Stilte En Volmaakte Zekerheid — (27-6-10)

"I Rest in God today, and let Him work in me and through me, while I rest in Him in quiet and in perfect certainty."

(Vert: "Ik rust in God vandaag, en laat Hem in en door mij werken, terwijl ik in Hem rust, in stilte en volmaakte zekerheid.")

Het bovenstaande is een les uit Een Cursus in Wonderen (Wd1.120.109.2) die nu al een paar dagen achtereen door mijn hoofd spookt. Nu geloof ik niet in God zoals de bijbel God beschrijft, dat is iets wat ik keer op keer moet uitleggen als ik over De Cursus begin. Ik zie God als De Bron, Het Ene, of liever gezegd zie ik God als "Dat wat IS". Ik vind het vreselijk jammer dat wij mensen in de loop der eeuwen dat Godsidee hebben vervormd—of misvormd—tot een levende entiteit dat buiten ons staat, terwijl God gewoon simpelweg niets meer is dan Dat wat IS zoals wij ook Dat zijn wat IS — er is geen scheiding.

Maar daar wil ik het niet over hebben, ik wil het hebben over de bovenstaande zin en hoe ik die lees; namelijk als volgt: "Ik rust in Dat wat IS vandaag, en laat Dat in en door mij werken, terwijl ik in Dat rust, in stilte en volmaakte zekerheid." — Ik zou graag de overtuiging willen hebben om in stilte en in volmaakte zekerheid te kunnen rusten in Dat wat IS. Hierdoor zou Dat wat IS werkelijk Zijn wat het IS en zou ik vertrouwen hebben in Dat wat gebeurt, wanneer het gebeurt en hoe het gebeurt. Dat wat IS is het enige wat IS en wie ben ik om het anders te willen? Ik ben Dat wat IS en als het IS zoals het IS dan moet dat perfect zijn. Wie ben ik om die orde te verstoren? Wie ben ik om te denken het beter te weten?

"Ik Ben Dat wat IS!" impliceert heel veel en betekent veel meer dan een doorsnee New Age aanhanger zal denken. "Ik Ben Dat wat IS!" betekent namelijk dat "Dat wat IS" ook dat "anders willen" is, en ook die "orde verstoring" en dat "beter weten" is. Het is niet zo dat ik het niet anders mag willen; het is niet zo dat ik de orde niet mag verstoren; het is niet zo dat ik het niet beter mag denken te weten; want wanneer dat gebeurt en hoe het gebeurt is ook "Dat wat IS".

Toch wordt het in bepaalde kringen gezien als "niet goed" wanneer iemand zich verzet tegen iets wat gebeurt, of tegen iets wat hem overkomt, terwijl dat verzet juist iets is wat opkomt. Verzet is iets wat gebeurt, want niemand denkt eerst "goh, laat ik mij eens verzetten" voordat er het verzet wordt gepleegd. Het onderdrukken of afwijzen van dat verzet is juist wel weer een bedachte actie en daarom misschien veel meer verzet dan het eerste authentieke verzet. Kortom: verzet tegen verzet is ook verzet. Maar in feite bestaan er geen gradaties; verzet is verzet, en verzet tegen verzet is niet meer verzet dan het eerste verzet; het is hetzelfde verzet, namelijk: verzet.

Uiteindelijk draait het er volgens mij om dat we rusten in Dat wat IS. Dit houdt in dat we ook het verzet langs laten komen en laten zijn voor wat het is. We zitten namelijk met het gegeven dat we ten eerste Dat zijn wat IS en ten tweede een schijnbaar fysiek lichaam dat gebouwd is om te overleven, en "verzet" is een manier van het lichaam om te overleven, omdat het lichaam het gevoel heeft dat het wordt bedreigd. Ontkenning van dat fysieke lichaam met dat schijnbare karakter en die schijnbaar ingebouwde "IK" is ontkenning van Dat wat IS. Je kunt de twee niet scheiden omdat alles Dat Ene is.

Dus het enige wat ik vraag aan Dat wat IS, is dat ik mag rusten in Dat wat IS, in stilte en in de volmaakte zekerheid dat het goed is.

Amen!

INHOUD