Vergeving  (02-02-2022)

Vergeving is iets waar ik op dit moment heel erg mee bezig ben, schijnbaar ben ik daar nu klaar voor. Ik heb er al een VIDEO over gemaakt, maar ik wil het er hier ook even over hebben, al was het alleen maar om mijzelf er aan te herinneren wat vergeving nou precies is.

Er is maar één soort vergeving en dat is absolute vergeving. Elke andere vorm van vergeving is geen echte vergeving. Hier, in deze wereld, komt vergeving meestal neer op het vergeven van iemands daden of acties, waarbij we in feite zeggen dat we de ander wel vergeven, maar niet vergeten wat hij heeft gedaan. Dit is geen echte of absolute vergeving.

Echte absolute vergeving, zoals dit wordt besproken in Een Cursus in Wonderen, komt neer op het werkelijk volledig vergeven van alles wat we tegenkomen en alles wat wie dan ook ons schijnbaar aandoet. Binnen deze manier van vergeven, vergeven we iets — bijvoorbeeld een persoon die ons schijnbaar iets heeft aangedaan, of een gebeurtenis waardoor we emotioneel geraakt worden — voor wat er niet is gebeurd.

Ik wil dit graag verklaren aan de hand van een willekeurig voorbeeld waarin een man iets doet waardoor ik mij heel erg opwindt. Echte absolute vergeving vergeeft deze man voor wat hij niet heeft gedaan, omdat er — zoals Een Cursus in Wonderen aangeeft — geen wereld is en deze man daarom niet werkelijk bestaat. Iemand die niet bestaat kan een ander niets aandoen, en sterker nog, die ander — het poppetje Frits in dit geval — bestaat ook niet en kan niets worden aangedaan.

De wereld is niets meer of minder dan een projectie in de denkgeest die gelooft dat afscheiding van Eenheid mogelijk is. Die wereld en alles er in, alles wat we meemaken, is alleen een projectie van afscheiding en dualiteit om onszelf als denkgeest ervan te overtuigen dat afscheiding niet alleen mogelijk is, maar ook is gelukt.

Door die man in het voorbeeld te vergeven voor wat hij niet heeft gedaan, en mij te realiseren dat er geen wereld is, dat die man niet bestaat, dat ikzelf ook niet besta en dat alles een projectie is om te bewijzen dat afscheiding van Eenheid mogelijk is, vergeef ik in feite mijzelf. Ik vergeef mijzelf, als denkgeest die ik ben, voor het projecteren van deze specifieke situatie met deze man, waarmee ik ten onrechte probeerde aan te tonen dat afscheiding van Eenheid niet alleen mogelijk is, maar zelfs een feit is.

Wanneer ik mij realiseer, of herinner (wat hetzelfde is), dat ik als denkgeest alleen maar aan het projecteren ben om iets te bewijzen wat absoluut onmogelijk is, realiseer of herinner ik mij dat er nooit iets is gebeurd en dat ik nog steeds daar ben waar ik altijd ben geweest en altijd zal zijn; één in absolute Eenheid als absolute Eenheid.

Het lastige van deze vorm van vergeving is dat we letterlijk alles in deze wereld moeten vergeven. Dus niet alleen de vervelende situaties waarin we ongelukkig zijn of waarin mensen ons kwaad hebben gedaan, maar ook de geweldige situaties waarin we blij en gelukkig zijn en waarin mensen van ons houden. Alles op aarde en in deze wereld, positief en negatief, moet worden vergeven om onszelf terug te herinneren in Eenheid.

Sinds kort herinner ik mij dat deze methode van vergeving ook een voordeel oplevert voor het poppetje Frits — en daarmee voor alle schijnbare poppetjes in deze wereld — wat zeker een aanmoediging is om deze absolute vorm van vergeving letterlijk overal op toe te passen, maar dat is iets voor een latere blog.

Voor nu laat ik het hier even bij. Niettemin raadt ik ieder aan om deze vorm van vergeving te gaan toepassen, het heeft werkelijk vergaande voordelen op een niveau dat wij als kleine wezentjes met onze hersentjes niet kunnen overzien of ons kunnen voorstellen.

---

VORIGE - INHOUD - VOLGENDE