Laatste Oprisping — (270818)

Er is nog iets dat ik even heel duidelijk wil verwoorden, en dat is dit:

Er is de werkelijkheid met daarin een lichaam dat we vanaf een jaar of twee ‘ik’ en ‘mij’ noemen. Die werkelijkheid is geen echte werkelijkheid, maar een schijnwerkelijkheid die ik ‘dromen’ noem. Het lichaam dat we geloven te zijn is een droomlichaam, de persoon die we denken te zijn is een droomkarakter en het leven dat we denken te ‘hebben’ vindt alleen plaats binnen het dromen en — het woord dromen impliceert het al — vindt niet werkelijk plaats.

Niettemin is dit het enige dat ervaren kan worden; in feite is het enige dat niet bestaat het enige dat er voor ons is.

Na een (gedeeltelijk spirituele) zoektocht realiseerde ik me dat ik niet dit lichaam ben. Vervolgens, zonder er een moment over na te denken, werd er aangenomen dat, als ik niet dit lichaam ben, ik wat anders moet zijn. Ego, of de ego-denkgeest, kan het niet verwerken niet te bestaan, dus er ontstond de veronderstelling of de aanname dat ik dat ben wat dit lichaam animeert en observeert, en in het ergste geval dat wat deze droom droomt.

Dit bovenstaande is ontwaken in de Droomstaat. Dat houdt in dat het plaatsvindt in en tijdens het dromen en het is vanzelfsprekend onderdeel van dat dromen. Er wordt gerealiseerd dat ik niet dat lichaam ben, maar er is nog steeds een ‘ik’ die dat realiseert en er wordt aangenomen dat deze ‘ik’ op één of andere manier toch iets te maken heeft met dat dromen dat plaatsvindt, al was het alleen maar als observator. De meeste (spirituele) zoekers houden hier op — als ze daar al überhaupt een keer aankomen.

Ontwaken uit de Droomstaat is een duidelijke stap verder. Dit houdt in dat die ‘ik’ volledig uit de vergelijking is verwijderd. Niet alleen ben ‘ik’ niet dat lichaam, ‘ik’ ben ook niet dat wat het lichaam animeert en observeert en ‘ik’ ben zelfs niet dat wat dit droomt. Daarbovenop ben ‘ik’ ook nog eens niet dat wat ontwaakt is; er is ontwaken waarin gezien en gerealiseerd wordt — door niets en niemand — dat er helemaal geen ‘ik’ bestaat.

Wat overblijft is het dromen van een droomlandschap met daarin droomfiguren in alle soorten en maten en kleuren met allerlei meningen en overtuigingen en wensen — en dat is geheel, volledig en absoluut onpersoonlijk. Dus, niet alleen besta ‘ik’ niet, ook ‘jij, hij, zij, hullie en zullie’ bestaan niet.

Dit lichaam, wat ‘ik’ niet ben, heeft zijn voorkeur en afkeur. Het vindt het ene lekker en het andere niet; het vindt het ene leuk en het andere niet; het is ziek of niet, boos of vrolijk, depressief of uitgelaten — maar dat heeft niets met ‘mij’ te maken, want ‘ik’ besta niet omdat er geen ‘ik’ bestaat.

Nu zal er iemand zijn, misschien ben jij dat wel, die zegt dat ik dit schrijf en zeg en dat dit bewijst dat ik besta of dat ik mij op zijn minst nog identificeer met dit lichaam dat dit schrijft en zegt. Als dat het enige is wat je uit deze tekst haalt, dan zit je hoogstwaarschijnlijk nog zo vast aan je gevoel van ‘ik-zijn’ dat je het noodzakelijk vindt om te geloven dat ik besta (en dat ik uit mijn nek lul) om op die manier te bewijzen dat jijzelf bestaat. Helaas Pindakaas, ook ‘jij’ bestaat niet.

Nogmaals, voor alle duidelijkheid:

• Ontwaken in de Droomstaat is de realisatie dat jij niet je lichaam bent, maar dat je nog wel gelooft dat je op één of andere manier in één of andere vorm toch nog een rol speelt binnen of buiten de Droomstaat ten opzichte van dat lichaam en die Droomstaat.
• Ontwaken uit de Droomstaat houdt in dat de persoon, de ‘ik’, volledig uit de vergelijking is verwijderd. Er is dan de realisatie (niet door iets of iemand) dat die ‘ik’ niet dat lichaam, niet dat wat het lichaam animeert, niet dat wat het lichaam observeert en niet dat wat de droom droomt is. Kortom, er is de realisatie dat die ‘ik’ in zijn geheel en volledig niet bestaat, nooit bestaan heeft en nooit zal bestaan.

Kort gezegd, als je gelooft dat jij wakker bent, dan ben je misschien ontwaakt in de Droomstaat, maar waarschijnlijker is dat je alleen maar gelooft of aanneemt dat je ontwaakt bent. Ontwaakt uit de Droomstaat houdt in dat er niemand is die ontwaakt kan zijn, dus er is dan niemand die beweert dat hij wakker is.

Het lichaam gebruikt nog steeds ‘ik’ als verwijzing naar dat lichaam, omdat dit taaltechnisch niet anders kan, maar er is geen identificatie met dat lichaam als zijnde ‘persoonlijk’. Soms probeert de ego-denkgeest het nog wel, maar het krijgt nooit meer echt vaste grond onder de voeten. I has left the building!

---

VORIGE - INHOUD - VOLGENDE