SNIPS' VAULT:
INDEX
CONSPIRACY
NONDUALITEIT
SNIPS' AUTOLYSE
WEBLOG
SNIPPETS
SNIPS' WERELD
AUTOLYSE
IN DE ZANDBAK
FRITS SNIPS
DONEREN?

Pagina Verversen
VOOR NIEUWS EN MEER INFORMATIE! GA NAAR: WWW.SNIPS.NL

 NONDUALITEIT
Depressie — (6-11-09)

Ik begin met te zeggen dat ik er helemaal niets vanaf weet. Dek ik me in? Nee, het is gewoon waar. Bovendien wil ik niet doen alsof ik er heel veel tijd aan besteed heb om kennis over dit onderwerp te vergaren en ik wil vooral niet dat iemand iets gaat ondernemen na aanleiding van dit artikel. Ik ben geen dokter en ik weet niets van depressie, dat wil zeggen, niets meer dan ik denk te weten uit persoonlijke ervaring. Dit artikel gaat over wat ik intuïtief voel bij dit onderwerp.

Ik accepteer om te beginnen niet een verschil tussen "down zijn", "depressief voelen", "depressief zijn" of een "klinische depressie hebben". Het is allemaal hetzelfde gevoel op een ander schijnbaar niveau. Als je down bent, of je depressief voelt, is dat hetzelfde gevoel dat je hebt als je jaren achtereen depressief bent. Alleen omdat een depressie jarenlang aanhoudt, betekent niet in dat het erger of iets anders is.

Wat is depressie? Laten we eens kijken wat verschillende websites zeggen. Om te beginnen zeggen ze allemaal dat het moeilijk is om antwoord te geven op die vraag, maar ze weten allemaal hoe het te behandelen is. Ik zeg dan al snel: als je niet precies weet wat de oorzaak is of hoe het ontstaat, dan is het onmogelijk om de juiste diagnose te stellen en te beweren dat je precies en correct weet hoe je het moet behandelen.

Wat zeggen de websites? Hier twee voorbeelden:
Een depressie is een stemmingsstoornis die zich kenmerkt door een verlies van levenslust of een zwaar terneergeslagen stemming. In het normale spraakgebruik wordt de term 'depressief' vrij snel depressiegebruikt voor een toestand waarin iemand zich een beetje depressief voelt (bijvoorbeeld Weltschmerz (letterlijk wereldpijn)). Men spreekt echter pas van klinische depressie wanneer aan een uitgebreid aantal criteria wordt voldaan, zoals vastgelegd in diagnostische en statistische handboeken als het ICD-10 van de Wereldgezondheidsorganisatie, of het in Nederland en in de VS gehanteerde DSM-IV TR. Niet iedere depressieve, sombere of verdrietige stemming is dus een psychische aandoening. — (BRON?)

Bij een depressie is je gemoedstoestand gedurende langere tijd droevig, neerslachtig en leeg. Een dip hebben en af en toe eens somber, down of treurig zijn, maakt deel uit van het leven, maar bij een depressie blijft de somberheid aanhouden en is door niets meer te beïnvloeden. Mensen met een depressie hebben nergens meer belangstelling voor en beleven geen plezier meer. Hun hele bestaan wordt beheerst door somberheid. Ze missen de energie om nog iets te ondernemen. — (BRON?)
Er zijn er meer, Google maar eens, maar het bovenstaande is ongeveer wat er wordt beweerd .

Er wordt af en toe een mogelijke oorzaak aangewezen, zoals persoonlijke omstandigheden, langdurige ziektes, ziektes waarvan depressie soms een onderdeel kan zijn, medicijngebruik, drugs en alcohol gebruik en hormonale problemen/wisselingen, maar de belangrijkste reden voor depressie die men aangeeft is dat er een gebrek is aan chemische stoffen in de hersenen, beter bekend als neurotransmitters.

Marij Bär schrijft hierover:
De hersenen vormen een zeer complex orgaan met miljarden zenuwcellen. De uitlopers van de zenuwcellen (de zenuwen) zitten niet als elektriciteitsdraden aan elkaar vast. De informatie (in de vorm van neurotransmitterelektrische activiteit) kan dus niet zomaar van de ene zenuw direct doorlopen op de andere. Dit gebeurt door middel van afgifte van chemische boodschappers, de neurotransmitters, in de zogeheten synaps (dat is de naam voor het contactpunt tussen twee zenuwcellen, de plek waar het uiteinde van de ene zenuwvezel dat van een andere zenuw raakt).

In het ene zenuwuiteinde bevinden zich kleine blaasjes met daarin een kleine hoeveelheid neurotransmitter. Als er een zenuwimpuls door de zenuw loopt en het uiteinde bereikt, zullen die blaasjes zich naar het uiteinde van de zenuw verplaatsen en daar openspringen. Zo komen de neurotransmitters terecht in de smalle ruimte tussen de beide zenuwen, de zogeheten synaptische spleet. Op het oppervlak van de andere zenuw bevinden zich de zogeheten receptoren (de 'ontvangers'). Die geven, zodra ze met een bij hen passende neurotransmitter in aanraking komen, een elektrische prikkel af, waarna de informatie zijn weg verder kan vervolgen.

Wanneer het signaal is doorgegeven, kan de 'gebruikte' neurotransmitter afgebroken worden of weer worden opgenomen door de zenuwcel die de neurotransmitter had afgegeven, om een volgende zenuwimpuls over te brengen. — (BRON?)
De meest gebruikte methode om depressie te behandelen is het toevoegen van chemische stoffen die het schijnbare gebrek aan neurotransmitters opheft. Hierbij gaan we er dus vanuit dat de depressie wordt veroorzaakt door het gebrek aan neurotransmitters, terwijl ik denk dat het gebrek aan neurotransmitters het gevolg is van de depressie. Een gebrek aan neurotransmitters zorgt er namelijk voor dat er minder informatie wordt doorgegeven in de hersenen en misschien is dat op een bepaald moment nodig om een bepaalde reden; het gebrek aan neurotransmitters zou dus ook een overlevingsmethode van het lichaam kunnen zijn om zich te beschermen.

Met het toevoegen van chemische neurotransmitters in de vorm van antidepressiva, zorgen we er voor dat we ons beter voelen, vrolijker, maar het neemt de oorzaak van de depressie niet weg. Dat is ook te bewijzen als je ziet dat een merendeel van mensen die antidepressiva gebruiken, merken dat de depressieve gevoelens gewoon weer terugkeren wanneer ze stoppen met de medicatie. Antidepressiva is een lapmiddel en niet een geneesmiddel, daar twijfel ik niet aan, omdat het gebrek aan neurotransmitters, in mijn ogen, niet de oorzaak van depressie is maar een symptoom van depressie en antidepressiva onderdrukken alleen het symptoom.

Stel je hebt een houten huis met houtrot. Je kunt er een likje verf overheen verven en dan ziet het er weer geweldig uit, maar het houtrot is niet verdwenen. Met andere woorden, je kunt je dankzij antidepressiva beter voelen maar het zal het probleem niet wegnemen. De depressie is volgens mij de methode van het lichaam en de geest —en dan vooral de geest— om iets wat gaande is op te lossen, te genezen, en als je de depressie onderdrukt dan zal dat dus nooit worden genezen en blijft het probleem ongezien doorwoekeren.

Als blijkt dat de antidepressiva niet werkt, zelfs niet samen met psychotherapie, dan gaan we over op de meest effectieve methode die de geneeskunde op dit moment zegt te kennen om de depressieve gedachten en gevoelens bijna letterlijk weg te branden: ECT!

ECT is een afkorting van Elektro Convulsie Therapie, beter bekend als de elektroshock. Dat gaat, volgens de website elektroshock.nl, als volgt in zijn werking:
De patiënt krijgt een verdovende injectie en een spierverslappend middel zodat het breken van de ruggengraat wordt voorkomen. Dr. Clinton LaGrange, een anesthesist, beschrijft de procedure zoals hij nu wordt uitgevoerd: "als de psychiater er klaar voor is en de patiënt een aantal minuten extra zuurstof heeft gehad, dienen we een verdovend middel toe. Dan plaatsen we een tourniquet om het been van de patiënt. We willen kunnen bepalen of de patiënt voldoende stuiptrekt en dat kan je alleen zien door een deel van de bloedbaan in het lichaam af te sluiten zodat je spieren kunt zien verkrampen." Het tourniquet, zegt hij: "voorkomt dat de spierverslapper dat gedeelte van het lichaam bereikt."

Vervolgens krijgt de patiënt een spierverslappend middel. LeGrange legt uit: "Het verlamd de spieren totdat ze niet meer werken". De patiënt kan dan geen adem meer halen "dus dienen wij hem kunstmatig zuurstof toe. De patiënt is niet volledig ontspannen, er kunnen momenten zijn dat hij met zijn armen of spieren beweegt. Zijn nekspieren of kaken kunnen aanspannen."

elektroshockDe elektroden worden aan beide zijde op de slapen geplaatst of unilateraal (van voor naar achteren op één kant). Er wordt een rubberen bijtstuk in de mond geplaatst om te voorkomen dat de patiënt op zijn tong bijt of zijn tanden breekt. Er worden elektrische stroomstoten door de hersenen gejaagd met een spanning tussen de 180 tot 480 volt.

Om aan de zuurstofbehoefte van de hersenen te voldoen kan de bloedstroom met 400% toenemen. De bloeddruk kan met 200% stijgen waardoor bloedingen kunnen ontstaan. Onder normale omstandigheden maken de hersenen gebruik van de hersenbloedpoort om zichzelf te beschermen tegen gifstoffen en andere vreemde stoffen. Tijdens de ECT "lekken" er schadelijke stoffen vanuit de bloedvaten in het hersenweefsel. De hersenen zwellen op waardoor ze tegen de schedel gedrukt kunnen worden. Zenuwcellen sterven af. De activiteit in de cellen wordt veranderd. De fysiologie van de hersenen verandert.

De meeste patiënten krijgen, drie maal per week, zes tot twaalf shocks per dag. De gevolgen zijn; geheugenverlies, verwarring, verlies van oriëntatie in ruimte en tijd en zelfs de dood.

Een aanzienlijk deel van de met ECT behandelde patiënten valt terug in hun ziekte, meestal binnen een jaar na staken van de behandeling. De kans op terugval is het grootst bij de patiënten die vóór ECT ook al therapieresistent bleken voor medicijnen. Patiënten die niet farmacotherapieresistent zijn en lijden aan een psychotische depressie hebben mogelijk minder kans op terugval na ECT. Overigens is het risico op terugkeer van de psychiatrische aandoening ook na het staken van medicijnen aanzienlijk en verschilt dit dus niet veel van ECT. — (BRON?)
Het succes van de elektroshock therapie dus net zo groot als bij antidepressiva en psychotherapie, in de meeste gevallen keert de depressie ongeveer een jaar na de behandeling weer terug. Jippiekajee motherfucker! Tel uit je winst!

Vervolgens las ik iets over ACT (Acceptance and Commitment Therapy), en dan in het bijzonder het volgende zinnetje:
Kern van ACT is de filosofie dat het vechten tegen onvermijdelijke zaken uiteindelijk ten koste gaat van een waardevol leven. — (BRON?)
Dat is ongeveer hetzelfde als mijn twee motto's: "Verzet is zinloos!" en "Maak je niet druk om zaken waar je toch geen controle over hebt".

De behandeling, zo schrijft Wikipedia, vindt plaats aan de hand van zes kernprocessen:
  1. Cognitieve defusie: het leren scheiden van cognities (kennis, ideeën of overtuigingen) en gedrag. Je kunt iets anders doen dan je gedachten je ingeven, wat je dus de keuzevrijheid geeft om het 'advies' dat je brein je geeft op te volgen, of niet;
  2. Mindfulness: de vaardigheid om oordeelsvrij in het hier-en-nu je ervaringen te observeren en te ondergaan, zonder actie te ondernemen om ervaringen te vermijden, te controleren of vast te houden;
  3. Acceptatie: leren te stoppen met vechten tegen onvermijdelijke zaken in het leven, waaronder ook menselijk leed;
  4. Zelf-als-context: het jezelf leren zien in context (samenhang) met je omgeving, je problemen zijn niet wie je bent;
  5. Verhelderen van waarden: bepalen wat echt waardevol is in het leven, zoals gezondheid, relaties, vriendschap, ontwikkeling, spiritualiteit, creativiteit enzovoorts;
  6. Gecommitteerde actie: de bereidheid om je gedrag stap voor stap te veranderen in de richting van de waarden waaraan je jezelf verbonden hebt.
Alle kernprocessen staan met elkaar in verband, ze kunnen niet los van elkaar gezien worden. In combinatie leidt het toepassen van deze processen tot het ultieme doel van ACT: psychologische flexibiliteit. — (BRON?)
Ik geloof dat depressie een gevecht is tussen wat jij (vanuit je ego) wilt dat de werkelijkheid is, of verwacht dat de werkelijkheid is, en de werkelijkheid zoals die echt daadwerkelijk is; die twee verschillen namelijk altijd van elkaar. Het verzet tegen de werkelijke werkelijkheid is wat de depressie creëert, of je die werkelijke werkelijkheid nu bewust of onbewust ervaart doet er niet toe. Iets in je geeft jou het gevoel dat jij niet voldoet, of dat iets buiten jou niet voldoet, aan normen waarvan jij gelooft dat ze bestaan.

Dit houdt in dat de enige remedie tegen die depressie het accepteren van die werkelijke werkelijkheid is, en ten tijde van de depressie is die werkelijke werkelijkheid die depressie. Als iemand zich verzet tegen die depressie, of zich verzet tegen wat gezien wordt als de oorzaak van die depressie, wordt die depressie vanzelf groter, sterker en langduriger. Bij acceptatie wordt de depressie iets wat simpelweg IS, niet goed en niet slecht. Je zult merken dat bij echte acceptatie, bij echte omarming van de depressie, de depressieve gevoelens zullen verminderen en de depressie uiteindelijk zal verdwijnen. Bovendien geloof ik persoonlijk dat depressie je zal voorzien van inzichten die je anders niet kunt vergaren.

Antidepressiva onderdrukken slechts de symptomen, psychotherapie kan alleen helpen als er een aantoonbare oorzaak is en vaak is die er niet, en shocktherapie maakt meer kapot dan je lief is (trust me!); bovendien heeft het merendeel van de patiënten na een jaar een terugval omdat het werkelijke probleem niet is opgelost. Het werkelijke probleem is niet de depressie, het werkelijke probleem is niet het gebrek aan neurotransmitters of persoonlijke omstandigheden; het werkelijke probleem is dat we niet accepteren en omarmen wat simpelweg IS en ons er juist tegen verzetten. Verzet is geweld en als we ons verzetten doen we ons zelf geweld aan.

Ik geloof dat depressie goed is en dat het een ongekende kans is om te komen tot werkelijk inzicht en wellicht tot werkelijk ontwaken; depressie is iets waar je dankbaar voor zou moeten zijn. Het gebrek aan kennis dat dit zo zou kunnen zijn, en vooral het gebrek aan inzicht van specialisten en experts, kan leiden tot zelfdoding en dat is ontzettend jammer (hierbij is het denk ik wel verstandig om aan te geven dat zelfdoding geen oplossing is, een volgend leven ga je gewoon door waar je gebleven bent... there is no easy way out!).

Weten en er vooral van overtuigt zijn dat depressie iets positiefs kan zijn, en vanuit die kennis het gevoel en de depressie omarmen, wetende dat het je niets ernstigs kan aandoen, kan deuren openen die voor andere mensen gesloten blijven.