Het Voordeel Van IK-loosheid — (12-7-10)

Ego is niet een tastbaar iets, het is ook niet een te lokaliseren iets. Het lijkt alsof het dan weer in het hoofd zit en dan weer in het hart; en soms in het kruis (dit voornamelijk bij mannen). Maar via scans van- of gewoon ouderwets snijden in het lichaam is er nooit iets blootgesteld, of visueel aantoonbaar gemaakt, wat we Ego kunnen noemen.

Al het andere in ons lichaam, al het andere dat we een onderdeel noemen van wat wij zijn, is zichtbaar. Hart, nieren, lever en zelf een blinde darm—dat geen enkele functie heeft—is zichtbaar; maar een Ego, dat wat er voor zorgt dat wij onszelf als onszelf labelen, waar we ons bestaansrecht uit destilleren, is nergens te vinden. Het schijnt niet te bestaan en er toch te zijn.

Een klassieke opmerking binnen spirituele kringen is "zoals binnen zo buiten", en zo lijkt het wel te zijn. Als we terug gaan naar oude tijden, voordat we massaal het geloof in een God verloren, geloofde iedereen wel in een God buiten ons die over ons heerst. Zo'n zelfde soort God zit ook in ons en dat is Ego. Zoals er geen enkel bewijs is voor het bestaan van God, is er ook geen enkel bewijs voor het bestaan van Ego; en toch geloven we er in.

Feitelijk gezien, gebaseerd op de tastbare wetenschap die we hebben, bestaat Ego niet werkelijk. Het is niet tastbaar, niet zichtbaar, onbewezen, en toch wordt er van alles aan toegeschreven. Ego is onze persoonlijke innerlijke God waaraan we ons hele hebben, houden, doen en laten aan toevertrouwen. Wat Ego is heeft Roeland de Looff mooi omschreven in zijn Blog "Het doorspoelen van het toilet", en ik neem die omschrijving even over:

"Het voortdurend jezelf verantwoordelijk houden voor dingen die spontaan gebeuren schept een energiecontractie. Die energiecontractie noemen we het ego. Het is die energiecontractie die incarneert. Let wel, ik heb het hier niet over een ziel, zoals in populaire New Age theorieën, ik heb het hier over astrale energie die te maken heeft met pijn, schuld, boete, verantwoordelijkheid en de illusie van ik doe iets."

Er kan geen twijfel over bestaan dat elk mens is opgebouwd uit een verzameling van pijn, schuld, boete en verantwoordelijkheden. Dat is al zo vanaf de geboorte en hoe verder we in de tijd en de eeuwen komen, hoe erger dat wordt. Die pijn, schuld, boete, verantwoordelijkheden zijn op dit moment groter dan in het begin der tijden, ze zijn door de eeuwen heen opgebouwd en van generatie op generatie doorgegeven.

Schuld op schuld op schuld, pijn op pijn op pijn — en vul de rest zelf maar in. De eisen die nu aan kinderen worden gesteld zijn veel groter dan 100 jaar geleden, en de kans dat het mislukt is nog net zo groot; hierdoor is het idee van falen veel groter geworden. Het zijn deze emoties—het moeten, het niet kunnen en het (onvermijdelijke) falen—dat Ego versterkt en in stand houdt.

Als je binnen deze optelsom het "ik-gevoel" zou wegstrepen, dan is er niets dat iets moet doen en kan er geen falen zijn. En de lol is dat dit niet-bestaande Ego, dat gevormd wordt door het voortdurende botsen van positieve en negatieve energie—en in feite big time illusie is—, er voor zorgt dat we niet kunnen geloven dat het zo simpel is. Ego geeft ons namelijk het idee dat als het "ik-gevoel" er niet meer is, alles saai wordt. Dat we dan niets meer te doen hebben. Dat er dan niets meer gebeurt. Of, wat ook gedacht wordt, dat we ons nergens meer verantwoordelijk voor voelen en aan het moorden en stelen slaan als dat "ik-gevoel" weg.

Ik zie niet in waarom mijn lichaam en geest zich anders zou gaan gedragen zonder een "IK" en een Ego? Want "IK" en Ego zijn beiden illusie. Er is de gekke gedachte dat Ego en dat "ik-gevoel" ons een moraal geeft—normen en waarden—waardoor we ons beter gedragen dan zonder. Dat is volslagen onzin, en ik zou graag willen wijzen op de vele moorden die gepleegd worden, de martelingen die gaande zijn, de oplichting en diefstal, en de vele oorlogen die gevoerd worden, waarin in naam van een natie, een volk, een overtuiging, een geloof, de meest vreselijke dingen worden gedaan. De mensen die dat doen, zijn zoals jij en ik en hebben een Ego en zelfs een heel groot "ik-gevoel".

Ik denk dat we beter af zijn zonder dat "ik-gevoel", omdat we dan zullen inzien dat het zinloos is om oorlog te voeren, dat er geen reden is om te moorden, omdat er juist geen "IK" meer is—laat staan een volk van "ikken"—die daar beter van zal denken te worden.

INHOUD