Conflict — (10/7/2011)

Conflict bestaat bij de gratie van tweedeling, binnen 'eenheid' kan er geen conflict ontstaan. Dit is de meest open 'open deur' die ik kan verzinnen, werkelijk opener dan deze open deur bestaat volgens mij niet, en vanaf dit punt moet ik mijn absolute best doen om er geen arrogant 'kijk eens hoe goed ik het weet' stukje van te maken.

Daarom ga ik eerst maar met de billen bloot.

Alles wat ik nu ga opschrijven is absoluut waar, daarover bestaat geen twijfel, maar ik—als de Frits die ik denk te zijn—is nog lang niet zo ver. De afgelopen week heb ik een aanvaring gehad waarbij mijn Ego open en bloot kwam te liggen en waarin ik merkte hoe sterk dat Ego is. Ik kan de theorie nog zo in de vingers hebben, in de praktijk kan het Ego-beestje me nog steeds op een onbewaakt moment te grazen nemen.

Ik ga proberen te vertellen wat conflict is, hoe conflict werkt, waarom er geen conflict zou moeten zijn en waarom conflict niet werkelijk kan bestaan. Ik schrijf dit, paradoxaal genoeg, terwijl ik midden in een flink conflict zit en (nog) niet in staat ben om mijn kennis over conflict toe te passen.

Ik heb het in dit stuk over conflict en niet over een meningsverschil of een discussiepunt. Het gaat over een werkelijk conflict tussen twee of meerdere partijen, die lijnrecht tegenover elkaar lijken te staan en van geen wijken weten. Een echt conflict, een ruzie, daar heb ik het over. Ik heb het niet over een 'akkefietje' maar over een werkelijk conflict.

Ik heb, zo bleek maar weer eens deze week, een Ego dat met man en macht probeert mij vast te houden in 'de droom', of 'illusie'. Ik zie dat gebeuren, dat is tenminste iets, maar ik kan het niet tegengaan. Dit klopt ook, want er is niet iemand (er is nergens iemand) die iets kan doen. Er is niemand die, wat ik ga beschrijven, kan toepassen, er is niemand waar dan ook, niet op aarde en niet in welk lichaam dan ook, die kan tegengaan dat een Ego een schijnbaar iemand vasthoudt in de droom.

Het was voor mij nogal verwoestend om tot de conclusie te moeten komen dat mijn Ego zo sterk is. Niet zozeer letterlijk verwoestend, maar meer als ervaring verwoestend (als dit al een nuance zou zijn). Het is niet zo dat ik dacht Egovrij te zijn, maar ik had wel het idee dat ik Ego 'op zijn plek' had, daar waar het hoort te zijn; als een tamme hond die gaat liggen wanneer ik dat wens. Maar, zoals gezegd, er is hier niet iemand die Ego iets kan opleggen, want dat zou Ego zijn die Ego iets oplegt... en dat zou waanzin zijn.

Mijn Ego is wel kleiner geworden door de jaren heen, maar de realisatie dat het nog groot genoeg is om mij onverwacht te besluipen is een beetje een tegenvaller. Conflicten komen voort uit misvattingen—zoals ik straks zal beschrijven—en de realisatie dat, naarmate de conflicten groter en intenser worden, mijn misvattingen zo groot zijn als ze zijn, is nogal verwoestend.

Maar dat is goed! Dat is hoe het werkt. Alles moet eerst verwoest worden voor er überhaupt iets nieuws kan ontstaan; hoewel 'iets nieuws' en 'ontstaan' niet de juiste woorden zijn, het is eerder zo dat wat altijd al zo is geweest pas gezien wordt wanneer alle bullshit is verdwenen.

Het leven, zoals wij dat kennen en ervaren, is complete waanzin, alle mensen, zonder uitzondering, zijn compleet gestoord en de enige die gelijk heeft zijn wijzelf. Zo staan wij mensen met ons Ego in het leven. Dit is prima zolang het gaat over simpele normale zaken, maar wanneer een 'issue' persoonlijk wordt genomen, gaan de twee kanten botsen. Binnen een 'issue' is er vrijwel altijd een botsing, omdat er minimaal twee mensen zijn die geloven dat ze gelijk hebben en dus twee mensen die hun absolute uiterste best zullen doen om dat gelijk te krijgen—want Ego houdt niet van verliezen.

Het probleem met Ego, is dat het alleen denkt te winnen wanneer de ander—het andere Ego—toegeeft dat het ongelijk heeft. De realiteit van deze 'illusie', deze 'droom' waarin we denken te leven, is dat het andere Ego nooit kan toegeven dat het ongelijk heeft, omdat het er eveneens van overtuigd is dat het gelijk heeft en bovendien niet wil verliezen. Dat is waarom een werkelijk conflict nooit kan worden opgelost. Het conflict kan afsterven omdat beide partijen moegestreden zijn, of het kan tot rust worden gebracht middels een 'compromis', maar werkelijk opgelost wordt een conflict nooit.

Natuurlijk denken we dat we conflicten oplossen, maar dat is alleen omdat de twee Ego's op zo'n moment wensen te geloven dat zij beiden gewonnen hebben. Maar net zoals er geen meerdere werkelijke waarheden kunnen bestaan, kunnen er geen twee winnaars uit een conflict komen. Wanneer we beweren dat een conflict is opgelost en dat beide zijden er vrede mee hebben, dan is dit Ego dat Ego in stand houdt, het is Ego dat ons in de droom vasthoudt. Hier is niets mis mee, het is zoals het is, maar er is geen conflict opgelost. Er is slechts een compromis dat als een warme deken het conflict afdekt... tot het weer een keer oplaait.

Conflict is een situatie waarin minimaal twee partijen in botsing komen omdat beide zijden denken gelijk te hebben en beide zijden geloven dat de andere zijde ongelijk heeft. Dit klopt niet. Dit is niet waar. De waarheid is dat beide zijden gelijk hebben binnen hun visie en ervaring van de realiteit (waarbij 'de realiteit' natuurlijk in werkelijkheid 'de illusie' of 'de droom' is). Als beide zijden gelijk hebben vanuit hun eigen oogpunt, kan er geen conflict worden uitgevochten; er kan alleen worden gevochten waarna het ene of het andere ego kan winnen, maar het gaat hierbij al lang niet meer om het conflict.

Het conflict bestaat niet uit de botsing tussen die twee 'waarheden', het conflict zit in onszelf. Het conflict dat ik deze week had, was een conflict tussen mijn wens, mijn verwachting, en zelfs mijn eis dat de ander het moet gaan zien zoals 'ik' het zie omdat 'ik' gelijk heb, en de ander die het simpelweg anders ziet. Maar die ander heeft precies diezelfde wens, verwachting en eis, want die ander heeft binnen zijn realiteit net zo gelijk. Een conflict zit in jou en is niets meer dan 'jij' die vindt dat 'die ander' moet doen wat 'jij' vindt dat 'die ander' moet doen. Het conflict is 'jouw illusie' dat 'jij' de absolute waarheid bezit.

Jij denkt gelijk te hebben en gelooft dat al die andere mensen het verkeerd zien, zoals ik deze week dacht gelijk te hebben (en dat had ik natuurlijk ook, big time, dat spreekt vanzelf) en geloofde dat mijn tegenpartij het verkeerd zag. Maar die tegenpartij zag het alleen verkeerd vanuit mijn oogpunt, vanuit hun oogpunt zagen zij het correct en zag ik het verkeerd; en dat klopt ook, dat is ook waar. Als ik in staat zou zijn om werkelijk in te voelen dat het niet aan mij is om te verwachten dat de ander doet wat ik wil, denkt wat ik wil en handelt zoals ik wil, zou er geen conflict bestaan.

Maar Ego wil niets anders dan conflict en daarom was mijn conflict deze week geen conflict met mensen of 'issues' buiten mij, maar een aanvaring tussen mijn Ego en mij. Het conflict bestond alleen omdat ik de misvatting had dat andere mensen moeten doen, zien en geloven wat ik vind dat zij moeten doen, moeten zien en moeten geloven; mijn misvatting dat zij moeten handelen zoals ik vind dat zij moeten handelen.

Ik weet dit, ik weet dit al een tijdje, en toch ben ik ongenadig hard in die valkuil gevallen en ben ik, vrees ik, toch een beetje geschonden uit de strijd gekomen. Maar dat is goed, dat klopt, dat is zoals het moet zijn, want eerst moet alles stuk voor je kunt zien wat er altijd al is geweest. Alles is Een, alles is harmonie, alles klopt en alles is waar... uiteindelijk. Dus ik lik mijn wonden en ga weer verder.

Niettemin is Ego een weerbarstig duiveltje dat het echt niet zomaar opgeeft alleen omdat we inzien dat Ego niet werkelijk bestaat, dat heeft deze week me wel heel erg duidelijk laten inzien. Ego is een 'incredible piece of shit' dat het nooit zal opgeven voordat alles verwoest is en helaas is er hier niemand die alles kan verwoesten. Het gebeurt... of niet.

INHOUD