VOOR NIEUWS EN MEER INFORMATIE! GA NAAR: WWW.SNIPS.NL
IN DE ZANDBAK
Een Omkering — (060518)
Het ‘punt’ of ‘ding’ dat mij sinds een paar weken bezighoudt is ‘de beweging’ zoals die van nature gaande is in een dualistische constructie — wat dit leven op aarde in dit universum is. De beweging is van binnen naar buiten en wordt dan omgedraaid naar van buiten naar binnen, et cetera.
Er vindt hier binnen iets plaats en dat wordt geprojecteerd op de buitenwereld (het “canvas”) en vervolgens wordt die projectie gezien als de oorzaak van wat er hierbinnen plaatsvindt, waarna dit vervolgens weer naar buiten wordt geprojecteerd. Hiermee wordt het dualisme — het ik-versus-de-wereld-syndroom — werkelijkheidswaarde toegekend.
Door die beweging wordt de buitenwereld, met ‘ik’ daarin, de heersende realiteit en die buitenwereld heeft schijnbaar een effect op mij, waardoor hetgeen dat in mij gebeurt — gevoel, emotie, voorkeur, afkeur — kan plaatsvinden. Hier gaat les 5 in Een Cursus in Wonderen ook over, waarin simpelweg gesteld wordt: “Ik voel nooit onvrede om de reden die ik denk” — met andere woorden, alles wat er in mij afspeelt wordt niet veroorzaakt door die schijnbare buitenwereld.
In feite is het zo dat hetgeen ik zie gebeuren in die buitenwereld — dat waarvan ik geloof dat dit een uitwerking heeft op mij — een reflectie is van wat er in mij, het denken, plaatsvindt. Simpel gezegd gebeurt er eerst van alles in mij, waarna dat vervolgens buiten mij wordt geprojecteerd, waardoor er daarbuiten mij iets ontstaat dat mij laat zien wat ik hier van binnen ervaar zodat ik daarmee aan de slag zou kunnen gaan en er iets mee zou kunnen gaan doen.
Maar de ‘zelf’ die we geloven te zijn, heeft dat omgedraaid. In plaats van dat we erkennen dat wat er daar in de buitenwereld gebeurt een gevolg is van wat wij van binnen ervaren en voelen, lijkt het alsof de gebeurtenissen in die buitenwereld er voor zorgen dat wij ons blij, boos, vrolijk of depressief voelen. Vervolgens willen we dat het ‘daar buiten ons’ — een gebeurtenis, een actie van iemand anders — anders is dan het is, maar het enige wat we daarmee bereiken is nog meer frustratie dan er al was.
Dat wat daarbuiten ons gebeurt is zoals het is omdat wij ons op een bepaalde manier voelen. Dat wat in ons speelt wordt buiten ons geprojecteerd als een dualistisch realiteit en als we die geprojecteerde realiteit buiten ons proberen te veranderen, dan verandert dat niets aan onze inwendige gesteldheid… en dat is nou juist waar het schijnbare ‘probleem’ ligt. Dit lossen we niet op door net te doen alsof we ons anders voelen, want je wordt niet gelukkig door net te doen alsof je gelukkig bent, maar wellicht lost het op door te kijken naar wat er gebeurt; te kijken naar die ‘beweging’.
Bij voorbeeld: Ik kan mijn frustratie over het feit dat iemand anders niet begrijpt wat ik zeg niet oplossen door die ander van mijn gelijk te overtuigen, juist omdat die ander niet begrijpt wat ik zeg, maar de frustratie kan wel oplossen wanneer wordt gezien dat die ander precies begrijpt wat hij aankan op dit moment. Het is niet aan mij om hem te overtuigen van iets wat nu op dit moment niet voor hem bedoeld is. Dat inzicht heeft de potentie om mijn frustratie te verlichten, terwijl het steevast onophoudelijk overtuigen van anderen alleen meer frustratie creëert, omdat niemand te overtuigen is tenzij die persoon er schijnbaar ‘klaar’ voor is.
Alles waarop ik reageer met het idee dat dat niet goed of juist of waar is, is alleen een herinnering voor mij dat ik blijkbaar geloof dat het daarbuiten mij anders zou moeten zijn dan het is. Dit betekent niet dat alles goed is zoals het is — want dat zou net zo hard een oordeel zijn waarmee ik erken dat er schijnbaar een buitenwereld bestaat dat een effect heeft op mij — het betekent alleen maar dat het is zoals het is omdat ik ben zoals ik ben. Als die buitenwereld me niet aanstaat, wil ik blijkbaar dat er iets verandert in mij en de enige manier is dan om met mij aan de slag te gaan.
Wanneer ik me gefrustreerd of boos voel dan moet ik me niet gaan afvragen waarom iedereen om me heen zo dom is of waarom de wereld zo klote is, maar moet ik me afvragen waarom ik denk en geloof dat iedereen zo dom is en waarom de wereld zo klote is. Want het is mijn idee over die anderen en de wereld dat er voor zorgt dat die anderen zo dom lijken en de wereld zo klote lijkt.
Dit vergt een omkering in mijn eigen denken en dat kan alleen gebeuren door me elke keer weer bewust te zijn wanneer ik iets of iemand buiten mij de schuld geef van hoe ik mij van binnen voel en er vervolgens absoluut van overtuigd ben dat ik daarin gelijk heb. Wanneer ik die beweging zie gebeuren, kan ik hem omkeren en mijzelf afvragen waarom ik me zo voel als het niet de schuld is van iets of iemand buiten mij. Op dat moment kan er iets gebeuren.
Het absoluut overtuigd zijn van je eigen onwrikbare gelijk is in feite het probleem dat niemand denkt te hebben, maar inzien dat jouw gelijk en jouw overtuiging niet gelijk is aan het gelijk en de overtuiging van een ander en vooral ook niet is wat die ander wellicht nodig heeft op dat moment, en vica versa, kan een aantal deuren openen waarvan je het bestaan nog niet eens had vermoed.
Dat wil zeggen… als jij daar klaar voor bent, natuurlijk.
|
