VOOR NIEUWS EN MEER INFORMATIE! GA NAAR: WWW.SNIPS.NL
FRITS SNIPS
Hoe ‘het’ in elkaar steekt (16-07-2021)
Ik wil even zo kort mogelijk proberen te schetsen hoe ‘het’ in elkaar steekt. Van daaruit wordt hopelijk duidelijk wat voor soort spiritueel leerproces je nodig hebt om te ontwaken uit de droomstaat. Het lijkt een algemeen verhaal, maar het is uiterst specifiek bedoeld. Het is letterlijk voor iedereen hetzelfde. Je kunt, als je dat nodig vindt, de terminologie veranderen, maar de kern van het verhaal is voor iedereen gelijk.
Het begin van ons — wij als personage, als mens — start op het moment dat de denkgeest — vanaf nu schrijf ik dat als ik/denkgeest — is gaan denken en geloven dat het zich heeft afgescheiden van Eenheid. Het geloof in die afscheiding creëert een onwaarschijnlijk groot gevoel van schuld voor de daad van afscheiding en dit schuldgevoel is zo groot dat het letterlijk ondraaglijk is.
Om dit schuldgevoel te onderdrukken, om het weg te drukken in het onbewuste deel van de ik/denkgeest, projecteert de ik/denkgeest, middels een punt van perspectief, een wereld vol afleiding. Dit punt van perspectief is de mens, jij en ik — vanaf nu noem ik dat ik/mens.
De ik/denkgeest projecteert niet slechts één projectie middels één ik/mens, maar projecteert inmiddels zo’n kleine 8 miljard werelden middels een kleine 8 miljard ik/mensen, want deze ik/denkgeest gelooft in afscheiding, dus dat is wat het ook projecteert.
Elke wereld voor elke ik/mens is gericht op het specifieke punt van perspectief. De ene ik/mens is gevoelig voor plezier, de ander voor drama en weer een ander voor verslaving. Het maakt niet uit wat voor wereld er geprojecteerd wordt, zolang de specifieke ik/mens maar gelooft dat het waar is, want dan wordt de ik/denkgeest afgeleid van dat ondraaglijke schuldgevoel.
De ik/denkgeest heeft steeds meer nodig om de aandacht van het schuldgevoel af te leiden. Dat is wat we in onze persoonlijke wereld zien gebeuren. Steeds meer hersenloos vermaak, steeds grotere rampen, steeds meer drugs en andere zaken om verslaafd aan te raken. Kortom, steeds meer afleiding, steeds groter en groter en overweldigender, zodat het eveneens groeiende schuldgevoel maar onderdrukt blijft.
Iedereen die dit verhaal kan volgen, moet kunnen snappen dat de oplossing niet in de wereld te vinden is. De wereld is een projectie om het werkelijke probleem te verhullen. Zolang ik mij blijf focussen op die wereld, de projectie, zie ik het werkelijke probleem, het schuldgevoel, niet. Dat is de bedoeling en zelfs de enige functie van mijn wereld, en dat geldt ook voor jouw wereld en de werelden van alle 8 miljard mensen op aarde.
Wanneer dit verhaal doordringt tot een ik/mens, dan wordt er vrijwel meteen een nieuwe wereld geprojecteerd. De ik/denkgeest geeft niet zomaar op en ziet dat het oude verhaal niet meer werkt, dus dan projecteert het een spiritueel verhaal in een spirituele wereld.
Die spirituele wereld leidt net zo goed af van het werkelijk probleem als de oude wereld. Ook een spirituele wereld heeft als enig doel en als enige functie het verhullen van het werkelijke probleem — en dat is nog steeds dat ondraaglijke schuldgevoel als gevolg van het geloof in de afscheiding van Eenheid.
De ik/denkgeest wil het probleem — het ondraaglijke schuldgevoel — onderdrukken, omdat het ondraaglijk is. Dat kan alleen als de ik/mens —het punt van perspectief, de projector — gelooft dat het een werkelijk personage is en dat de wereld een werkelijke fysieke realiteit is waarin werkelijke problemen opkomen.
De oplossing zit hem niet in het oplossen van de schijnbare problemen die je in jouw wereld ervaart, maar in het absolute inzicht dat elke wereld die je ervaart er alleen maar is om de aandacht af te leiden van het onbewuste ondraaglijke schuldgevoel in de ik/denkgeest. Het probleem bevindt zich in de ik/denkgeest, dus het oplossen van dat probleem moet zich eveneens in de ik/denkgeest afspelen.
Wanneer dit inzicht absoluut is, met andere woorden, als niet alleen de ik/mens het begrijpt, maar ook de ik/denkgeest het inziet, kan er opnieuw worden gekozen. Daarna begint de terugreis naar de realisatie dat afscheiding van Eenheid onmogelijk is en dat dit nooit heeft kunnen plaatsvinden. Het schuldgevoel zal daarna langzaam wegebben uit de ik/denkgeest en uiteindelijk zal die ik/denkgeest weer gewoon een denkgeest zijn, niet los van Eenheid, maar een inherent niet los te maken onderdeel van Eenheid.
Dit is een pijnlijk proces, omdat het betekent dat je door dat schuldgevoel heen moet. Het wegebben gaat langzaam. De ik/denkgeest zal geregeld twijfelen en de pijn proberen te verminderen door opnieuw iets te projecteren dat hopelijk afleidt van de pijn. De ik/mens moet zichzelf voortdurend trainen dat het alleen maar een punt van perspectief is van de ik/denkgeest en dat projecteren geen oplossing brengt.
De enige spirituele methode die werkt is de methode die je leert en laat zien dat deze wereld een deken is die over dat ondraaglijke schuldgevoel is gedrapeerd, en elke gebeurtenis, elke ergernis, elk voorval, alles wat schijnbaar in deze wereld gebeurt, is een nieuwe deken. Het moet een leerproces zijn dat deken voor deken weghaalt.
Pas aan het einde van dat leerproces kan er gekeken worden naar dat schuldgevoel zodat er gezien kan worden dat dit schuldgevoel nergens op gebaseerd is. Er heeft nooit afscheiding van Eenheid plaatsgevonden, de ik/denkgeest heeft nooit iets verkeerd gedaan, er is nog nooit iets gebeurd.
De twee methodes die ik ken, die dat voor elkaar krijgen, zijn Spirituele Autolyse en Een Cursus in Wonderen. Maar ik geef toe dat ik niet alle methodes ken.
|
