VOOR NIEUWS EN MEER INFORMATIE! GA NAAR: WWW.SNIPS.NL
NONDUALITEIT
Depressie
— (6-11-09)
Ik begin met te zeggen dat ik er helemaal
niets vanaf weet. Dek ik me in? Nee, het is gewoon waar. Bovendien wil
ik niet doen alsof ik er heel veel tijd aan besteed heb om kennis over
dit onderwerp te vergaren en ik wil vooral niet dat iemand iets gaat ondernemen
na aanleiding van dit artikel. Ik ben geen dokter en ik weet niets van
depressie, dat wil zeggen, niets meer dan ik denk te weten uit persoonlijke
ervaring. Dit artikel gaat over wat ik intuïtief voel bij dit onderwerp.
Ik accepteer om te beginnen niet een verschil tussen "down zijn",
"depressief voelen", "depressief zijn" of een "klinische
depressie hebben". Het is allemaal hetzelfde gevoel op een ander
schijnbaar niveau. Als je down bent, of je depressief voelt, is dat hetzelfde
gevoel dat je hebt als je jaren achtereen depressief bent. Alleen omdat
een depressie jarenlang aanhoudt, betekent niet in dat het erger of iets
anders is.
Wat is depressie? Laten we eens kijken wat verschillende websites zeggen.
Om te beginnen zeggen ze allemaal dat het moeilijk is om antwoord te geven
op die vraag, maar ze weten allemaal hoe het te behandelen is. Ik zeg
dan al snel: als je niet precies weet wat de oorzaak is of hoe het ontstaat,
dan is het onmogelijk om de juiste diagnose te stellen en te beweren dat
je precies en correct weet hoe je het moet behandelen.
Wat zeggen de websites? Hier twee voorbeelden:
Een depressie is een stemmingsstoornis
die zich kenmerkt door een verlies van levenslust of een zwaar terneergeslagen
stemming. In het normale spraakgebruik wordt de term 'depressief' vrij
snel gebruikt
voor een toestand waarin iemand zich een beetje depressief voelt (bijvoorbeeld
Weltschmerz (letterlijk wereldpijn)). Men spreekt echter pas van klinische
depressie wanneer aan een uitgebreid aantal criteria wordt voldaan,
zoals vastgelegd in diagnostische en statistische handboeken als het
ICD-10 van de Wereldgezondheidsorganisatie, of het in Nederland en in
de VS gehanteerde DSM-IV TR. Niet iedere depressieve, sombere of verdrietige
stemming is dus een psychische aandoening. — (BRON?)
Bij een depressie is je gemoedstoestand gedurende
langere tijd droevig, neerslachtig en leeg. Een dip hebben en af en
toe eens somber, down of treurig zijn, maakt deel uit van het leven,
maar bij een depressie blijft de somberheid aanhouden en is door niets
meer te beïnvloeden. Mensen met een depressie hebben nergens meer
belangstelling voor en beleven geen plezier meer. Hun hele bestaan wordt
beheerst door somberheid. Ze missen de energie om nog iets te ondernemen.
— (BRON?)
Er zijn er meer, Google maar eens, maar het bovenstaande is ongeveer wat
er wordt beweerd .
Er wordt af en toe een mogelijke oorzaak aangewezen, zoals persoonlijke
omstandigheden, langdurige ziektes, ziektes waarvan depressie soms een
onderdeel kan zijn, medicijngebruik, drugs en alcohol gebruik en hormonale
problemen/wisselingen, maar de belangrijkste reden voor depressie die
men aangeeft is dat er een gebrek is aan chemische stoffen in de hersenen,
beter bekend als neurotransmitters.
Marij Bär schrijft hierover:
De hersenen vormen een zeer complex orgaan
met miljarden zenuwcellen. De uitlopers van de zenuwcellen (de zenuwen)
zitten niet als elektriciteitsdraden aan elkaar vast. De informatie
(in de vorm van elektrische
activiteit) kan dus niet zomaar van de ene zenuw direct doorlopen op
de andere. Dit gebeurt door middel van afgifte van chemische boodschappers,
de neurotransmitters, in de zogeheten synaps (dat is de naam voor het
contactpunt tussen twee zenuwcellen, de plek waar het uiteinde van de
ene zenuwvezel dat van een andere zenuw raakt).
In het ene zenuwuiteinde bevinden zich kleine blaasjes met daarin een
kleine hoeveelheid neurotransmitter. Als er een zenuwimpuls door de
zenuw loopt en het uiteinde bereikt, zullen die blaasjes zich naar het
uiteinde van de zenuw verplaatsen en daar openspringen. Zo komen de
neurotransmitters terecht in de smalle ruimte tussen de beide zenuwen,
de zogeheten synaptische spleet. Op het oppervlak van de andere zenuw
bevinden zich de zogeheten receptoren (de 'ontvangers'). Die geven,
zodra ze met een bij hen passende neurotransmitter in aanraking komen,
een elektrische prikkel af, waarna de informatie zijn weg verder kan
vervolgen.
Wanneer het signaal is doorgegeven, kan de 'gebruikte' neurotransmitter
afgebroken worden of weer worden opgenomen door de zenuwcel die de neurotransmitter
had afgegeven, om een volgende zenuwimpuls over te brengen. —
(BRON?)
De meest gebruikte methode om depressie te behandelen is het toevoegen
van chemische stoffen die het schijnbare gebrek aan neurotransmitters
opheft. Hierbij gaan we er dus vanuit dat de depressie wordt veroorzaakt
door het gebrek aan neurotransmitters, terwijl ik denk dat het gebrek
aan neurotransmitters het gevolg is van de depressie.
Een gebrek aan neurotransmitters zorgt er namelijk voor dat er minder
informatie wordt doorgegeven in de hersenen en misschien is dat op een
bepaald moment nodig om een bepaalde reden; het gebrek aan neurotransmitters
zou dus ook een overlevingsmethode van het lichaam kunnen zijn om zich
te beschermen.
Met het toevoegen van chemische neurotransmitters in de vorm van antidepressiva,
zorgen we er voor dat we ons beter voelen, vrolijker, maar het neemt de
oorzaak van de depressie niet weg. Dat is ook te bewijzen als je ziet
dat een merendeel van mensen die antidepressiva gebruiken, merken dat
de depressieve gevoelens gewoon weer terugkeren wanneer ze stoppen met
de medicatie. Antidepressiva is een lapmiddel en niet een geneesmiddel,
daar twijfel ik niet aan, omdat het gebrek aan neurotransmitters, in mijn
ogen, niet de oorzaak van depressie is maar een symptoom van depressie
en antidepressiva onderdrukken alleen het symptoom.
Stel je hebt een houten huis met houtrot. Je kunt er een likje verf overheen
verven en dan ziet het er weer geweldig uit, maar het houtrot is niet
verdwenen. Met andere woorden, je kunt je dankzij antidepressiva beter
voelen maar het zal het probleem niet wegnemen. De depressie is volgens
mij de methode van het lichaam en de geest —en dan vooral de geest—
om iets wat gaande is op te lossen, te genezen, en als je de depressie
onderdrukt dan zal dat dus nooit worden genezen en blijft het probleem
ongezien doorwoekeren.
Als blijkt dat de antidepressiva niet werkt, zelfs niet samen met psychotherapie,
dan gaan we over op de meest effectieve methode die de geneeskunde op
dit moment zegt te kennen om de depressieve gedachten en gevoelens bijna
letterlijk weg te branden: ECT!
ECT is een afkorting van Elektro Convulsie Therapie, beter bekend als
de elektroshock. Dat gaat, volgens de website elektroshock.nl, als volgt
in zijn werking:
De patiënt krijgt een verdovende
injectie en een spierverslappend middel zodat het breken van de ruggengraat
wordt voorkomen. Dr. Clinton LaGrange, een anesthesist, beschrijft de
procedure zoals hij nu wordt uitgevoerd: "als de psychiater er
klaar voor is en de patiënt een aantal minuten extra zuurstof heeft
gehad, dienen we een verdovend middel toe. Dan plaatsen we een tourniquet
om het been van de patiënt. We willen kunnen bepalen of de patiënt
voldoende stuiptrekt en dat kan je alleen zien door een deel van de
bloedbaan in het lichaam af te sluiten zodat je spieren kunt zien verkrampen."
Het tourniquet, zegt hij: "voorkomt dat de spierverslapper dat
gedeelte van het lichaam bereikt."
Vervolgens krijgt de patiënt een spierverslappend middel. LeGrange
legt uit: "Het verlamd de spieren totdat ze niet meer werken".
De patiënt kan dan geen adem meer halen "dus dienen wij hem
kunstmatig zuurstof toe. De patiënt is niet volledig ontspannen,
er kunnen momenten zijn dat hij met zijn armen of spieren beweegt. Zijn
nekspieren of kaken kunnen aanspannen."
De
elektroden worden aan beide zijde op de slapen geplaatst of unilateraal
(van voor naar achteren op één kant). Er wordt een rubberen
bijtstuk in de mond geplaatst om te voorkomen dat de patiënt op
zijn tong bijt of zijn tanden breekt. Er worden elektrische stroomstoten
door de hersenen gejaagd met een spanning tussen de 180 tot 480 volt.
Om aan de zuurstofbehoefte van de hersenen te voldoen kan de bloedstroom
met 400% toenemen. De bloeddruk kan met 200% stijgen waardoor bloedingen
kunnen ontstaan. Onder normale omstandigheden maken de hersenen gebruik
van de hersenbloedpoort om zichzelf te beschermen tegen gifstoffen en
andere vreemde stoffen. Tijdens de ECT "lekken" er schadelijke
stoffen vanuit de bloedvaten in het hersenweefsel. De hersenen zwellen
op waardoor ze tegen de schedel gedrukt kunnen worden. Zenuwcellen sterven
af. De activiteit in de cellen wordt veranderd. De fysiologie van de
hersenen verandert.
De meeste patiënten krijgen, drie maal per week, zes tot twaalf
shocks per dag. De gevolgen zijn; geheugenverlies, verwarring, verlies
van oriëntatie in ruimte en tijd en zelfs de dood.
Een aanzienlijk deel van de met ECT behandelde patiënten valt terug
in hun ziekte, meestal binnen een jaar na staken van de behandeling.
De kans op terugval is het grootst bij de patiënten die vóór
ECT ook al therapieresistent bleken voor medicijnen. Patiënten
die niet farmacotherapieresistent zijn en lijden aan een psychotische
depressie hebben mogelijk minder kans op terugval na ECT. Overigens
is het risico op terugkeer van de psychiatrische aandoening ook na het
staken van medicijnen aanzienlijk en verschilt dit dus niet veel van
ECT. — (BRON?)
Het succes van de elektroshock therapie dus net zo groot als bij antidepressiva
en psychotherapie, in de meeste gevallen keert de depressie ongeveer een
jaar na de behandeling weer terug. Jippiekajee motherfucker! Tel uit je
winst!
Vervolgens las ik iets over ACT (Acceptance and Commitment Therapy), en
dan in het bijzonder het volgende zinnetje:
Kern van ACT is de filosofie dat het vechten
tegen onvermijdelijke zaken uiteindelijk ten koste gaat van een waardevol
leven. — (BRON?)
Dat is ongeveer hetzelfde als mijn twee motto's: "Verzet is zinloos!"
en "Maak je niet druk om zaken waar je toch geen controle over hebt".
De behandeling, zo schrijft Wikipedia, vindt plaats aan de hand van zes
kernprocessen:
- Cognitieve defusie: het leren scheiden van cognities (kennis, ideeën
of overtuigingen) en gedrag. Je kunt iets anders doen dan je gedachten
je ingeven, wat je dus de keuzevrijheid geeft om het 'advies' dat
je brein je geeft op te volgen, of niet;
- Mindfulness: de vaardigheid om oordeelsvrij in het hier-en-nu je
ervaringen te observeren en te ondergaan, zonder actie te ondernemen
om ervaringen te vermijden, te controleren of vast te houden;
- Acceptatie: leren te stoppen met vechten tegen onvermijdelijke zaken
in het leven, waaronder ook menselijk leed;
- Zelf-als-context: het jezelf leren zien in context (samenhang) met
je omgeving, je problemen zijn niet wie je bent;
- Verhelderen van waarden: bepalen wat echt waardevol is in het leven,
zoals gezondheid, relaties, vriendschap, ontwikkeling, spiritualiteit,
creativiteit enzovoorts;
- Gecommitteerde actie: de bereidheid om je gedrag stap voor stap
te veranderen in de richting van de waarden waaraan je jezelf verbonden
hebt.
Alle kernprocessen staan met elkaar in verband, ze kunnen
niet los van elkaar gezien worden. In combinatie leidt het toepassen
van deze processen tot het ultieme doel van ACT: psychologische flexibiliteit.
— (BRON?)
Ik geloof dat depressie een gevecht is tussen wat jij (vanuit je ego)
wilt dat de werkelijkheid is, of verwacht dat de werkelijkheid is, en
de werkelijkheid zoals die echt daadwerkelijk is; die twee verschillen
namelijk altijd van elkaar. Het verzet tegen de werkelijke werkelijkheid
is wat de depressie creëert, of je die werkelijke werkelijkheid nu
bewust of onbewust ervaart doet er niet toe. Iets in je geeft jou het
gevoel dat jij niet voldoet, of dat iets buiten jou niet voldoet, aan
normen waarvan jij gelooft dat ze bestaan.
Dit houdt in dat de enige remedie tegen die depressie het accepteren van
die werkelijke werkelijkheid is, en ten tijde van de depressie is die
werkelijke werkelijkheid die depressie. Als iemand zich verzet tegen die
depressie, of zich verzet tegen wat gezien wordt als de oorzaak van die
depressie, wordt die depressie vanzelf groter, sterker en langduriger.
Bij acceptatie wordt de depressie iets wat simpelweg IS, niet goed en
niet slecht. Je zult merken dat bij echte acceptatie, bij echte omarming
van de depressie, de depressieve gevoelens zullen verminderen en de depressie
uiteindelijk zal verdwijnen. Bovendien geloof ik persoonlijk dat depressie
je zal voorzien van inzichten die je anders niet kunt vergaren.
Antidepressiva onderdrukken slechts de symptomen, psychotherapie kan alleen
helpen als er een aantoonbare oorzaak is en vaak is die er niet, en shocktherapie
maakt meer kapot dan je lief is (trust me!); bovendien heeft het merendeel
van de patiënten na een jaar een terugval omdat het werkelijke probleem
niet is opgelost. Het werkelijke probleem is niet de depressie, het werkelijke
probleem is niet het gebrek aan neurotransmitters of persoonlijke omstandigheden;
het werkelijke probleem is dat we niet accepteren en omarmen wat simpelweg
IS en ons er juist tegen verzetten. Verzet is geweld en als we ons verzetten
doen we ons zelf geweld aan.
Ik geloof dat depressie goed is en dat het een ongekende kans is om te
komen tot werkelijk inzicht en wellicht tot werkelijk ontwaken; depressie
is iets waar je dankbaar voor zou moeten zijn. Het gebrek aan kennis dat
dit zo zou kunnen zijn, en vooral het gebrek aan inzicht van specialisten
en experts, kan leiden tot zelfdoding en dat is ontzettend jammer (hierbij
is het denk ik wel verstandig om aan te geven dat zelfdoding geen oplossing
is, een volgend leven ga je gewoon door waar je gebleven bent... there
is no easy way out!).
Weten en er vooral van overtuigt zijn dat depressie iets positiefs kan
zijn, en vanuit die kennis het gevoel en de depressie omarmen, wetende
dat het je niets ernstigs kan aandoen, kan deuren openen die voor andere
mensen gesloten blijven.
|