Gisteren in Het Apenhuis — (250518)

Ik had gisteren in Het Apenhuis van Artis een erg leuk gesprek met Hans N. Hans houdt zich op een wetenschappelijke manier bezig met religies en is in het proces van het schrijven van een boek waarin hij probeert te komen tot de ontwikkeling van de ultieme religie; een religie die werkelijk levert wat al die andere religies — volgens Hans ongeveer zo’n 25.000 — beloven maar niet leveren.

Het grappige met Hans is dat we elkaar zelden tegenkomen in Artis (waar hij, zoals je wellicht al door had, ook een vrijwilliger is), maar altijd meteen een goed gesprek hebben dat daadwerkelijk ergens over gaat. Dit komt, vermoed ik, omdat hij erg gepassioneerd is over zijn onderwerp (religies) dat — door de manier waarop hij dat benadert — heel veel raakpunten blijkt te hebben met het onderwerp dat mij bezighoudt (kort gezegd: dat wat is en wat dat betekent voor wat dit leven schijnt te zijn).

Anyway, een gesprek is niet een gesprek als de ander, ik in dit geval, niet ook zijn twee cent toevoegt, en dat leverde de niet vaak voorkomende situatie op dat ik mijn visie over dit leven op aarde en mijn drijfveren moest verduidelijken aan iemand die uit een compleet andere hoek komt. Ik ervaar dat nog steeds als een vrijwel onmogelijke opgave, hoewel ik wel merk dat Hans oprecht geïnteresseerd is — en dat maakt die gesprekken met Hans zo ontzettend leuk.

Uiteindelijk kwam er naar voren dat we beiden zo rond ons twintigste levensjaar zijn begonnen aan een zoektocht naar iets dat voor ons werkt, waar we mee aan de slag kunnen en wat wellicht verklaart wat dit leven is en wat onze plek daarin is. Hans heeft de weg van het wetenschappelijk onderzoeken van religies gevolgd en ik ben het pad van de nieuwe wereldorde, samenzweringen en spiritualiteit ingedoken.

… en dan zit je opeens samen in 2018 in Het Apenhuis van Artis te kletsen over ‘wat dit is dat is’ en — iets waar ik nu hier niet verder op in zal gaan — vervelende buren.

Ik merk dat ik het nog steeds lastig vind om over mijn ervaring van ‘dat wat is’ te praten. Niet alleen het onder woorden brengen van mijn ervaring dat dit leven het dromen van een droom is en dat we niet dat lichaam zijn en dat wat we hier hebben aangenomen te zijn slechts een gedachte is dat als werkelijkheid is aangenomen — afijn, de vaste lezer kent het verhaal —, maar vooral ook het durven te vertellen van dit verhaal binnen een situatie waarin dit niet vanzelfsprekend is (in dit geval, in Het Apenhuis van Artis met een godsdienstwetenschapper).

Ik heb het gevoel dat er, vlak voor ik kan beginnen te vertellen, een barrière moet worden geslecht waarop staat dat ik beter mijn mond kan houden.  Iets in mij — het zelf? ego? maatschappelijk domesticatie? — probeert mij ervan te weerhouden mijzelf — dat wat ik werkelijk ben? — te zijn en te uiten. Het ‘wat zullen ze wel niet denken?’ of ‘dat levert vast een conflictsituatie op’ syndroom. Dat is een erg vervelend gevoel waar ik van af wil.

Maar het blijkt een beetje ‘the story of my life’ te zijn, aangezien ik uit inmiddels zo’n dertig jaar ervaring weet dat je niet een graag geziene gast bent op feestjes als je met dit soort verhalen aankomt. Of het nou over UFO’s gaat of over samenzweringen, over de Illuminati of reptilianen, over de Holocaust, de global-warming-scam of het simpele feit dat wij allemaal niet zijn wat wij denken te zijn en dat dit bestaan slechts het dromen van een droom is, maakt niet zo heel veel uit; op een of andere manier bestaat er de grote kans dat de ander zich bedreigd voelt en zich gaat verdedigen of je ‘en plein public’ voor gek verklaart.

Voorheen hield ik me vaak stil of op de achtergrond. Niet alleen omdat ik er niet voor uit zou durven te komen, maar vooral ook omdat ik er niet werkelijk op uit ben om een ander ergens van te overtuigen en een gesprek vaak uitmondt in een wellus-nietus situatie. Mijn insteek is altijd het delen van informatie en inzichten waar een ander mee mag doen wat hij of zij wil. Ik wil niemand overtuigen en ik wil nergens van overtuigd worden; ieder beslist uiteindelijk achteraf wat wel of niet wordt meegenomen in de rugzak en wat dat is voor de ander interesseert me niet werkelijk.

Nog niet zo lang geleden heb ik de fundamentele beslissing genomen om vrij te zijn en de enige creatieve kracht in mijn leven te zijn — jazeker, ik reik voor de niet bestaande sterren (lol). Met andere woorden, ik laat de mensen om mij heen of de situatie niet meer dicteren wat ik wel of niet zou mogen of moeten zeggen; ik heb besloten om vanaf nu mijn authentieke zelf te zijn (voor zover zoiets bestaat) en mijn mening of inzicht niet te verwateren voor algemeen gebruik.

… en gisteren in Het Apenhuis van Artis kreeg ik, dankzij Hans, meteen mijn eerste test. Ik geloof dat ik de test redelijk goed heb doorstaan.

---

VORIGE - INHOUD - VOLGENDE