Hogere Macht — (23-10-09)

Er is steeds minder om over te schrijven. Ja, ik zou het kunnen hebben over de stand van zaken in de wereld, maar dat heb ik jarenlang gedaan en er zijn genoeg sites die zich daarmee bezighouden. Om heel eerlijk te zijn, ik kan er niets meer mee; het resoneert niet meer met mij, om het maar eens mooi zweverig neer te pennen.

Wat ik de afgelopen jaren heb geschreven kwam voort uit een noodzaak voor mijzelf om te beredeneren en te omschrijven wat ik voelde maar niet kon begrijpen. Ik heb jarenlang het voor mij onbegrijpelijke begrijpelijk proberen te maken, en in feite doe ik dat nog steeds. De vraag is wanneer je daarmee moet stoppen. Kun je daarmee stoppen? Misschien moet het gewoon een keer uit zichzelf stoppen omdat het niet meer verder kan.

Ik ben nu al kwijt waarover ik het eigenlijk wilde hebben. Doet er niet toe, ik schrijf gewoon verder. We zien wel.

Laatst bezocht ik een verjaardag. Ik hou niet zo van verjaardagen, om eerlijk te zijn, het kost me erg veel moeite om mee te doen met de "normale" gespreksonderwerpen. Dat ligt niet aan de mensen om me heen en zeker niet aan het gesprek, maar 90 van de 100 keer boeit het me gewoon niet. De enige reden waarom deze verjaardag leuk was (voor mij dan, want de verjaardag was een prima verjaardag voor "normale" mensen), kwam doordat ik een gesprek had met iemand had die oprecht en welgemeend interesse had in waarmee ik bezig ben.
 
We hadden een fijn gesprek over Een Cursus in Wonderen, Jed McKenna, non-dualiteit, kortom: al mijn stokpaardjes kon ik van stal halen. Was dat mijn Ego dat gestreeld werd? Wellicht. Meestal klets ik niet in het openbaar over hoe ik deze "realiteit" ervaar, omdat men het over het algemeen niet begrijpt en zich soms zelfs voelt aangevallen. Dat is op zich wel logisch, omdat wat ik beweer het Ego direct aanvalt; of eigenlijk niet eens aanvalt, eerder simpelweg weerlegt.

Ik schaam me niet voor hoe ik het zie en hoe ik het ervaar, alles behalve dat, maar meestal heb ik geen zin in een zinloze discussie omdat de gesprekspartner geen idee heeft waarover ik het heb. Dat begint meestal al wanneer ik het ga hebben over "De Bron", of "Dat wat IS", dan worden de ogen van de gesprekspartner vaak al glazig — en dat is nog maar mijn introductie van het geheel, laat staan dat ik ga beweren dat wij niet bestaan. Non-dualisme is ook niet te begrijpen in een dualistisch opgebouwde wereld, tenzij je het een keer voor je ziet — en ga dat maar eens uitleggen, hoe je het zomaar voor je kan zien.

Maar deze meneer (laten we hem R noemen) wilde het weten en luisterde aandachtig. Hij gaf ook aan dat hij het idee had dat hij het kon volgen maar niet meteen begrijpen. Ik weet niet of R er iets aan heeft gehad, mijn Ego wil dat graag geloven, maar uiteindelijk doet dat er ook niet toe, omdat het universum R en mij op dat moment samenbracht en het gesprek het doel was van dat samenkomen. Wat er uit voortvloeit is niet aan mij en niet aan R, maar aan het universum. Anyway, dank je wel, R, voor een fijn gesprek.

Ik sprak laatst T —of nee, ik sprak hem niet, hij had in mijn chatbox een gesprek met J— en T vroeg zich af of hij zich moest gaan bezighouden met "devotie". Voor zover ik het begreep bedoelde T hiermee dat hij zich een Goeroe zou gaan aanmeten, met als resultaat dat de haren in mijn nek vrijwel meteen rechtop stonden. J vond dit wel een goed idee zolang T maar niet de controle, of de regie, zou verliezen.

Ik heb toen niet gereageerd, niet veel tenminste, omdat ik best wel moe wordt van dit soort gesprekjes. Dat zegt niets over T of J en hun onderwerpen of zoektochten, maar alles over mij en mijn gebrek aan binding met spirituele nonsens. Het hele punt is dat het spirituele zoeken naar wat men dan Verlichting noemt, zich volledig richt op dat wat buiten hen is. Ze gaan mediteren om contact te leggen met ­*whatever*, of ze zoeken een Goeroe of Leraar of Meester om te horen te krijgen wat ze nou eigenlijk moeten doen en hoe ze moeten denken en vooral hoeveel geld ze moeten storten (al was het maar illusionair geld in het egobakkie van de Goeroe).

Maar er is niets daarbuiten, alles is IN ons en als je werkelijk iets wilt bereiken op verlichtingsniveau dan moet je alle lampen juist verbranden en dus niet nog meer ledlampjes in je assortiment opnemen.

En ik weet wel, er is niets mis mee wat T wil doen en er is niets mis met spirituele nonsens, laat dat duidelijk zijn. Als dat is wat je werkelijk wilt doen met je leven, please, have a ball! knock yourself out!, maar in mijn ogen is het ongelooflijke onzin en ontzettend zonde van je tijd en inzet. Meestal irriteert het me, maar ik weet nu dat het oké is en niet aan mij om wie dan ook over te halen om wat dan ook niet te doen.

Ik lees momenteel een boek van Jed McKenna. Elke keer als ik werk van hem lees dan voel ik van binnen dat hij heel erg dicht bij de waarheid zit. Wat hij zegt is niet wat de doorsnee zoeker wil horen, maar voor mij verwoordt het voor een groot gedeelte wat ik ook van binnen voel wanneer ik weer iemand hoor praten over meditatie, het leven in het NU, geleid worden door Engelen of —wellicht de meest domme stap die iemand kan nemen— het volgen van een Goeroe.

Een leidraad van McKenna die mij aanspreekt is de volgende: als iets je een goed gevoel geeft en je het idee geeft dat je controle hebt over je zoektocht, als het je van alles aan schoonheid en lieflijkheid belooft in een geweldige en eerlijke wereld, dan kun je er donder op zeggen dat Ego haar hand in je kont heeft en je hoofd en je armen beweegt als een handpoppetje. (McKenna gebruikt Maya in plaats van Ego, maar dat is in principe hetzelfde).

Wat er dus volgens mij met T gebeurt, is dat hij denkt, misschien zelfs gelooft, dat hij het niet meer aankan in zijn eentje en vervolgens hulp gaat zoeken in zijn zoektocht. Dat is zinloos, omdat er geen enkele Goeroe bestaat die ooit iemand heeft geholpen en geen van zijn volgelingen zijn ooit verlicht geraakt of "gerealiseerd". Dat is omdat een Goeroe bestaat bij de gratie van zijn volgelingen. Elke Goeroe verkoopt een praatje en daarvan leeft hij, dat is zijn product, en het laatste wat een Goeroe wil is dat iemand zijn product niet meer nodig heeft.

Nu zijn er alleen maar juiste wegen naar daar waar- en dat wat wij werkelijk zijn, alleen de ene weg is langer dan de ander. Ik ervaar het vaak als frustrerend wanneer ik weer iemand hoor neuzelen over een of andere spirituele methode om dichter bij jezelf te komen, en ja, ik weet dat dit van alles over mij zegt. Ik weet dit omdat ik weet hoe het ook kan.

De afgelopen 8 uur of zo heb ik in een soort van gemoedsrust doorgebracht. Hiermee bedoel ik dat ik heb kunnen toelaten om dat wat er gebeurt over te laten aan "X", waarbij "X" staat voor een hogere macht. Dat wil zeggen, blijkbaar heb ik het toegelaten, want ik heb geen idee hoe ik dat heb gedaan en waarom ik dat nu opeens toelaat; maar alles loopt soepel en perfect, vanzelf en automatisch. Daarvoor hoef ik niets te doen... niets anders dan toelaten en toestaan dat er iets geweldigs kan gebeuren én dat er iets vreselijks kan gebeuren, maar dát wát er gebeurt, gebeurt alleen omdat het gebeurt. Er is geen sprake van verzet en daardoor is er ook niets dat zich verzet tegen wat ik doe.

Capiche? Me neither! En de kans is groot dat dit morgen alweer voorbij is en ik weer gewoon mijn eigen oude vertrouwde Grumpie Me ben... hoewel ik hoop van niet.

Die hogere macht is niet iets buiten mij, ik hoor de sceptici alweer de pennen slijpen (kan dat eigenlijk? de pennen slijpen?). Die hogere macht is eerder wat IK werkelijk ben —wat wij allemaal werkelijk ZIJN— Hij heeft me de afgelopen 8 uur begeleid en ervoor gezorgd dat wat moet gebeuren ook gebeurt en dat het uiteindelijk allemaal goed is. Het enige wat deze hogere macht vraagt is dat ik er op vertrouw dat Hij het beste met ons voor heeft. Dus als mij iets vreselijks overkomt, vraagt Hij mij om er op te vertrouwen dat het ergens goed voor is. Ik hoef dat niet te begrijpen, ik hoef het niet te kunnen verklaren, ik hoef er zelfs niet over na te denken... ik hoef er alleen maar op te vertrouwen. En als het is gebeurd, wat er dan ook is gebeurd, mag ik er op reageren zoals ik er op wens te reageren; daar heeft die hogere macht geen oordeel over en van straf is al helemaal geen sprake.

En dat gevoel heb ik de afgelopen 8 uur... maar hoelang nog?

INHOUD