Geen Titel — (20-02-2013)

Hoe meer er wegvalt, verdwijnt, niet meer van belang is, hoe minder ik ook de noodzaak voel om iets op te schrijven. Wat moet je opschrijven als het weg is, weg gaat of van geen belang is? Het is alsof ikzelf langzaam weg-fade; langzaam oplos in de omgeving tot ik er op een gegeven moment gewoon niet meer ben.

Dat is oké, dat is geen probleem. Alles is perfect zoals het is. Als ik dit niet had willen meemaken had ik op mijn 20ste (of rond die tijd) niet moeten vragen om de waarheid en niets anders dan de waarheid te mogen vinden; dan had ik niet in mijn hoofd moeten schreeuwen: "Wat is dit voor bullshit, die wereld, die maatschappij, en waarom gaan we op deze kut manier met elkaar om!"

Dat moet een uitnodiging aan het Universum zijn geweest om alles in het werk te stellen om mij zo gecontroleerd mogelijk naar de waarheid te loodsen. Het kan niet van de ene op de andere dag gebeuren, want dat trekt zo'n lichaam en geest niet; dat explodeert dan en wat heb je dan nog aan die waarheid?

Wellicht los ik zo langzaam op in de omgeving dat niemand me straks zal missen. Dat zou wel komisch zijn, als ik werkelijk het hoogst haalbare zou bereiken en het dan niemand opvalt. Ach, als dat zo is dan is dat ook weer perfect.

(En ja, ik weet dat "hoogst haalbare" en "bereiken" bullshit is, maar dat heb je nou eenmaal met die dualistische egogebonden illusionaire taal; en ik weet ook dat dit allemaal heel erg hoogdravend klinkt, maar het is hoe ik dit nu "voel" en morgen kan het weer allemaal helemaal anders zijn.)

INHOUD