Kip En Het Ei — (3-10-09)

Buiten stormt het herfstig... en van binnen is het niet minder. Elke virtuele stap die ik zet in mijn hoofd wordt gestopt door directe tegenspraak, want elke stap is niets meer dan een redenatie —veel meer gebeurt er niet in dat hoofd— en elke redenatie is gedoemd stuk te lopen. Veelal duurde het een paar dagen tot weken (voorheen zelfs jaren) voor zo'n redenatie stukliep, nu lijkt er elke seconde een nieuwe redenatie stuk te slaan op de kust van de waarheid.

Alles schijnt hier te bestaan uit cirkels, en het nadeel van cirkels is dat je altijd weer terugkomt bij het punt waar je bent begonnen. Zo lijkt het doel van het leven te bestaan uit het ondervinden dat het leven geen doel heeft; want iets dat niet werkelijk is kan geen doel hebben. Maar als het doel is om er achter te komen dat het geen doel heeft, dan heeft het een doel, namelijk om er achter te komen dat het geen doel heeft.

Het vraagstuk over wat er eerst was, de kip of het ei, gaat niet over een kip of een ei, het gaat over het leven. Wat was er eerst? Het leven of de dood? Gezien wat de wetenschap beweert is het leven ontstaan uit dode materie, want anders zou er altijd leven moeten zijn geweest en kan het niet ontstaan; maar hoe kan iets dood zijn als het nooit heeft geleefd? Elk begin is een begin omdat er een einde wordt vermoed, maar als er geen begin is, omdat het er altijd is geweest, kan er ook geen einde zijn.

En dat is het, dat is het antwoord... noch de kip noch het ei was er eerst, want er is geen kip en daarom kan er geen ei bestaan. Alleen omdat er aangenomen wordt dat de kip werkelijk is, moet er een ei zijn geweest, maar omdat niet kan worden verklaard waar het eerste ei vandaan is gekomen, kunnen we vaststellen dat er nooit zoiets als een kip kan bestaan.

Het idee dat er zoiets als een uitkomst bestaat, een conclusie, is de enige reden waarom er redenaties ontstaan; wanneer je accepteert dat er geen uitkomst is, geen conclusie, kun je zien dat elke redenatie volslagen onzinnig is. Dit voorgaande is een redenatie met een conclusie. Dus wat was er eerst? De redenatie of de conclusie? Er van uitgaande dat de conclusie de waarheid is, en de waarheid constant is —te weten: altijd bestaand—, moeten we vaststellen dat de conclusie al moet bestaan voor er een redenering kan plaatsvinden, edoch, zonder redenatie zal er geen conclusie mogelijk zijn.

Je komt er niet uit zonder een illusie te omarmen, namelijk dát wat jíj als jóúw waarheid aanneemt. Ook al is het een leugen, het is een leugen die voor jou het meest waar voelt en jou het meest een veilig gevoel geeft... maar... het is en blijft een onwaarheid, het is en blijft een leugen, het is en blijft egogebonden illusionaire onzin, en het is en blijft een blokkade voor de werkelijke en enige waarheid.

Je kunt blijven roepen dat ieder zijn eigen waarheid heeft, maar door een onwaarheid een waarheid te noemen maak je de onwaarheid niet waar. Een leugen wordt geen waarheid omdat miljarden mensen het voor waar aannemen, net zoals de enige echte werkelijke waarheid niet minder waar wordt doordat miljarden mensen het niet geloven.

Die enige waarheid is de waarheid die je ontmoet wanneer je geen illusies meer omarmt en toestaat dat je mogelijk gek wordt van de redenaties die voor je geestesogen in duizenden stukjes te pletter slaan tot er uiteindelijk geen redenatie meer mogelijk is, en dan is er werkelijk geen kip en geen ei meer en dáár zijn we met z'n allen doodsbang voor.

INHOUD