SNIPS' VAULT:
INDEX
CONSPIRACY
NONDUALITEIT
SNIPS' AUTOLYSE
WEBLOG
SNIPPETS
SNIPS' WERELD
AUTOLYSE
IN DE ZANDBAK
FRITS SNIPS
DONEREN?

Pagina Verversen
VOOR NIEUWS EN MEER INFORMATIE! GA NAAR: WWW.SNIPS.NL

 NONDUALITEIT
Mijn Voornemen — (18-9-09)

Dit is niet een stuk over inzicht, niet over vergeving of respect, niet over acceptatie en zeker niet over onwerkelijke alle stupiditeit verzengende liefde; niets van dit alles (of misschien ook wel). Volgens mij is dit een stuk over een voornemen, mijn voornemen dat naar alle waarschijnlijkheid ongenadig zal mislukken zoals alles altijd gedoemd is te mislukken in deze droom/illusie.

Het is een voornemen dat niet voortkomt uit een misplaatst idee dat het me een beter mens zal maken, zoals het ook niet voortkomt uit het misplaatste idee dat het 'zo hoort'. Het is slechts een voornemen dat voortkomt uit moeheid en —wie weet?— een gevoel van verslagenheid. Simpel gezegd: ik heb er geen zin meer in en daarom neem ik me voor om er mee te stoppen.

Dat klinkt dramatisch, maar nee, ik ga geen zelfmoord plegen. Dus niet getreurd, of wel, dat mag ook, maar ik zal nog wel een tijdje verblijven op de aarde en in deze spiegeldroom.

Ik ben tegen een imaginaire spiegel gelopen en zag mijzelf in de rol van het personage dat ik hier op internet speel. Het wat bazige, bijna alleswetende figuurtje dat andere mensen —uit de goedheid van zijn hart, dat dan weer wel— probeert te pushen een stap voorwaarts te zetten, zodat ze toch een keer —"god gloeiende godverdomme"— wakker zullen worden.

En ik geef grif toe, zo arrogant ben ik dan ook wel weer, dat ik na 20+ jaar onderzoek heel veel weet en dat ik een goed ontwikkelde intuïtie heb waardoor ik snel en vaak accuraat de bull van de shit kan scheiden; maar dat houdt niet automatisch in dat je dat andere mensen moet gaan opdringen of dat mensen naar je luisteren of überhaupt iets van je aan willen of wensen te nemen. In de meeste gevallen gaan ze zich verdedigen omdat zij, net als ik, hun identiteit halen uit wat ze denken te weten, denken te geloven en denken te zijn.

We hebben een imaginaire spiegel nodig om tegenaan te lopen om zo te zien wat we denken te zijn, en vooral te zien wat voor onzin dat is en hoe onwerkelijk dat is.

Ik geloof dat het de egomens eigen is om iets wat het geleerd heeft, te delen met andere egomensen in de hoop de ander te onderwijzen, te helpen en te bevrijden, maar ook te indoctrineren en te overheersen. Dat is wat we doen en zolang het gaat over zaken die er niet werkelijk toe doen is er geen enkel probleem. Over politiek kunnen we prima discussiëren, en wellicht raken de gemoederen wat verhit, maar uiteindelijk —of je het gelooft of niet doet er niet toe— is het een droomdiscussie over iets wat niet werkelijk is en zal er niets veranderen.

Daar is iedereen tevreden mee, omdat iedereen weet dat aan politiek niets te veranderen is. Het is een spel dat we spelen en het gaat over iets dat buiten ons speelt, het is niet persoonlijk, het raakt niet de IK die we denken te zijn. De politiek is "daar buiten" en op alles "daar buiten" hebben we geen werkelijke invloed; 'ze luisteren toch niet naar ons en wij kunnen lekker slachtoffer blijven'. Lekker veilig.

Het is compleet anders wanneer het over onszelf gaat; over onze kennis, over ons geloof, over onze overtuigingen, kortom: over ons wezen, ons zijn, dat wat wij werkelijk denken te zijn. Laat ik nu net het "ongeluk" hebben dat dit precies is waarover ik al jaren aan het schrijven ben. Ik probeer —tevergeefs, zo blijkt— mensen te wijzen op hun illusionaire en imaginaire wezen en blijkbaar, schijnbaar, aantoonbaar en misschien zelfs vanzelfsprekend, vindt men dat niet prettig.

Nu geloofde ik lange tijd dat als ik iemand maar lang genoeg ongemakkelijk liet voelen, hem lang genoeg achtervolgde en tergde met mijn boodschap, er een punt zou komen waarop de persoon zou "breken" en een seconde van inzicht zou kunnen hebben. Als ik dat zou bereiken, dan was mijn "missie" geslaagd. Sorry dat ik het zeg, maar wat een bullshit! Nooit zal iemand "breken" en een seconde van inzicht hebben door een actie van iemand of een reactie op of van iemand. Nooit, nimmer, never nooit niet!

Nu kan dit stuk worden uitgelegd als een desillusie van een notoire verbeteraar, maar zo voelt het niet en zo bedoel ik het ook niet. Het voelt als een bevrijding en het hele traject wat ik heb doorlopen is nodig geweest, omdat je eerst moet ervaren dat 'het niet werkt' voordat je het kunt opgeven en overgeven aan hoe je de scheppende kracht ook wilt noemen. Het is bijzonder om te ervaren hoe het ego zich hevig verzet tegen het opgeven en die overgave, omdat dit pushen van mensen, dat ziekelijke onderwijzen van mensen, één van de dingen is die mij vasthouden in deze egogebonden droom.

Mijn IK werd gevormd door die kruistocht op internet die ik heb ondernomen. Nu ik hiermee stop verwacht ik veel tegenwerking van het ego, in welke vorm dan ook, in mijn dagelijks leven en wellicht ook op internet, omdat de omgeving gewend is aan het feit dat ik een mening heb en die ook met hand en tand verdedig. Vanaf nu doe ik dat niet meer. Dat wil zeggen, ik deel mijn mening nog steeds maar ik ga deze niet meer verdedigen. Ik stop met verdedigen en overtuigen, maar ik stop niet omdat ik nu opeens respect heb voor de mening, overtuiging en geloof van een ander, want dat is niet zo, ik heb gewoon niet meer de energie of de zin om er tegen in te gaan.

Als compensatie ga ik absoluut niet, zoals ik sommigen zie doen, de waanideeën van anderen ondersteunen door te zeggen dat 'alles goed is' en dat soort spirituele nonsens, want alles is niet goed binnen deze droom. Binnen deze droom moet je weldegelijk wakker WILLEN worden. En dit doe je niet door op je billen te blijven zitten en tegen jezelf zeggen dat alles goed is, en alles liefde is en dat, als we maar lang genoeg een veer in elkaars kont steken, alles op zijn pootjes terecht zal komen.

Mijn voornemen is om er over te blijven schrijven, en misschien zal ik één keer reageren op een stuk van een ander om even een spiegel voor te houden, maar elke tegenreactie, elke aanvechting, ieder figuur die het nodig vindt om het tegendeel van mijn schrijven te bewijzen, daarop zal ik niet reageren, simpelweg omdat het zinloos is en juist de droom versterkt. Ik ga niet proberen te bewijzen dat ik gelijk heb en ik ga me ook niet meer verdedigen. Ik ben bereid om te verduidelijken wat ik geschreven heb, maar het kan me werkelijk niet schelen of iemand er wel of niet iets mee doet.

Ik ga door met het beschrijven en het aantonen van de droom/illusie, omdat dit voor mij van belang is, dat is mijn manier om het over te geven aan hoe je de scheppende kracht ook wilt noemen, maar ik ga niet de droom/illusie van anderen versterken of reëel maken door positief te reageren op de —in mijn ogen— onzin die ze vaak uitkramen. En aangezien vijandig reageren geen zin heeft, moet ik op zoek naar een vorm die voor mij werkt.

En dan, zoals altijd, is er het wonder dat ik precies op zo'n moment in "Een Cursus in Wonderen" lees wat zo overduidelijk van toepassing is dat de auteur wel bijna moet weten wanneer ik daar klaar voor ben:
"Wanneer jij kwaad bent, komt dit dan niet doordat iemand verzuimd heeft de functie te vervullen die jij hem hebt toebedeeld? En wordt dit dan niet de 'reden' waarom jouw aanval gerechtvaardigd is? De dromen die jij prettig denkt te vinden zijn die waarin de functies die jij hebt verdeeld zijn vervuld, en waarin aan de behoeftes die jij jezelf toeschrijft is voldaan. Het maakt niet uit of ze vervuld zijn of slechts gewenst. Het is het idee dat ze bestaan waaruit angsten voortkomen. Dromen worden niet in meerdere of mindere mate gewenst. Ze worden verlangd, of niet. En elk staat voor een of andere functie die jij hebt toegewezen, een of ander doel dat voor jou door een gebeurtenis, een lichaam of een ding vertegenwoordigd én bereikt zou moeten worden. Als het daarin slaagt, denk jij dat je de droom prettig vindt. Maar mocht het mislukken, dan denk jij dat de droom naar is. Maar of het slaagt of faalt is niet de kern van de zaak, maar slechts zijn flinterdunne bedekking."

(ECIW: T29.IV.4)

"Hoe gelukkig zouden je dromen worden als jij niet degene was die elk figuur in de droom de 'juiste' rol toemat. Niemand kan tekortschieten behalve in jouw idee over hem, en daarbuiten bestaat er geen andere daad van verraad."

(ECIW: T29.IV.5:1 + T29.IV.5:2)
Ik stop niet zozeer met oordelen, omdat dit niet mogelijk is, ik stop wel met deze oordelen uit te spreken, hopende dat dit uiteindelijk een gewoonte zal gaan worden. Ik schrijf wat ik vind, geloof en ervaar, en wat een ander er mee doet zal mij de spreekwoordelijke worst zijn. Reageren staat vrij, preken staat vrij, maar verwacht geen verdediging van mij. Daar stop ik mee, dat onderdeel geef ik op en geef ik over aan hoe je de scheppende kracht ook wilt noemen.