardoor absoluut zeker dat er buiten Zichzelf geen ander kan zijn omdat het Heilige, net als alles, Eén is. Als het Heilige het enige is dat er is, dan kan er geen Ego bestaan.

Dit klinkt tegenstrijdig, maar dat is het niet. Op het moment dat er zoiets als Ego wordt gecreëerd, ontstaat er automatisch het Heilige als tegenpool. Het effect van een tegenpool is dat er een natuurlijk evenwicht ontstaat. Met alléén een Ego zou de weegschaal doorslaan, met het Heilige er bij blijft de weegschaal in balans. Als iets in balans is kun je beiden wegstrepen, en dat is de waarheid. Er is geen Ego en er is ook geen Heilige, er is alleen Eén, maar als er gedacht wordt dat er het Ego is buiten het Eén, dan moet er een tegenpool gecreëerd worden om die krankzinnige gedachte in balans te krijgen.

Het Ego verzint alles wat we tegenkomen, meemaken en ondergaan om te bewijzen dat Het bestaat en het Heilige in ons maakt gebruik van alles wat we tegenkomen, meemaken en ondergaan om ons te laten zien dat Het niet bestaat. Dit doet het Heilige heel subtiel en héél rustig, omdat een instant confrontatie met het feit dat niets van wat we allemaal hebben gezien en meegemaakt werkelijk waar is, een te grote shock zou zijn.  Het Heilige heeft ook geen haast, omdat Het weet dat er geen tijd en ruimte bestaat.

Alles wat je meemaakt en iedereen die je ontmoet is een projectie van het Ego om te bewijzen dat er afscheiding heeft plaatsgevonden en dat alles tegenover elkaar staat, maar het is ook een gereedschap van het Heilige om je te laten zien dat dit niet zo is. Op het moment dat je iemand ontmoet die jou iets ergs aandoet en je voelt in eerste instantie haat maar je dwingt jezelf om deze persoon lief te hebben —omdat, zoals ik aan het begin schreef, je denkt dat je van iedereen moet houden omdat iedereen Eén en Dezelfde is— dan pleeg je verzet tegen het eerste dat in je opkomt, namelijk dat je het niet leuk vindt wat die ander je aandoet.

Verzet is strijd en het Heilige strijd niet; dat is wat waar is binnen deze stupide en krankzinnige illusie... het Heilige, dat weet dat het Eén is, strijdt niet en zal nooit strijden. Wat je reactie in waarheid zou moeten zijn, als iemand je iets ergs aandoet, is dat je ziet dat wát de ander je aandoet niet waar is. Het is onmogelijk dat die ander je iets aandoet, omdat er geen ander bestaat. Alles is Eén, dus vanuit jou gezien ben jij het enige dat er is en alles wat je ziet en meemaakt is wat jij jezelf aandoet; maar dat is geen reden om het leuk te vinden wat jij jezelf aandoet, dat is geen reden om er van te gaan houden en het is zeker geen reden om het te respecteren, tenzij dit het eerste is wat aan gevoel in je opkomt.

Als het haat is dat in je opkomt dan is dat wat je voelt, en als je dan denkt dat het liefde zou moeten zijn dat je zou moeten voelen, dan creëer je (weer) een schuldgevoel en het Heilige creëert nooit een schuldgevoel. Ook al denk je dat je goed doet door te vinden dat je liefde moet voelen, het komt er op neer dat je vindt dat je iets niet goed doet omdat je haat voelde, en dat is Ego aan slag.

Wat het Heilige wil, is dat je inziet dat hetgeen de ander je aandoet in feite is wat jij jezelf aandoet, en aangezien het dom is om jezelf dit aan te doen, kan het niet anders dan niet waar zijn. Dat is volgens mij het enige dat je hoeft te doen. Je hoeft het niet leuk te vinden, je mag er ook boos om worden, zolang je daarna maar inziet dat het niet echt waar is en jij jezelf kunt vergeven voor die dwaling. En ik bedoel dat je het werkelijk inziet, écht inziet, en dus niet doet alsof omdat je vindt dat dit blijkbaar zo hoort, want dan is het opnieuw een vorm van verzet en verzet is strijd. Alleen het Ego strijdt, het Heilige niet, dus wie heeft er dan gewonnen?

INHOUD