Buigen Of Breken — (21-02-2013)

Wat gebeurt er als je er achterkomt dat je je gehele leven alleen maar bezig bent geweest met het vasthouden aan het beetje dat je hebt, omdat je bang bent dat er niets overblijft wanneer dat beetje dat je hebt wegvalt? Je komt tot de conclusie dat je leven was gebaseerd op een onwaarheid en dat je goddomme teveel jaren verspild hebt aan die onzin.

Er is natuurlijk niets verspild, want het enige doel van het leven is wakker worden... dus in feite mag ik blij zijn dat ik er op mijn 47ste (en een half) achter kom. Nu is "er achter komen" weer een grote overdrijving, want het systeem waarop ik vaarde is simpelweg in mijn gezicht geëxplodeerd. Ik kon er niet omheen. Buigen of breken, waren de opties, maar na 47 jaar buigen kon er alleen maar gebroken worden.

De grap is ook dat hoe meer je denkt afhankelijk te zijn van iets, hoe sneller je datgene kwijt raakt. Mijn leven lijkt een opeenvolging te zijn van dingen, mensen, omstandigheden die wegvallen en verdwijnen. En zelfs dan dringt het niet door tot je gewoon breekt. Tot hier en niet verder... "knap"... einde verhaal.

En dan kijk je om je heen en zie je dat je er nog steeds bent en dat je eigenlijk helemaal nergens afhankelijk van bent (los van eten, drinken en onderdak); en dat je kunt kiezen wat je wel wilt en met wie je wel om wilt gaan; en als het of iemand dan bij je blijft zonder dat je je er krampachtig aan vasthoudt, dan weet je dat het waar is.

Dus ik ga nu meemaken wat waar is; en wat dat is, is vanzelfsprekend alleen maar cool!

INHOUD