Hoop En Troost — (18-02-2014)

Wat de meeste spirituele mensen zoeken is 'hoop' en 'troost'. Ze willen graag begrijpen waarom het is zoals het is en dat het goed is of goed gaat komen. Ze willen graag geloven dat er iets buiten hen is dat groter is dan zij zijn, iets waarvan zij deel uitmaken omdat alles één is, maar er is niets groter dan 'dat wat is'; sterker: er is niets anders dan 'dat wat is'. We zijn slechts een verschijning die plaatsvindt in 'dat wat is' en net zoals de bioscoopfilm niet werkelijk deel uitmaakt van de zaal waarin- en het doek waarop hij geprojecteerd wordt, zo maken wij in de huidige vorm geen deel uit van 'dat wat is'.

Maar spirituele mensen willen hoop en troost. Zo willen ze graag geloven dat liefde alles is, en dat is ook zo, alleen niet hier op aarde, en daar waar het wel alles is, bestaan wij niet als losstaande individuen noch iets dat liefde 'liefde' zou kunnen noemen. Hier op aarde is alles verdeeldheid — dualisme — en iedereen gelooft dat de ander in potentie bedreigend is. We beginnen standaard met de verdediging, en als de verdediging staat dan willen we misschien wel kijken naar liefde; maar dat is niet liefde dat alles is, dat is liefde wanneer het ons uitkomt.

Liefde ken geen dualisme en liefde kent geen bedreiging. De liefde die we hier op aarde ervaren is niets anders dan 'IK houd van' en 'IK wil hebben'. Daar is niets mis mee, maar laten we het niet verwarren met de 'liefde' waar spirituele mensen het denken over te hebben; die liefde is iets dat niet hier op aarde kan bestaan; het is een geloof en een overtuiging om het leven draaglijker te maken, maar elk geloof en elke overtuiging is niet waar.

Hetzelfde geldt voor de ziel en reïncarnatie of een leven na de dood. De meeste mensen hebben een probleem met het feit dat ze dood zullen gaan en denken er niet over na of worden 'spiritueel' en geloven dan graag in een ziel of in iets dat of terugkomt op aarde of na de dood in een soort van hemel terecht komt. Helaas, er is geen ziel, geen reïncarnatie en zeker geen leven na de dood... dat wil zeggen: niet in de vorm en met de persoonlijkheid die wij nu bezitten, omdat de vorm en de persoonlijkheid geen substantie hebben.

Dit leven is een droom. Het kan een leuke droom zijn en het kan een vreselijke droom zijn, maar hoe dan ook blijft het een droom, en dit houdt in dat er geen werkelijke substantie is aan wat er schijnt te zijn en wat er schijnt te gebeuren. Als er nu geen substantie is, dan kan er na de dood ook geen substantie zijn — simpel gezegd: als het nu niet iets is kan het na de dood ook niet iets zijn. Wat 'we' zijn is wat 'we' altijd zijn geweest en altijd zullen zijn, alleen zijn 'we' niet een 'we', maar 'dat wat is', en alles wat meer schijnt te zijn dan 'Eén' is een droom en niets anders dan een droom; alles wat jij ervaart, alles waar jij deel vanuit lijkt te maken, is een droom.

Er is hier op aarde geen hoop en geen troost. Dit is het en je kunt blijven slapen en het serieus nemen of je kunt wakker worden en zien dat het alleen maar een amusementspark is. Dit zijn de enige twee echte keuzes die we hebben, de rest is niets anders dan zinloos dwalen in een moeras dat zich sneller uitbreidt dan je kunt lopen of een roze wolk die elk moment kan losbarsten in een hevige onweersbui.

Ik voeg hier graag aan toe dat, als je nu een fijne droom leeft, ga dan niet wakker worden, maar als je een kutdroom hebt... ga dan zo snel mogelijk bidden dat je wakker mag worden en zet al je geld op wakker worden. Je maakt een kutdroom niet minder kut door te geloven in liefde, hoop of troost, of in een beter leven of een nieuwe kans na de dood, het enige wat je daarmee doet is het kuttige van de kutdroom een tijdje uitstellen of de kutdroom onnodig verlengen. Wakker worden is de enige uitweg uit de kutdroom. Bid voor dat, wens dat, wil dat en wil dat nu!

INHOUD