‘Egozelf’ versus Lichaam: Verslaving — (060119)

Ik ben van nature verslavingsgevoelig. Dat wil zeggen, dit lichaam-geest-systeem dat we een mens noemen, waarnaar ik verwijs wanneer ik “ik” zeg, is verslavingsgevoelig, maar dat heeft niet werkelijk iets te maken met dat wat ik werkelijk ben noch dat het iets te maken heeft met dat lichaam. Damn! Wat was het leven simpel toen ik nog dacht dit lichaam te zijn, je weet pas wat je mist wanneer het er niet meer is.

Ik zou kunnen ingaan op de genetica van de verslaving, hoe ik afstam van een lange lijn alcoholisten, maar dat doet er in feite niet toe en is vrijwel zeker een verklaring dat ‘egozelf’ zou willen gebruiken om een verslaving niet alleen te bewijzen, maar zelfs goed te praten. Op het niveau van dit lichaam in deze wereld, heeft genetica wellicht enige invloed op het wel of niet verslaafd kunnen worden aan substanties of gewoontes, maar de verslaving is in zijn kern niet lichamelijk. De verslaving zit — zoals men in de koude modder wel zegt — tussen de oren. Niet omdat het een geestelijke afwijking is, maar omdat dit de plek is waar ons denken plaatsvindt en het denken is hetgeen dat is overgenomen — ge-brain-jacked — door ‘egozelf’.

Het lichaam heeft geen alcohol nodig, of drugs, of wat dan ook waaraan we verslaafd kunnen worden, omdat het lichaam heel erg goed weet wat wel of niet schadelijk is. In principe heeft het lichaam alleen eten, water, rust, en bescherming (een dak boven het hoofd) nodig, inclusief alles wat minimaal nodig is om eten, water, rust en bescherming te verkrijgen.

Alles wat meer is dan eten, water, rust en bescherming (en de middelen om dit te verkrijgen), komt vanuit ‘egozelf’ en is in potentie een vorm van verslaving. Dit kan de klassieke vorm aannemen van een alcohol-, drugs-, sex-, porno-, gok-, game-, telefoon-, internet- of eet-verslaving (om er maar een paar te benoemen), maar ook heel hard werken om nog meer geld te verdienen is diezelfde verslaving; heel hard trainen voor een mooi lichaam is diezelfde verslaving; je best doen om verkozen te worden tot de leider van een groep, stad, land of de wereld is diezelfde verslaving; iets van je leven maken door van alles te doen en veel te reizen is diezelfde verslaving; de meest spirituele en verlichte goeroe worden is dezelfde verslaving — en zo kan ik nog wel even doorgaan.

In feite zijn we allemaal verslaafd, aangezien vrijwel niemand tevreden is met slechts eten, drinken, rust en bescherming. Die verslaving komt voort uit ‘egozelf’ en heeft als enig doel het bewijzen dat jij die ‘egozelf’ bent en daarom en daardoor dat lichaam dat ‘egozelf’ heeft geclaimd. Het gevolg is dat er niet alleen een door ‘egozelf’ gecreëerde schijnbare verslaving is, maar dat jij daadwerkelijk lijkt verslaafd te zijn.

Vervolgens ontkent iedereen dat hij of zij verslaafd is — niet alleen de overduidelijke verslaafden, maar ook degenen die zichzelf niet als verslaafd zien — en zitten we stevig vast in de greep van ‘egozelf’ dat ons van alles laat doen wat we niet echt willen en van alles laat verkrijgen dat we niet echt nodig hebben. Dit is de situatie waarin vrijwel iedereen zich bevindt, of dit nu wel of niet erkend wordt.

Laat ik het even ‘persoonlijk’ maken en over mijzelf hebben. Ik als dit lichaam had een gewoonte opgebouwd om minimaal vier dagen per week, en soms vaker, alcohol te drinken. Het was niet zo dat ik me dan laveloos zoop, maar het waren toch wel minimaal vier, en soms meer, glazen per dag. Dit wordt door bijvoorbeeld de ‘Jelinek’ gezien als een potentiële probleemdrinker of potentiële verslaafde.

Begin dit jaar ben ik daarmee opgehouden en dat gaat op zich erg goed; misschien omdat ik mijzelf al niet meer zo met die ‘egozelf’ identificeer. Het valt me op dat ik heel duidelijk aanvoel dat dit lichaam niet op alcohol zit te wachten, terwijl er dat stemmetje in mijn hoofd zeurt en zanikt dat ik er zin in heb. Dat stemmetje is ‘egozelf’ dat probeert de boel weer over te nemen — althans, dat is mijn interpretatie — terwijl het lichaam stilletje probeert duidelijk te maken dat het zich zonder alcohol beter voelt.

Er is een tweestrijd gaande tussen het denken — dat is overgenomen door ‘egozelf’ — en het lichaam. Ik kan me heel goed voorstellen dat wanneer er een identificatie is met die ‘egozelf’ — een identificatie die de meeste mensen hebben omdat dit nou eenmaal is hoe het systeem in deze Droomstaat in elkaar zit — er vrij makkelijk naar dat stemmetje wordt geluisterd alsof het jijzelf bent die-, en daarmee het lichaam bent dat-, aan het woord is en de verslaving wil doorzetten.

— Voor alle duidelijkheid: dat is niet het geval! —

Elke verslaving, zo is mijn idee, wordt geïnitieerd en in stand gehouden door ‘egozelf’. Een manier om er vanaf te komen is heel helder inzien dat jij niet ‘egozelf’ bent en dat ‘egozelf’ niet dat lichaam is. Ik zeg niet dat het de manier is, maar ik geloof wel dat het de meest duurzame manier is. Deze manier is van toepassing op alle standaard verslavingen, maar ook op het leven zelf dat de basis-verslaving is; de moeder aller verslavingen.

Het lijkt mij dat als je niet luistert naar ‘egozelf’ wanneer dat gaat roepen dat je alcohol moet drinken of iets anders moet gaan doen, dit het niet toegeven aan een verslaving of een handeling veel makkelijk maakt. En roepen is het enige wat ‘egozelf’ kan doen. ‘Egozelf’ kan zelf niets doen en niets voor elkaar krijgen, het heeft jouw goedkeuring en jouw actieve inzet nodig om tot iets te komen. Als je helder inziet dat jij niet die ‘egozelf’ bent, dan kun je het simpelweg negeren.

Althans, dit is hoe ik het zie en ervaar. Ik houd jullie wel op de hoogte van mijn succes of mislukking ten opzichte van drastisch minder alcohol drinken, en daarmee van de juistheid of bullshit van het bovenstaande verhaal.

---

VORIGE - INHOUD - VOLGENDE