SNIPS' VAULT:
INDEX
CONSPIRACY
NONDUALITEIT
SNIPS' AUTOLYSE
WEBLOG
SNIPPETS
SNIPS' WERELD
AUTOLYSE
IN DE ZANDBAK
FRITS SNIPS
DONEREN?

Pagina Verversen
VOOR NIEUWS EN MEER INFORMATIE! GA NAAR: WWW.SNIPS.NL

 IN DE ZANDBAK
Mijn Wellicht Niet Zo Ontzettend Beroemde Laatste Woorden? — (190818)

Er heerst het gevoel dat ik ‘klaar’ ben met het schrijven over hetgeen waarover ik de afgelopen 15 jaar heb geschreven en wat voortkwam uit hetgeen waarmee ik in 1985 ben begonnen; te weten, het zoeken van antwoorden op de vragen ‘wat is waar?’ en ‘Wat de !@#$% is dit?’.

Wat begon als het zoeken naar antwoorden voor mijzelf ging geleidelijk over in het delen met anderen in de ijdele hoop dat ik anderen kon helpen bij het ontwaken — in eerste instantie uit de illusie van de realiteit en later uit de Droomstaat. Hiervoor heb ik ooit Snips.nl opgericht. Die ijdele hoop ging over in de ‘duidelijkheid’ dat het ieder voor zich is. Niemand kan een ander helpen omdat ‘het’ (whatever the fuck dat is) alleen ‘gezien’ kan worden wanneer iemand er klaar voor is, en nooit dankzij externe informatie maar altijd ondanks externe informatie.

(In veel gevallen werkt de externe informatie het ‘ontwaken’ tegen, omdat er onterechte ‘verwachtingen’ mee wordt geschapen.)

Met ander woorden, ik dacht dat ik (de schrijver) jou (de lezer) kon helpen te ontwaken, maar gaandeweg werd het me duidelijk dat jij dat zelf zal doen wanneer jij er klaar voor bent en ik heb daar niets mee te maken en niets mee van doen. Ik kan je niet helpen en ik kan je proces niet versnellen of zelfs sturen. Dus het schrijven ging van ‘iemand iets duidelijk maken’ naar ‘het voor mijzelf zo duidelijk mogelijk onder woorden brengen’. Ik schreef weer voor mijzelf, niet als onderzoek naar waarheid in deze buitenwereld, maar eerder naar binnen toe; ‘Wie of wat ben ik?’

(Dit leidde tot verschillende weblogs, waaronder Snips’ Autolyse en In De Zandbak)

Middels Spirituele Autolyse, een proces dat voor mij heeft gewerkt, ben ik gaandeweg alles wat niet waar is gaan verwijderen uit mijn denken-lichaam-systeem dat ik ‘ik’ noemde. Middels Autolyse’ steek je in principe alles in de fik dat kan branden en hoe langer je daarmee bezig bent, hoe duidelijker het wordt dat alles in deze Droomstaat kan branden; inclusief jijzelf — maar tegen die tijd is er geen weg terug. Dit is niet een fijn proces, het is pijnlijk en verwoestend.

‘Autolyse’ is niet iets waarvoor je kunt kiezen. Het is mijn ervaring dat het op een gegeven moment iets is wat je gaat doen, niet omdat je vindt dat je het moet doen, niet omdat je het gevoel hebt dat je het wilt doen, maar puur en alleen omdat je het niet niet kunt doen. Het resultaat is niet dat jij uiteindelijk ergens mee stopt. Het zet je niet aan tot het afwijzen van alles wat jou definieert, maar alles houdt er mee op van waarde te zijn omdat duidelijk wordt dat het niets over jou zegt en nooit iets over jou heeft gezegd; het houdt op jou te definiëren waardoor het idee ‘ik ben dit’ verdwijnt.

Uiteindelijk viel alles wat mij als ‘ik’ definieerde weg, zoals de vellen huid van een verbrand lichaam er afvallen omdat deze binnen de ontstane situatie geen functie meer hebben. Ik was ooit in een steeds grijzer wordend verleden muzikant, componist en tekstschrijver. In 2014 viel, zonder waarschuwing, het muziekmaken weg als definiërende factor van mijn ‘ik-zijn’ en zoals ooit in 2014 het muziekmaken wegviel, zo lijkt nu het schrijven weg te vallen als definiërende factor van mijn ‘ik-zijn’; waarmee — zo lijkt het hier — de laatste definiërende factor van mijn ‘ik-zijn’ weg zal vallen waarna er letterlijk niets overblijft dat nog ‘ik’ te noemen is.

De werkelijke reden voor het schrijven — althans, zo is de ervaring hier –, was een stil geloof en een ijdele hoop dat er toch nog iets te halen is uit dat ‘ontwaken uit de Droomstaat’; het idee of de stille wens dat het ergens toe leidt, ergens over gaat en dat er iets is wat overblijft. Maar nee, er is niets dat overblijft, er is niets te verkrijgen, het gaat nergens over en leidt letterlijk tot niets. Met dat inzicht verdwijnt de noodzaak tot schrijven en daarmee ‘de schrijver’ als identificatie van deze ‘ik’.

Daar is het waar ik mij nu lijk te bevinden, maar hoe verbeeld je die locatie? Laat mij een poging wagen:
Stel je voor, je staat op de rand van een klif. Voor je een afgrond met een diepte van honderden- zo niet duizenden meters, zo diep dat je de bodem niet kunt zien; als je er een steen inwerpt hoor je hem nooit op de grond neerkomen, en achter je zie je niets anders dan een compleet verbrande levenloze aarde en de belofte van een zekere en extreem langzame pijnlijke dood.
Dus, wat doe je dan?

JUMP