Waarom Zen?
— (2/2/2011)
Ik kan me voorstellen dat er mensen zijn die zich afvragen waarom
ik opeens zo bezig ben met Zen. Na de Samenzwering, de A-Dvaita, de Cursus
in Wonderen en het Non-Dualisme zouden we moeten mogen kunnen aannemen
dat het eindpunt bereikt is. Wat meer is er nog te vinden als alles Eén
is, het leven een illusie en er geen sprake kan zijn van een IK die ons
lichaam stuurt? Dat had een eindpunt kunnen zijn, dat geef ik toe.
Alleen, er IS geen eindpunt. Alles gaat door en door, verder en verder,
tot het lichaam er mee ophoudt. En zelfs dan kan ik me nog
voorstellen dat het door gaat en verder gaat, alleen valt het minder
op zonder lichaam, stel ik me zo voor. Maar, zolang we nog in een lichaam
zitten dat eet, loopt, drinkt, zit, pist en poept, moeten we verder
gaan; daar hebben we geen keuze in.
Waarom Zen? Het is mij opgevallen dat Zen mij een aantal antwoorden
geeft op vragen die open bleven staan na het inzicht in het non-duale
bestaan. Eén van die vragen is "en nu?", of een variatie
daarop: "en dan?", kortom: "hoe verder?". Zen geeft
daar een heel simpel en doeltreffend antwoord op dat non-dualisme mij
schuldig bleef: "gewoon doorgaan zoals we al gingen", of anders
gezegd, en ik parafraseer een Zenmeester: "voor de verlichting
moest ik zorgen dat ik te eten had, en na de verlichting moet ik nog
steeds zorgen dat ik te eten heb".
Het leven is doorgaan, doen, zijn en vooral schenken. Schenken door
te zijn, schenken door te ademen, dat is het wonder van het leven, dat
is ons doel op aarde; gewoon ZIJN wat we werkelijk ZIJN en DOEN wat
we DOEN vanuit dat WERKELIJKE ZIJN en dat zo goed mogelijk DOEN... dat
is een antwoord dat ik nog zocht en Zen me gegeven heeft.
Niet dat ik nu alleen maar 100% Zen ben—ik ben nog nooit iets
100% geweest, dat is genetisch onmogelijk voor dit lichaam—, maar
Zen is zeker een toevoeging op alles wat ik tot nu toe tot mij heb genomen...
dus ja, waarom dan niet Zen?
Uiteindelijk is het toch allemaal onzin.
