11 december 2011

De kerst komt er weer aan, en in het verleden heb ik wel tirades gehouden over hoe we er weer een puinzooi van hebben gemaakt, en hoe er weer niets veranderd is, en hoe hypocriet we weer gaan zingen over vrede op aarde, en zo voort, en zo verder.

En ik heb natuurlijk helemaal gelijk!

Maar voor deze kerst wil ik een andere gedachte aanreiken.

Met kerst gedenken we de geboorte van iemand die we Jezus noemen, schijnbaar de zoon van God nadat deze Maria had verkracht. Prachtig! Niets meer aan veranderen; I love a good porno-plot!

Maar ik wil het graag even over zijn dood hebben. Met vereende krachten hebben we die Jezus, zoon van God, aan het kruis genageld, en sindsdien hangen we overal beelden op van die Jezus aan het kruis tijdens zijn doodstrijd.

Ik wil dat graag veranderen. Ik wil graag zien dat we niet de geboorte van Jezus herdenken, want geboren worden is niet zo bijzonder, en ik wil graag zien dat we niet het sterven en de dood van Jezus herdenken, want doodgaan is ook niet zo heel erg moeilijk (zeker niet als je met verroeste spijkers aan een oud stuk hout wordt gespijkerd).

Ik wil het graag anders zien, ik wil dat we de wederopstanding van Jezus herdenken en vieren — en het vooral proberen te begrijpen; want met die wederopstanding heeft die Jezus ons laten zien dat er niet zoiets bestaat als 'de dood', dat er niet zoiets bestaat als 'het einde van een leven'.

"Kijk," liet hij ons zien, "kijk, ik ben er nog. Het was slechts mijn lichaam dat stierf, en ik ben niet mijn lichaam, zoals jullie ook niet jullie lichamen zijn."

En of Jezus wel of niet heeft bestaan, of er ooit iemand aan een kruis is gestorven en daarna weer 'doodleuk' opstond, doet er niet toe... de kern van het verhaal is waar; wij, dat wat we werkelijk zijn, kunnen niet sterven! Als we dat nou eens zouden meenemen naar het volgend jaar, en werkelijk zouden begrijpen dat we niet ons lichaam zijn en niet kunnen sterven, dan zou er best wel eens iets heel moois kunnen gebeuren.

INHOUD