VOOR NIEUWS EN MEER INFORMATIE! GA NAAR: WWW.SNIPS.NL
IN DE ZANDBAK
Laatste Oprisping (2) — (050918)
Ik verveel me. Het is waardeloos weer — de regen komt echt met bakken naar beneden — en ik heb niets te doen. Ik heb al wel het een en ander gedaan, zoals stofzuigen, en op dit moment draait er een was die straks, wanneer de wasmachine klaar is, moet worden opgehangen… maar nu heb ik even niets te doen, en ik vraag me af of er nog iets is wat ik wil zeggen.
Ik denk het niet.
Het lastige van communicatie is dat het van schijnbaar personage naar een ander schijnbaar personage gaat en gebruik maakt van woorden die pas iets betekenen wanneer ze worden geïnterpreteerd door het ontvangende personage. Ieder personage dat nog enigszins gelooft dat het een bestaand personage is, heeft zijn of haar eigen stokpaardjes en zodra er iets wordt gezegd dat dit stokpaardje weerlegt of aanvalt, worden de woorden verbasterd tot iets waarmee het ontvangende personage wel iets kan of waartegen hij of zij zich kan verzetten.
Kortom, het heeft niet zoveel zin om iets te zeggen dat het onware karakter van deze schijnbare realiteit weerspreekt, want het komt of niet binnen of het levert strijd op waar ik — tegen beter weten in — hoopte dat het mensen aan zou zetten om op een onpersoonlijke manier naar de materie te kijken. Ik hoopte dat het mogelijk zou zijn om een alternatief te bieden voor de spirituele mumbo-fucking-jumbo die voornamelijk gebezigd wordt. No can do, Maya is slimmer en heeft een onhaalbare voorsprong.
Hoewel ik mezelf graag wil wijsmaken dat ik wellicht een flink aantal mensen heb kunnen bereiken, vrees ik dat mijn “succes-ratio” veel lager ligt. Niet omdat “men” het niet wil weten, maar omdat wat ik probeer te communiceren niet binnenkomt zoals het bedoeld is… als het al binnenkomt. Althans, dat is mijn ‘ervaring’ hier. Dat vind ik wel jammer, aangezien ik met heel veel plezier over dit onderwerp schrijf.
En natuurlijk kan ik mijzelf wijsmaken dat het wel een zinvolle bezigheid is (wat niet zo is) en zo doorgaan met schrijven, maar dat schijnt me niet te lukken. Voorheen schreef ik voornamelijk voor mijzelf, om het voor mijzelf duidelijk te krijgen… maar het is me nu wel duidelijk en ik hoef het niet meer op te schrijven.
Wat ik jammer vind is dat ik zie dat er mensen zijn die heel dicht bij die duidelijkheid zijn, maar dan toch vlak voor de finishlijn vaart gaan minderen en afzwaaien. Ik zie mezelf dan achter de finishlijn staan, de mensen aanmoedigen dat ze het kunnen, dat ze er bijna zijn en nog even moeten doorzetten. Hoe frustrerend is het dan als ze het vlak voor het einde opgeven.
Schijnbaar is de stap om volledig te accepteren en te omarmen dat er niet zoiets bestaat als een persoon, als een ego, als een zelf, als een wereld, dat er niet zoiets is als ‘verlichting’, dat er daadwerkelijk niemand is die iets kan vinden of verkrijgen, te beangstigend of te onnatuurlijk. Maar misschien zie ik het verkeerd en ben ik een van de weinige idioten die blij wordt van de wetenschap dat er daadwerkelijk niets bestaat en nooit iets gebeurd is en is het logisch dat men zich verzet tegen wat ik aan idiotie rondbazuin? Ik weet het niet.
Wat ik wel weet is dat ik het heel leuk vind om mensen te helpen om over de finishlijn te stappen. Via dit schrijven lukt het me niet (of niet meer), en hoe dan wel is mij onbekend. Misschien moet ik gewoon maar accepteren dat ik niet begrijp waarom andere mensen niet over de finishlijn willen stappen en moet ik ophouden met lijntjes uit te werpen of broodkruimels te strooien. Uiteindelijk moet iedereen het toch zelf doen.
Zo, dat moest er nog even uit, nu ga ik de was ophangen.
|
