Hoe Verder? — (24-03-2013)

Hoe dan verder als alles niet waar is, er niets te doen is en alles een illusie is? Goede vraag. Het antwoord is vrij lullig: gewoon zoals hij gaat.

Wij mensen vatten alles wat we meemaken persoonlijk op. Dat is niet zo vreemd, omdat ons vanaf onze geboorte wordt aangeleerd dat we een persoon zijn en dat dit ons leven is. We geloven werkelijk dat het leven ons overkomt en dat we ervoor moeten zorgen dat het zoveel mogelijk is en gaat zoals wij willen en/of wensen.

Het punt is, dat het leven ons niet overkomt en dat het niet persoonlijk is. Het leven is compleet onpersoonlijk en gaat zoals het gaat. Het leven is zoals het is, want anders zou het niet zo zijn. Het overkomt ons niet persoonlijk, omdat er niet werkelijk een "Ik" bestaat; er is geen persoon. Het enige wat wij zijn, is een punt van observatie en dit punt observeert het leven dat vanzelf gebeurt.

De paradox waardoor we gek worden, is natuurlijk dat dit leven, deze aarde, wijzelf en alle mensen om ons heen, hier lijken te zijn terwijl dat niet werkelijk zo is. Evenzogoed kunnen we niet net doen alsof we hier niet zijn, zelfs als dat wel zo is.

Het probleem is niet dat we hier lijken te zijn, of dat het leven zich ontvouwt zoals het zich ontvouwt, zelfs niet dat het leven niet leuk of wel leuk is... het probleem is dat wij werkelijk geloven dat het leven ons overkomt; we vatten het leven persoonlijk op.

De theorie dat wij dit leven "bedenken", dat het de verbeelding is van onszelf, is erg boeiend en volgens mij is het ook echt waar, maar de praktijk is heel anders. In de praktijk lijkt dit leven heel erg echt en hebben we te maken met van alles en nog wat dat schijnt te gebeuren en waarop we zouden moeten of kunnen reageren.

Dus hoe verder? Zoals ik al zei, is het leven onpersoonlijk en zijn we slechts een punt van observatie. Het probleem ontstaat wanneer we geloven dat het ons leven is en dat dit leven ons overkomt en dat we daarmee aan de slag moeten. We geloven dat we het moeten sturen en dat het ons werkelijk beïnvloed. We denken dat als het niet gaat zoals wij willen, dat we dan gekrenkt kunnen worden, dat we kunnen lijden en dat dit erg is. Dit is niet zo.

In feite zijn we niets meer dan camera's die het leven vastleggen. We zijn interactieve camera's die, als ze willen, kunnen meespelen met het leven dat zich ontvouwt, maar dat is niet verplicht. Bovendien hoeven we het niet persoonlijk op te vatten, want dat is het niet, en alles wat je schijnbaar wint of verliest, is niet echt en vooral niet belangrijk (tenzij je het persoonlijk opvat) en op het einde ga je schijnbaar dood en doet niets er meer toe. Dus waar zouden we ons nou druk over maken?

Nogmaals: het leven is volslagen onpersoonlijk en het gaat zoals het gaat, anders zou het niet zo gaan, en wij zijn niets meer dan een punt van observatie en er is niets dat ons persoonlijk overkomt... tenzij we geloven dat dit wel zo is. De enige keuze die we in feite hebben, is de keuze over hoe serieus we het leven wel of niet nemen.

INHOUD