VOOR NIEUWS EN MEER INFORMATIE! GA NAAR: WWW.SNIPS.NL
IN DE ZANDBAK
Persoonlijke Autolyse 2018 — (141218)
Dit is een verslag van een persoonlijke Autolyse. Het gaat 100% over in de Droomstaat waar lichamen los van elkaar bestaan en de ego-denkgeest regeert. Dit heeft niets te maken met wat voor spiritualiteit of waarheid dan ook, het gaat specifiek over de schijnbare ervaring van ‘mijn’ lichaam-geest-constructie hier nu. Het is in principe niet nodig om er op te reageren.
Wanneer er iets is — een herinnering of een gebeurtenis — dat schijnbaar heel veel irrationele onbewuste woede bij me omhoog haalt, dan beslist het onbewuste brein dat dit niet naar buiten mag komen en creëert het pijn en/of depressie. Deze woede is, zoals gezegd, niet een rationele bewuste woede maar een irrationele onbewuste woede en de pijn in mijn lichaam is een psychosomatische pijn. ‘Psychosomatisch’ wil zeggen, door het onbewuste brein gecreëerd; wat wil zeggen dat de pijn wel echt is en niet ingebeeld, maar er niet werkelijk iets mis is met het lichaam waardoor er geen aantoonbare aanleiding voor is. Vanaf het moment dat ik dit wist en het systeem van het onbewuste brein doorhad, verdween de pijn zodra ik begreep wat het was dat die irrationele onbewuste woede deed opborrelen.
Helaas kwam de pijn steeds terug en moest ik dieper in mijn geheugen zoeken naar dat wat die onbewuste woede opriep waardoor het onbewuste brein besloot om pijn te creëren. Dit werd steeds lastiger, vooral emotioneel, omdat ik langzaam maar zeker steeds dichter bij de kern van ‘het trauma’ kwam. Evenzogoed was ik er een paar jaar geleden zeker van dat ik er klaar mee was en dat elke pijn die terugkwam simpel op te lossen was met de realisatie dat het psychosomatisch is en dat ik weet waarom het gedaan wordt door het onbewuste brein. Hiermee ondermijnde ik de effectiviteit en verdween de pijn na een week of zo. Dit is lang zo geweest, maar opeens, deze december, niet meer.
Deze december kwam de pijn weer op en de pijn bleef en werd steeds erger, waardoor ik begon te vermoeden dat er nog een residu ‘onbewust trauma’ was achtergebleven dat zo vreselijk moest zijn dat het onbewuste brein er letterlijk alles aan zou doen om mijn denken er van af te leiden. Een rugpijn die via de heup het been intrekt, samen met schouderpijn die door de arm naar de hand trekt, gelardeerd met een fikse depressie. Er was overduidelijk iets dat ik over het hoofd heb gezien.
Dit ‘iets wat ik over het hoofd heb gezien’ moest iets zijn wat ik nog als waar ervaar en wat overduidelijk zo erg is dat deze pijn als noodzakelijk wordt gezien door het onbewuste brein. Alle andere eerdere ‘trauma’s’ waren gerelateerd aan het alcoholisme van mijn vader, het effect dat dit had op het gezin en daarmee het effect dat het had op mij. Dit had ik volledig getackeld, dus het moest iets zijn dat daaraan voorbij ging of misschien zelfs aan vooraf ging.
En dat gaat het ook, tot mijn verbazing. Mijn irrationele onbewuste woede komt voort uit de realisatie (die dus onderdrukt moest worden door de psychosomatische pijn) dat ik nooit geboren had moeten worden. De opborrelende irrationele onbewuste woede was gericht op beide ouders, meest specifiek, mijn moeder — wat een verrassing is, aangezien zij tot nu toe niet als verantwoordelijk voor mijn situatie werd ervaren — over het feit dat ik geboren ben en dit leven heb moeten leven; en niet alleen omdat ik het niet leuk vindt, maar omdat — zoals ik voor mijzelf heb kunnen aantonen — het nooit de bedoeling is geweest dat ik geboren zou worden en er ook geen noodzaak bestaat of bestond waarom ik geboren moest worden.
Er is een duidelijk aantoonbaar en aanwijsbaar moment (mijn vermoeden is de jaarwisseling van 1964-1965) waarop ‘de daad’ waardoor mijn moeder zwanger van mij is geworden om verschillende zwaarwegende redenen niet had moeten plaatsvinden. Dat was beter geweest voor de gehele familie in de daaropvolgende 25 jaar of langer, zonder dat de toekomst er heel erg vreselijk anders uit zou zijn gaan zien. Mijn zussen zouden nog steeds hun geliefden vinden en gewoon het leven kunnen leiden zoals ze dat nu ook doen. Met andere woorden, ik zou compleet misbaar zijn geweest!
Ik ga verder niet in op details van hoe ik tot deze voor mij onweerlegbare conclusie ben gekomen en op welke bewijzen deze conclusie gebaseerd is, aangezien het mensen aangaat die nog op deze aarde rondlopen en ik geen reden zie om hun privacy via deze blog te schenden; maar de conclusie zorgt er voor dat de pijn nu langzaam wegtrekt en dat bevestigt voor mij en bij mij dat de conclusie juist is.
Voor alle duidelijkheid wil ik nog een keer benadrukken dat de woede niet een rationele bewuste woede is, maar een irrationele onbewuste woede. Rationeel kan ik inzien en begrijpen en zelfs vergeven waarom het gebeurd is, maar op het onbewuste niveau heerst er blijkbaar een irrationele woede om die gebeurtenis. Nu dat gezien is, is er geen reden meer voor het onbewuste brein om pijn te creëren. Althans, voor nu…
|
