De "Waarom" Vraag — (17-7-10)

Laat ik hiermee beginnen: Ik weet niet waarom dit leven op aarde schijnbaar is ontstaan; ik weet niet waarom er schijnbaar dualisme is; ik weet niet waarom we denken dat er een God is; ik weet niet waarom we denken dat er geen God is; ik weet niet waarom we geloven dat we goed moeten doen en ik weet niet waarom we niet goed doen. Ik weet ook niet waarom we nooit gelukkig worden en er toch naar streven; ik weet niet waarom mensen dood gaan; ik weet niet waarom mensen gewond raken, gehandicapt raken of ziek worden; ik weet het simpelweg niet.

Om heel eerlijk te zijn... het kan me ook geen flikker schelen. Het doet er namelijk niet toe waarom iets is, het weten "waarom" verandert niets aan dat wat het is en waarvoor het gebruikt wordt of aan wat voor effect het heeft op wie of wat dan ook. Waarom steelt iemand je portemonnee? Wat kan jou dat schelen? Het enige wat er voor jou toe doet is dat je portemonnee weg is en dát is het gegeven waarmee je iets zou kunnen doen... mocht je dat willen of het idee hebben dat dit nodig is.

Er zijn heel veel mensen die denken dat ze er iets aan zullen hebben als ze zich afvragen waarom iets gebeurt, en ik weet dat omdat ik net zo hard meedoe. Misschien dat we denken dat we met het antwoord op die vraag kunnen voorkomen dat het nog een keer gebeurt; maar... net zolang als er auto's bestaan zijn er ongelukken; net zolang als er vliegtuigen bestaan storten ze neer; net zolang als er wapens bestaan vermoorden we elkaar; net zolang als we van A naar B reizen—zelfs al is dat van huis naar de supermarkt en weer terug—komen er mensen om.

Wat hebben we geleerd van die "waarom" vragen? Niet veel, volgens mij alleen maar dat er van alles gebeurt en dat dit zal blijven gebeuren, alleen op een andere manier waardoor we ons opnieuw kunnen afvragen waarom dat is. De "waarom" vraag is een Ego vraag, het geeft je namelijk het gevoel dat JIJ er achter kan komen waarom iets gebeurt, waardoor JIJ het gevoel hebt dat je er controle over zou kunnen hebben.

Wat gebeurt is wat er gebeurt, dat is zoals het is, en het is niet anders. Er is geen eenduidige reden waarom een ramp gebeurt, juist daarom is het een ramp; en door je af te vragen waarom het gebeurt—en zelfs als je er een antwoord op verzint —wordt het er niet zoveel beter van! Wat is gebeurd is nog steeds gebeurd en het resultaat van dat gebeuren is nog steeds hetzelfde. En al doe je nog zo je best om te voorkomen dat wat er is gebeurd nog eens gebeurt, al stel je alles in het werk en ben je daar dagelijks mee bezig, dan nog kun je er donder op zeggen dat er ooit hetzelfde op een andere manier gebeurt.

"Waarom?" vragen we ons misschien weer af.
Het enige juiste antwoord is: "who cares why!"

Wij, als ego gerichte personages, richten ons altijd op het verleden en de toekomst. Dus als er iets vervelends gebeurt gaan we uitzoeken waarom het is gebeurd (verleden) zodat we kunnen voorkomen dat het nog een keer gebeurt (toekomst). Het grappige is, dat, het enige waarvan we met zekerheid kunnen vaststellen dat dit mogelijkerwijs zou kunnen bestaan, uit deze reactie is verwijderd... Dit moment!

Het gaat niet om hoe het zo heeft kunnen zijn dat het is gebeurd, want dat is verleden en is al gebeurd, daar kun je niets meer aan veranderen; het gaat ook niet om het op zoek gaan naar een manier om te voorkomen dat het ooit nog eens gebeurd, want dat is de toekomst en de toekomst is altijd onzeker, daar heb je geen grip op; waar het wel om gaat is hoe jij NU, op het moment dat het gebeurt, omgaat met de situatie die er NU is. Dat, en alleen dat, is het enige dat telt en ook het enige dat zinvol en wellicht constructief is.

Shit happens... that's why it's Shit! Start shoveling!

Dit is overigens pure theorie. In de praktijk is een reactie, tijdens een gebeuren, altijd onvoorspelbaar, want dat is de toekomst. Niemand weet hoe hij of zij reageert wanneer wat dan ook gebeurt, maar dat verandert verder niets aan wat wel en wat niet zinvol en constructief is.

En natuurlijk, alles gebeurt, dus ook de mooie momenten. Maar het vreemde is dat we ons heel lang bezighouden met de vervelende momenten. We vragen ons af "waarom" het is gebeurd, hoe we het hadden kunnen voorkomen, hoe we het in de toekomst kunnen voorkomen. Terwijl we de mooie momenten vooral heel hard proberen vast te houden op het moment dat we ons bewust zijn van het mooie ervan, waardoor we vaak minder genieten dan mogelijk zou kunnen zijn. En als de mooie momenten voorbij zijn, wat zeker zal gebeuren, gaan we proberen ze weer te realiseren, wat nooit lukt, waardoor een mooi moment een vervelend moment wordt waartegen we ons gaat verzetten.

"Waarom" (daar is 'ie weer!) laten we alles niet simpelweg voorbijkomen zoals het is en genieten we van de mooie momenten en hebben we de pest in over de vervelende momenten, maar beiden zonder een poging te wagen er iets aan te veranderen? Ik durf te beloven dat de mooie momenten dan langer zullen duren en de vervelende momenten korter zullen zijn. Dare me!

INHOUD