27 september 2012

Niets is zeker. Ik kan nog zo niets te vertellen hebben, maar deze site is voor mij in de eerste plaats een 'uitlaatklep' en als er iets gebeurt, als er iets voorbijkomt, als ik iets meemaak of ervaar—zoals 'de dood' opeens weer heel erg in de buurt is—, dan moet dat toch ergens naartoe en voor mij werkt dit het beste.

Sommige mensen gaan praten met anderen, om zo hun 'ei' kwijt te kunnen, andere mensen schrijven in een dagboek dat door niemand gelezen mag worden, ik plemp shit op deze website zodat iedereen en Het Universum het kan zien. Waarom? Geen idee, het is wat ik doe.

Ik wil even een stuk uit Een Cursus in Wonderen (A Course in Miracles) citeren; les 184. Ik las dit vanmorgen, zoals ik elke ochtend een les lees (doe?), en veel duidelijker kan 'hoe het zit' niet uitgelegd worden:

Je leeft aan de hand van symbolen. Je hebt namen bedacht voor alles wat jij ziet. Elk ding wordt een afzonderlijke entiteit, die jij identificeert met behulp van zijn eigen naam. Daarmee houw je het uit de eenheid los. Daarmee markeer je zijn bijzondere kenmerken en zonder je het van andere dingen af door de ruimte eromheen te benadrukken. Deze ruimte zet jij tussen alle dingen die je elk van een andere naam voorziet, alle gebeurtenissen die je uitdrukt in termen van plaats en tijd, alle lichamen die je met een naam begroet. Deze ruimte die je ziet als iets dat alle dingen uit elkaar houdt, is de manier waarop de waarneming van de wereld wordt verkregen. Je ziet iets waar niets is, en ziet tegelijk niets waar eenheid is: een ruimte tussen alle dingen, tussen alle dingen en jou. Zo denk je dat je in afscheiding leven hebt geschonken. Door deze splitsing denk je dat daarmee vaststaat dat jij een eenheid bent die functioneert met een onafhankelijke wil. Wat zijn toch deze namen waardoor de wereld een reeks wordt van onsamenhangende gebeurtenissen, van onverenigde dingen, van lichamen die apart worden gehouden en die elk een stukje denkgeest als een afzonderlijk bewustzijn bevatten? Jij hebt ze deze namen gegeven en bracht waarneming tot stand zoals jij wenste dat waarneming was. Het naamloze werd naam gegeven en zo werd er ook werkelijkheid aan verleend. Want wat benoemd wordt krijgt betekenis en zal vervolgens als betekenisvol worden gezien: een oorzaak van een werkelijk gevolg, met consequenties die daar inherent aan zijn. Zo wordt er werkelijkheid gemaakt door een deelvisie, die doelbewust tegenover de gegeven waarheid wordt geplaatst. Haar vijand is heelheid. Ze maakt zich een voorstelling van kleine dingen en kijkt ernaar. En een ontbreken van ruimte, een gevoel van eenheid of een visie die anders ziet, worden de bedreigingen die zij moet overwinnen, bestrijden en ontkennen. Toch blijft deze andere visie nog steeds een natuurlijke richting waarin de denkgeest zijn waarneming kanaliseren kan. Het is moeilijk om de denkgeest duizenden en nog eens duizenden vreemde namen aan te leren. Toch geloof je dat dit het is wat leren inhoudt, dat dit zijn ene wezenlijke doel is, waarmee communicatie wordt bereikt en begrippen zinvol met anderen kunnen worden gedeeld. Dit is het totaal van het erfgoed dat de wereld schenkt. En ieder die leert denken dat dit zo is, aanvaardt de tekens en symbolen die bevestigen dat de wereld werkelijk is. Dat is waarvoor ze staan. Ze laten er geen twijfel over bestaan dat wat benoemd is, er is. Het kan worden gezien zoals het is geanticipeerd. Wat ontkent dat het waar is, is maar een illusie, want het is de ultieme werkelijkheid. Eraan twijfelen is dwaasheid, de aanwezigheid ervan aanvaarden is een bewijs van gezond verstand.

~ © ACIM ~ Les 184

De kern van dit verhaal is, dat alles een afgescheiden entiteit is geworden en bestaansrecht heeft gekregen omdat wij het een naam hebben gegeven. Als je tijd en moeite neemt, en de wil hebt, om hier werkelijk over na te denken, los van wat je altijd geleerd is en los van je geloof en overtuigingen, dan kun je volgens mij alleen maar inzien dat dit volledig waar is.

Nu denken we hierbij al snel aan 'tafels' en 'stoelen' en andere zaken om ons heen, maar ik moest meteen denken aan het overduidelijke en bewijsbare feit dat we ook 'Leven' en 'Dood' hun namen hebben gegeven, en daarmee hebben we Leven en Dood bestaansrecht gegeven en hen buiten onszelf geplaatst, want...

"... wat benoemd wordt krijgt betekenis en zal vervolgens als betekenisvol worden gezien: een oorzaak van een werkelijk gevolg, met consequenties die daar inherent aan zijn."

What could be MORE freaking obvious?

INHOUD