De Drie Stadia — (16-09-2013)

Op het moment dat je wordt geboren, leef je al in Maya (de Illusie, de matrix). Het simpele feit dat je wordt geboren als lichaam betekent dat er een geloof is in de ik-ben gedachte, en door die ik-ben gedachte wordt Maya creëert. Een paar jaar lang leef je als die ik-ben gedachte in Maya, je niet bewust van wát je bent, alleen maar dát je bent, en dan gaat Maya (de schijnbare buitenwereld) je vertellen wat zij wil dat je gaat worden.

Op dat moment leef je niet meer in Maya, maar neemt Maya het over. Ze geeft je een naam, vertelt je waar je vandaan komt, wie je ouders zijn, bij welke familie je hoort. Ze vertelt je dat je een man of een vrouw bent, mooi of lelijk, slim of dom, aardig of vervelend.

Vanaf je geboorte tot een paar jaar daarna was jij het universum. Je was alles en iedereen deed alles voor je, de wereld om je heen was er alleen voor jou en alles was jouw bezit. Daarna, zoals gezegd, neemt Maya het over en ben jij iemands zoon of dochter en soms ook iemands broer of zus. Je bent iemand die iets moet doen. Je moet naar school om iets van jezelf te maken, zodat je iets gaat betekenen in de wereld... zodat je mee kunt doen in Maya's speeltuin.

Maya's speeltuin is een illusie. Je wordt de jaren na je geboorte in slaap gewiegd zodat je de rest van je schijnbare leven gelooft dat Maya's speeltuin de echte wereld is, het echte leven is, de werkelijkheid, de realiteit. De meest duidelijke omschrijving van deze staat is nog steeds 'dromen'. We worden geboren als de wakkere ik-ben gedachte die hier, om wat voor reden dan ook, komt spelen in de speeltuin en binnen drie jaar geloven we dat we iemand zijn (in mijn geval ging de ik-ben gedachte over in het ik-ben-frits geloof) en geloven we dat de speeltuin de harde realiteit is. Een wereld die ons in potentie kwaad kan doen, een wereld waarin en waarmee we moeten onderhandelen om te overleven.

Het leven binnen dit universum, binnen deze schijnbare realiteit, kent in principe twee stadia.

1. De droomstaat (menselijke onvolwassenheid; vergelijkbaar met kleine kinderen die in een speeltuin spelen maar denken dat het hartstikke echt is);
2. De wakkere staat (menselijke volwassenheid; mensen die nog steeds in de speeltuin spelen, maar zien en ervaren dat het niet zo echt is als het in eerste instantie leek; het is eerder een spel, een illusie... een echte speeltuin maar wel alleen maar een speeltuin).

Dan is er nog een 3de stadium en dat is wanneer je voorbij de wakkere staat gaat, voorbij de ik-ben gedachte. Dan kom je op een plek (niet echt een plek, maar laten we dat gebruiken bij gebrek aan goede woorden) waar gezien wordt dat de ik-ben gedachte waarmee je begon eveneens geen werkelijkheid is en dat jij, iedereen en alles, het Bewustzijn bent dat er voor de ik-ben gedachte is (de aardse geboorte) en ook na de ik-ben gedachte zal zijn (het aardse sterven).

Dit derde stadium zouden we kunnen verwarren met Spirituele Verlichting, ware het niet dat iemand die deze plek heeft gezien geen werkelijk persoon meer is en daarom niet Verlicht kan zijn en het ook niet is. Deze persoon is wat iedereen en alles in werkelijkheid is en is vanaf het moment dat hij dat derde stadium heeft ervaren omringt door een wereld die niet bestaat, mensen die niet bestaan, gebeurtenissen die niet werkelijk gebeuren en hij moet een manier vinden om daarmee om te gaan.

Dit derde stadium 'bereiken' betekent niet dat het lichaam (de vormgeworden ik-ben gedachte) stopt met bestaan. Was het maar zo simpel. De in aardse termen 'Verlichte' persoon moet gewoon doorgaan met het leven dat hij (of zij natuurlijk) leidde terwijl hij ondertussen weet, en ook ziet en ervaart, dat het Maya is: een illusie, niet werkelijk waar. Als hij mazzel heeft, gaat zijn leventje gewoon door en hoeft hij niet veel veranderingen door te voeren, maar in de meeste gevallen stort het leven van de persoon compleet in. Want:

Hoe leef je in een wereld waarvan je weet dat hij niet waar is?
Hoe ga je om met mensen waarvan je weet dat ze niet bestaan?
Hoe doe je iets in deze wereld, in dit leven, wanneer je weet dat je niet werkelijk iets kunt doen?

De oplossing is simpeler dan je kunt bevroeden. Het bereiken van Stadium 3 is inzien dat alles niet waar is, dat dit hele gebeuren een droom is die in jou is ontstaan. Jij ben alles en iedereen tegelijk, jij bent niets ander dan het overkoepelende eeuwige Bewustzijn waarin dit alles schijnbaar plaatsvindt. De beste manier om hiermee om te gaan is, voor zover ik dat kan overzien, terug gaan naar de originele ik-ben gedachte van de geboorte. IK BEN. En vanuit dat IK BEN laat je alles gebeuren.

Uiteindelijk ben je niet dat IK BEN, uiteindelijk ben je het Bewustzijn waarin het universum ontstaat en waarin al het leven ontstaat. Jij bent het universum en al het leven dat ontstaat. Jij, als universum, zal er voor zorgen dat er met jouw IK BEN precies gebeurt wat jij als Bewustzijn in gedachte had toen je de eerste originele ik-ben gedachte liet ontstaan.

DIT, hier en nu, is het enige moment dat er is. Jij bent (tenminste, ik ga er even van uit dat ook jij bent)... jij bent en DIT gebeurt nu op dit enige moment; en wat DIT ook is, dat is het. Het enige dat DIT leuk of vervelend maakt, is de mate van verzet dat jij ertegen ervaart. Als je vanuit Stadium 1 leeft, denk je dat het jou overkomt en zal er geregeld veel verzet zijn. Leef je vanuit Stadium 2, dan weet je dat het niet echt waar is en kun je beslissen om mee te gaan met wat er gebeurt; je kunt beslissen om te accepteren dat het is zoals het is en zonder verzet daartegen zal het allemaal veel soepeler verlopen.

Stadium 3 is, wat betreft het leven op aarde, in feite een stap te ver. Als je leeft vanuit Stadium 3 dan weet je dat het niet eens een speeltuin is, je weet dat er hier helemaal niets is en nooit iets is geweest. Als de Stadium 3 persoon wil functioneren, dan moet hij zichzelf aanleren dat hij vanuit Stadium 2 leeft terwijl hij absoluut zeker weet dat er geen stadium 1, 2 en 3 bestaat, omdat hij absoluut zeker heeft gezien en ervaren dat er hier helemaal niets is. Hij weet dat er niets is en nooit iets is gebeurd.

De Stadium 3 persoon weet dat hij in een toneelstuk speelt, hij weet dat hij niet de rol is die er gespeeld wordt, hij weet dat hij niet de acteur is die de rol speelt, hij weet dat hij niet de regisseur is die de acteur helpt de rol te spelen, hij is zelfs niet de schrijver die het toneelstuk heeft geschreven. Er is alleen Bewustzijn dat eeuwig, onveranderlijk en onpersoonlijk is waarbinnen het toneelstuk zich schijnbaar afspeelt.

De Stadium 3 persoon kan twee dingen doen. Ten eerste kan hij niets doen en wegkwijnen, ten tweede kan hij meespelen met de rest. De eerste vind ik een domme optie, dus daar zeg ik niets over. Ik ga voor de tweede:

Als de Stadium 3 persoon mee gaat spelen, dan moet hij niet alleen acteren dat hij in een toneelstuk speelt, hij moet ook acteren dat hij de acteur is die de rol in het toneelstuk speelt. Ook moet de Stadium 3 persoon acteren dat er regisseurs bestaan die hem aansturen en hij moet ook nog acteren dat er schrijvers zijn die hebben aangegeven wat de schijnbare regisseurs aanzet om hem te vertellen hoe hij zijn rol in het toneelstuk moet spelen. Daarnaast moet de Stadium 3 persoon ook nog eens acteren dat er een theater bestaat waarin andere schijnbare mensen schijnbaar bekijken en beoordelen wat hij schijnbaar op toneel doet en daar bovenop moet hij acteren dat er buiten dat theater een wereld is waarvan hij geen weet heeft.

En al die tijd weet hij, ziet hij en ervaart hij dat het allemaal niet waar is, maar begeeft hij zich in een illusionaire wereld waarin 99% van de mensen om hem heen geloven dat het wel waar is en dat alles precies andersom is dan hij weet, ziet en ervaart dat het is. Niemand wil Stadium 3 bereiken, daar kom je alleen als het echt niet anders kan en daar heb je zelf niets over te zeggen (het gebeurt). Stadium 2, de menselijke volwassenheid, is voor iedereen bereikbaar en ik persoonlijk kan niet begrijpen dat niet iedereen dat stadium wil bereiken. Helaas is en blijft het merendeel van de mensen op aarde hangen in Stadium 1 en worden de meeste mensen nooit werkelijk volwassen.

INHOUD