De Droomwereld — (02-02-2013)

Dit is een droomwereld, maar de droom is al voorbij. Alles is al gebeurd en het enige wat we doen is de droom langzaam doorleven, omdat een directe overgang van droom naar wakker te groot zou zijn; daar zouden we niet mee om kunnen gaan.

Net zoals we iemand die een nachtmerrie heeft niet abrupt wakkerschudden maar voorzichtig wakker proberen te maken, door bijvoorbeeld tegen hem te praten, moeten we langzaamaan wakker worden uit de droomstaat waarin we ons allemaal bevinden.

De droom is al voorbij, zei ik, en dat bedoel ik letterlijk. Er gebeurt nu niets meer en alles wat we meemaken is al gebeurt, is voorbij en is op het moment van gebeuren niet waar.

Dit levert ons een probleem op (niet echt, natuurlijk, maar binnen de droomstaat wel), namelijk: als alles al is gebeurt, dan staat alles wat schijnbaar nu gebeurt en nog moet gebeuren vast. Wellicht kunnen we met vrije wil hier en daar wat subtiele variatie aanbrengen, maar de uitkomst staat onherroepelijk vast.

Iedereen heeft "de weg" naar het wakker worden al gelopen, ook al schijnt het "nu" te gebeuren. Die "weg" kan zich over meerdere levens uitspreiden, wellicht duizenden levens, en er is geen manier om na te gaan of dit leven het laatste is of het eerste. De enige zekerheid die we hebben, is dat we "de weg" al hebben gelopen en dat we inmiddels al zijn aangekomen... ook al lijkt dat "nu" niet zo te zijn.

Het hoeft niet erg te zijn dat onze toekomst al vaststaat en dat we daar niets aan kunnen veranderen, omdat de toekomst inhoudt dat we "thuis" zijn gekomen. We hebben onze levens als succesvol doorlopen, dus het enige wat we hoeven te doen is genieten van de rit terwijl dit leven aan ons voorbijtrekt.

Ik geef grif toe dat ik dat persoonlijk vreselijk moeilijk vind om te doen en ik worstel daar dagelijks mee, dus de kans dat dit mijn laatste leven zou zijn, is vrij klein. Dat is klote, maar het is niet anders.

INHOUD