Het 'Probleem' Van Mijn Verhaal — (19-03-2014)

Ik loop steeds vaker tegen een 'probleem' op. Het is natuurlijk geen probleem, maar er is geen ander woord voor. Ik wil namelijk heel graag vertellen over wat ik te weten ben gekomen, maar er zijn niet zoveel mensen die het willen weten. Soms worden ze boos, soms gaan ze gewoon iets anders roepen en het onderwerp veranderen, en soms gaan ze gewoon weg. Soms denken ze, omdat ik niet meega in hun 'verhaal', ik geen respect heb voor hun standpunt. Dit is niet zo, ik heb wel respect voor hun standpunt, maar ik kan niet meegaan in iets dat onwaar is.

Het 'probleem' is dat mijn verhaal, dat wat ik te vertellen heb, absoluut 100% egoloos is terwijl ik dit verhaal probeer te vertellen aan mensen die grotendeels door ego worden gestuurd en leven in een omgeving die volledig door ego wordt overheerst. (Deze opmerking alleen is al genoeg om een conflict te creëren.) Mijn verhaal laat zien dat er geen ego is, en 'ego' wil dat niet horen.

De basis van mijn verhaal is heel simpel, omdat 'het' heel simpel is. Het gaat zo:

"Waarheid bestaat, onwaarheid niet."

De meeste mensen verwarren Waarheid met persoonlijke waarheid, die roepen dan "als het waar is voor mij dan is dat mijn waarheid", en dat is onzin. Een persoonlijke waarheid die verschilt van de waarheid van een ander, is geen Waarheid, het is alleen de mening van het persoonlijke ego; het is in het slechtste geval een geloof en in het beste geval een overtuiging, maar in beide gevallen niet de Waarheid.

De Waarheid is egoloos en dat wil geen enkel ego horen. De Waarheid lost alle onwaarheid op, omdat alleen Waarheid bestaat en onwaarheid daardoor automatisch niet. Stel dat wat jij beweert waar is, dan zou alles wat een ander beweert en jouw bewering tegenspreekt, onwaar zijn en niet bestaan. Zo werkt Waarheid, het is waar of het bestaat niet. Zo simpel is het.

Dan zijn er mensen die wel intellectueel kunnen verzinnen dat er zoiets als de absolute Waarheid moet bestaan, maar beweren dat niemand die Waarheid kan weten. De denkfout hierin is dat zij zelf die Waarheid niet weten en ego maakt er dan van dat niemand die Waarheid kan weten. Ook dit is onzin, omdat het onmogelijk is voor één persoon om te weten wat 'iedereen' wel of niet kan weten, daarvoor zou zo iemand God moeten zijn en als zo iemand God zou zijn, dan zou zo iemand de Waarheid moeten kunnen weten.

Het is wel logisch dat zo iemand roept dat niemand het kan weten, want ego geeft namelijk niet graag toe dat het iets niet weet. Ego is degene die ons leidt en als ego het niet weet, wie weet het dan wel? Bovendien, als ego het niet weet, wie leidt ons dan?

Als Waarheid het enige is dat bestaat, en dat is zo, dan bestaat onwaarheid niet. Dit houdt automatisch in dat Waarheid het enige is dat we kunnen weten, omdat onwaarheid niet bestaat en we niet zouden moeten kunnen weten wat niet bestaat. Het enige wat we weten is wat we denken te weten binnen de onwaarheid waarin we vastgeklonken zitten dankzij Maya en ons ego, maar onwaarheid bestaat niet en daardoor kunnen we niet vastgeklonken zitten. Ego zorgt ervoor dat we de Waarheid niet willen zien en zelfs niet willen of kunnen accepteren. Ego kan niet bestaan in die Waarheid en omdat ego er van overtuigd is dat het bestaat kan ego niet accepteren dat het niet bestaat.

Als er al een paradox is, is dit hem wel en hij is heel klein: jouw ego, dat niet bestaat, gelooft dat het bestaat, en dat ego doet jou geloven dat jij alleen kunt bestaan dankzij dat ego dat niet bestaat.

Anyway, het punt is, en ik wil niet zielig doen of medelijden oproepen, want dan had ik hier niet aan moeten beginnen, maar... het punt is dit: ik ben meer dan 20 jaar geleden op zoek gegaan naar wat waar is, gewoon omdat ik genoeg had van alle leugens en onzin om me heen. Ik wist niets van spiritualiteit of nondualisme of wat voor esoterisch geneuzel dan ook en kende geen leraren die methodes aanreikten. Ik wilde gewoon weten wat waar is, en, omdat hier geen antwoord op is, kon ik alleen maar steeds duidelijker gaan zien wat niet waar is. Deze onwaarheden heb ik uit mijn denken verwijderd, want alles wat onwaar is kan niet werkelijk bestaan, en aan het einde bleef over wat absoluut waar moest zijn.

In mijn ogen is de Waarheid het meest geweldige verhaal dat er bestaat, maar de meeste mensen willen het niet weten of geven er een eigen (vaak spirituele, soms wetenschappelijke) draai aan. Ze proberen het in te passen in de onwaarheid waarin ze al twintig, dertig, veertig of meer jaren leven... en dat kan niet, want die onwaarheid bestaat niet.

Ik weet wat waar is omdat ik weet wat onwaar is. Iedereen zou moeten willen weten wat onwaar is, want wie wil er nou in hemelsnaam in onwaarheid leven? Ik zou in staat moeten zijn om het in woorden te vatten, ik zou het moeten kunnen delen met mensen om me heen, maar ik kan vrijwel nergens mijn ei kwijt. De mensen die het al weten hoeven het niet meer te horen te krijgen van mij, en de mensen die het nog niet weten willen het niet te horen krijgen van wie dan ook. Hoe komisch is dat? Dat zegt wel alles over de macht van Maya en de kracht van ons ego. Of zegt het alleen maar iets over onze angst om niet werkelijk te bestaan in de onwaarheid die we nog steeds 'de realiteit' noemen?

INHOUD