VOOR NIEUWS EN MEER INFORMATIE! GA NAAR: WWW.SNIPS.NL
IN DE ZANDBAK
Het Onvermijdelijke? — (220718)
Ik vrees dat het onvermijdelijke is gebeurd. Het moment waarop het niet meer werkelijk mogelijk is om terug in mijn rol op het droomtoneel te stappen. Ik speel de rol nog wel, zelfs op zo’n niveau dat ik een nieuwe baan heb gevonden en daar vanaf morgen aan de slag ga, maar ik geloof er niet meer in en — dat is misschien nog wel het vervelendste — ik vind er niets aan.
Dat is de kern van mijn ‘doodswens’; ik vind het niet leuk. Vroeger vond ik het al niet leuk, maar toen geloofde ik nog dat het allemaal echte realiteit was. Dit creëerde de optie om er uit te stappen — anders gezegd: om zelfmoord te plegen –, maar nu zie ik dat het geen echte realiteit is en hoe vermoord je iets wat niet werkelijk in die vorm bestaat? Hoe pleeg je zelfmoord als er geen zelf is? Hoe stap je uit een verzonnen en gedroomde situatie? Hoe beëindig je iets dat nooit werkelijk is gebeurd en niet werkelijk nu plaatsvindt? Dat zijn de vragen die opkomen en het antwoord op al die vragen is: NIET!
Dus daar zit ik dan met mijn goede gedrag. De zoektocht beëindigd, alle vragen beantwoord en de conclusie is: ik vind er geen reet aan! Ik vind het geen leuke droom. Fucking boring! Het heeft een stupide script, wordt slecht geregisseerd en de rollen die gespeeld worden overtuigen de meeste tijd niet meer. En wat mij betreft, hoe kan ik mijn rol met overtuiging spelen als ik er zelf niet in geloof?
Ik begrijp heel goed waarom de meeste mensen, vrijwel alle mensen, krampachtig vasthouden aan hetgeen hen definieert. Of dat nou hun werk is, hun status, hun spiritualiteit, whatever. Niemand wil er achter komen dat hijzelf het valse startpunt is en dat alles wat daar achteraan komt bullshit en onwaar is. Natuurlijk gelooft men liever de verhaaltjes en het script, want dan lijkt alles tenminste zin te hebben. I get that!
Heel soms, wanneer er iets gaande is wat ik of erg leuk vind of heel erg irritant (en uiteindelijk maakt het niet uit welke van de twee het is), vergeet ik dat het een droom is en — om heel eerlijk te zijn — hoop ik dat mijn nieuwe baan dat effect op me zal hebben. Dat ik een paar uur per dag, vier dagen per week, even vergeet hoe waardeloos ik deze droom vind en hoe graag ik eigenlijk wil dat het ophoudt.
Het hele idee van het vinden van een baan — wat in principe een blijde gebeurtenis is — doet het niet voor mij. Ik was even blij, maar na een dag of twee was dat weer voorbij en nam de lichte depressie — die bijna chronisch aan het worden is — het weer over. Ik hoop dat de nieuwe baan mij genoeg afleidt en bezighoudt… en dat dit niet te snel voorbij gaat.
Dat is wat dit actiefiguur nodig heeft, aangezien zelfmoord onzinnig is en hij toch nog een jaar of dertig voor de boeg heeft. Ik heb overtuigende drama’s nodig, rampen voor mijn part, om te kunnen vergeten dat het allemaal bullshit is. Maar net zoals je went aan drugs en alcohol en er steeds meer van nodig hebt om iets te voelen, is het drama niet meer dramatisch genoeg en lijken de rampen steeds komischer te worden.
We zien het wel.
Ik schrijf dit overigens niet om empathie op te wekken of als roep om hulp. Dit is wat ik altijd doe, ik schrijf op wat hier ervaren wordt zodat ik er naar kan kijken, omheen kan lopen en er goed over na kan denken. Ik kan iedereen aanbevelen dit ook te doen.
|
