De Lol Van "Zazen" — (17/2/2011)

De hele lol van "zazen" is, voor mij, dat het me aanzet om te accepteren dat de dingen zijn zoals ze zijn. Dit hoeft niet de werkelijke bedoeling van "zazen" te zijn, en het hoeft niet zo te zijn dat dit voor iedereen de "lol" is, maar voor mij, nu, zet het me aan om de dingen te accepteren zoals ze zijn.

Ik weet dat het zinnetje "de dingen accepteren zoals ze zijn" erg zwaar en bijzonder en indrukwekkend kan klinken, maar zo bedoel ik het niet eens. Er zit een simpele verklaring achter en de grap is dat dit toepasbaar is op het leven zelf. De simpele verklaring is deze: de enige tijd dat we zeker weten wat er gebeurt en hoe dat is, is deze ene seconde, dit ene moment... dit! Zeg "dit" en dat is het is enige moment dat je zeker weet wat er gebeurt en hoe dat is.

Wat er gisteren is gebeurd, of de vorige seconde, is inmiddels vervormd door alle gebeurtenissen die daarvoor zijn geweest. Je hersenen plakken de geweeste seconden aan alle seconden die geweest zijn en vervormen ze op zo'n manier dat ze passen in het geheugen van ons ego. Elke seconde die geweest is wordt gekleurd door ons ego en is daarom vanzelfsprekend "fake" en "onbetrouwbaar".

Wat er morgen gaat gebeuren, of de volgende seconde, weten we niet. Het is onmogelijk om te weten wat er straks gaat gebeuren. Natuurlijk, het kan zo zijn dat we een afspraak hebben staan, zoals ik die vanavond heb staan, waardoor we weten waar we zijn en met wie we zijn, maar hoe de afspraak zal verlopen en wat de uitkomst zal zijn, wat er zal gebeuren en wat niet, weten we niet en kunnen we niet weten. Ons ego verzint van alles over mogelijke verlopen en mogelijke uitkomsten, maar niets daarvan is zeker en alles daarvan is in feite complete bullshit tot het tegendeel is bewezen (en zelfs dan).

Ter illustratie: het zou zo kunnen zijn dat een lezer, bij het lezen van de mededeling dat ik vanavond een afspraak heb, daar allerlei ideeën en beelden (misschien fantasieën) bij heeft, maar dat is allemaal bedacht en niet werkelijk. Het is "fake" en zegt niets over mijn werkelijke afspraak die ik vanavond—weldegelijk—heb.

Het enige moment is dit moment, het heilige "dit" moment waarin we nu leven en zijn en denken en doen en willen en houden van en kussen en liefde bedrijven en haten en vechten en schoppen en doen wat we doen wat we dan ook doen of denken. DAT moment is het enige moment waarvan we absoluut zeker kunnen zijn en DAT moment laten we elke dag, elke seconde, elke "dit", weer voorbijgaan omdat we bezig zijn met wat er is gebeurt en wat er (wellicht) staat te gebeuren.

"Zazen" is zitten en zijn en op DAT moment ben ik alleen maar bezig met zitten en zijn. De vorige seconde doet er niet toe en ik weet niet wat mij de volgende seconde zal overkomen; en het is pas voorbij wanneer het voorbij is, omdat ik niet eerder mag stoppen... en DAT moet ik op DAT moment accepteren, want op DAT moment is het ZO... en anders zou ik niet moeten gaan "zazen".

Wat ik erg grappig vind is dat ik vrijwillig ga "zazen" en ik me vervolgens na 15 minuten ontzettend ga verzetten tegen het feit dat de 20 minuten—die ik vrijwillig ben gaan zitten—nog niet voorbij zijn. Ik kan de tijd niet veranderen, 20 minuten zijn 20 minuten en mijn leven wordt er niet beter van als ik die laatste 5 minuten niet uitzit en mijn leven wordt er ook niet slechter van als ik die laatste 5 minuten wel uitzit. Wat maken die laatste 5 minuten nou uit op 24 uur? Waarom zou ik me daartegen verzetten?

En toch doe ik het.

Hilarisch! (or is it just me?)

INHOUD