Geen Tijd En Geen Ruimte — (08-05-2013)

Vannacht had ik een ervaring waarin duidelijk werd dat er geen tijd en geen ruimte bestaat. Het was slechts een ervaring, iets wat weer voorbij gaat. Andere mensen houden het krampachtig vast en schrijven er boeken over, creëren "methodes" of bouwen er een cultus omheen. Voor mij was het een ervaring, zoals ik er wel meer heb gehad, waarin iets even heel erg letterlijk "fysiek" duidelijk wordt (gemaakt). Een soort van samenvatting: "kijk! Let op! Zo is het!"

De ervaring was heel simpel, alleen heb ik geen flauw idee hoe ik het moet opschrijven. Het was natuurlijk ook mijn ervaring, het was voor mij. Het is wel de bedoeling om het te delen met anderen, want wat je geeft (deelt, onderwijst) is wat je ontvangt (vermenigvuldigt, leert), maar ik hoef dat niet op een manier te doen waardoor het absoluut duidelijk is voor de ander.

Oké, here goes nothing.

Ik ervoer letterlijk fysiek dat er links, rechts, boven, onder en achter het fysieke beeld dat mijn ogen produceerden, helemaal niets was. Hoe beeld je dat uit? Oké... stel je voor dat je een gigantisch grote stalen plaat hebt met daarin één gat waar je alleen je hoofd, tot aan je oren, doorheen kunt steken. Op de plaats van die stalen plaat, waar je doorheen kijkt, houdt alles op. Dit was, zo denk ik, een fysieke verbeelding van het idee dat er geen verleden is; achter de stalen plaat is er niets.

Het verleden is slechts een gedachte die we op dit moment hebben (en ik weiger het woord "Nu" te gebruiken, omdat dit bullshit is). Elke moment duurt niet langer dat een fractie van een fractie van een fractie van een fractie van een seconde. In dat moment komt iets op en daar reageer je op of daar reageer je niet op, en vervolgens verdwijnt dat moment, die fractie van een fractie van een fractie van een fractie van een seconde, achter je in het verleden en houdt op te bestaan.

Zo weet mijn herinnering dat ik tussen de vorige alinea en deze alinea naar de keuken ben gelopen om een kop koffie te halen, maar op dit moment, deze fractie van een fractie van een fractie van een fractie van een seconde, bestaat dat niet meer. Deze fractie van een fractie van een fractie van een fractie van een seconde is er "ik, aan het bureau, aan het typen, met links van mij een kop koffie". Wanneer ik stop met typen en de koffie is op, dan is dat in principe weg; alsof het nooit is gebeurd. Het is van generlei waarde voor de volgende fractie van een fractie van een fractie van een fractie van een seconde.

Alle fracties van een fractie van een fractie van een fractie van een seconde staan los van elkaar en onze verdeelde denkgeest, ons ego, bindt hen aan elkaar om een verhaal te construeren dat simpelweg niet bestaat. Er is alleen dit moment, deze fractie van een fractie van een fractie van een fractie van een seconde, waarop wel of niet gereageerd wordt.

Zonder dat verleden bestaat er automatisch geen toekomst, omdat de toekomst slechts een verwachting is gebaseerd op de resultaten uit het verleden. Die verwachting kan niet bestaan als er geen resultaten uit het verleden zijn, omdat die geen enkele connectie hebben met wat er deze fractie van een fractie van een fractie van een fractie van een seconde gebeurd, waarop ik wel of niet reageer. Er is geen tijd en geen ruimte, er is alleen maar de fractie van een fractie van een fractie van een fractie van een seconde waarop je wel of niet reageert.

De verhaallijn van ons leven, van geboorte tot dood, is iets wat alleen maar in onze denkgeest bestaat, het is niet werkelijk. Het verleden is geweest en bestaat op dit moment dus niet, het is slechts een gedachte; een herinnering die ik op dit moment, deze fractie van een fractie van een fractie van een fractie van een seconde, heb en daar kan ik wel of niet op reageren. De toekomst is er nog niet en bestaat op dit moment dus niet, het is slechts een gedachte; een verwachting die ik op dit moment, deze fractie van een fractie van een fractie van een fractie van een seconde, heb en daar kan ik wel of niet op reageren.

In feite is niets werkelijk, omdat er nooit iets is gebeurd, maar er lijkt heel veel werkelijk. Dus het enige dat ik met zekerheid kan vaststellen, is dat het enige potentiële werkelijke binnen het geheel van onwerkelijkheid, de fractie van een fractie van een fractie van een fractie van een seconde op dit moment is waarop ik wel of niet kan reageren.

Dit moment, deze fractie van een fractie van een fractie van een fractie van een seconde, is het. Meer is er niet.

Is dat een leuke ervaring of niet?

INHOUD