VOOR NIEUWS EN MEER INFORMATIE! GA NAAR: WWW.SNIPS.NL
IN DE ZANDBAK
Waar Ik Ben — (130319)
Een kleine samenvatting van “waar ik ben” in de zin van in de Droomstaat, gewoon omdat ik zin heb om te schrijven. Voel je vooral niet verplicht om het te lezen.
Mijn interesse in spiritualiteit is vrijwel nul — en dan doel ik voornamelijk op het non-dualisme en zo, want al die andere stromingen als neo-Advaita, New Age, Boeddhisme, Zen, boeien me al een flinke tijd niet echt meer. Af in toe komt er iets voorbij, omdat iemand iets vertelt of schrijft op Facebook of een Blog, en dan kom ik niet veel verder dan “ja klopt” of “bullshit”; heel soms weekt het een reactie los en produceer ik een reactie.
Zo was er laatst iemand die schreef dat hij zelfmoord wilde plegen, en dat weekte een reactie los die ik hier even met jullie wil delen als voorbeeld, maar ook omdat het misschien wel zinnige info is:
We zijn het gedroomde personage in deze Droomstaat. De gedachten die we lijken te hebben zijn niet onze gedachten, de gevoelens die we lijken te hebben zijn niet onze gevoelens en het leven dat we lijken te leven is niet ons leven, omdat we niet dit personage in de Droomstaat zijn.
Ergens hier op Facebook liet iemand weten er genoeg van te hebben en zelfmoord te willen plegen. Zelfmoord is letterlijk het laatste dat je doet. Het is niet het einde van de show, het is prematuur het theater verlaten. Je hebt de opbouw van het verhaal gezien maar je bent bang voor het einde… dus ga je weg. Dat is zelfmoord.
De vergelijking met een show, of een film, is niet zo gek, aangezien het personage dat je denkt te zijn, dat depressief is of iets anders, niets anders is dan het personage dat je ervaart als hoofdpersoon van een show of een film.
We zijn niet dat personage en de show of de film is niet ons leven. Of je zelfmoord pleegt of niet, het verandert niets aan wat je bent, net zoals doorleven niets verandert aan wat je bent. Het heeft allemaal niets te maken met jou. Het beëindigen van iets wat niet werkelijk is, is niet werkelijk het beëindigen van iets.
Hoe vaak verlaat je een theater of een bioscoop voor het einde van de film? Ik persoonlijk, nooit. Dus waarom zou je dan het theater van dit schijnbare leven willen verlaten voor het einde van de show? Dat lijkt mij een vraag waarover goed nagedacht moet worden voor je überhaupt gaat nadenken over zelfmoord.
Vanuit de niet-zelfmoordenaar bekeken moet het wel moedig lijken om zelfmoord te plegen, maar voor de zelfmoordenaar is het simpelweg dat hij of zij geen andere uitweg meer ziet en heeft het weinig met moed te maken. Ik vermoed dat veel zelfmoordenaars zich vlak voor de daad erg schuldig voelen en alles behalve moedig.
Het “medicijn” tegen zelfmoord is laten zien dat er een andere weg is, er een andere manier van tegen dezelfde zaken aankijken is; een uitweg. Dus niet door het veranderen van de omstandigheden, maar door veranderen van de perceptie van de omstandigheden.
Het draait allemaal alleen maar om perceptie, en het zien van geen uitweg meer is ook perceptie… en geen enkele perceptie is waar. Elke perceptie is niet waar en dus te veranderen of aan te passen zonder al teveel moeite, je moet alleen even doorkrijgen hoe.
Zelfmoord is het gevolg van een verstoorde perceptie. Het is niet per se een verkeerde perceptie, want niets is goed of fout, maar het is wel een verstoorde perceptie omdat het niet zo hoeft te worden bekeken; het hoeft niet zo te zijn… sterker nog, het IS niet zo.
Dit “zelfmoord” voorbeeld laat al zien dat ik me momenteel meer interesseer voor wat er in de Droomstaat met de actiefiguren gebeurt dan met het kijken naar ‘Dat wat IS’ waarin de Droomstaat plaatsvindt. ‘Dat wat IS’ is een feit (ook al weten we niet wat, hoe en waar het is) en op een gegeven moment ben je er blijkbaar klaar mee om daar nog heel veel woorden aan vuil te maken.
Wat me erg boeit is de vraag waarom er zoveel actiefiguren zo ontzettend ongelukkig, depressief en levensmoe zijn en dat kan alleen maar komen omdat zij het dromen bloedserieus nemen. En waarom ook niet; het ziet er allemaal ontzettend echt uit! Dus, ook al is dit leven een Droomstaat en niet waar, ook al is dit alles slechts een ‘gebeuren’ zonder dat er ooit iets gebeurt en een ‘zijn’ zonder dat het ooit iets IS, is dit is toch de enige plek waar er iets schijnt te gebeuren en er iets schijnt te zijn.
Dus, daar ben ik. Ik sta op mijn eigen manier in dit leven en observeer wat er gaande is. In feite is wat ik nu nog doe alleen maar observeren en verslag uitbrengen aan de paar mensen waarvan ik denk dat zij er klaar voor zijn om het te ‘zien’. Ik voel geen noodzaak meer om anderen te overtuigen van de juistheid van mijn ‘visie’ en ik praat er eigenlijk alleen over wanneer een ander er naar vraagt.
Voor de rest ben ik 100% ‘Frits’ — het actiefiguur — zonder dat er ook maar een moment wordt geloofd dat het echt en persoonlijk is. Dit levert soms vreemde reacties op, aangezien de mensen om mij heen nog steeds denken dat ik dit actiefiguur werkelijk ben omdat zij geloven dat zij zelf hun actiefiguur zijn, maar dat is prima; daar zit ik niet mee; ik weet dat dat zo is en ga er vanuit die wetenschap mee om.
Ik zie en ervaar wat er op het huidige moment — dus puur en alleen NU — gebeurt en reageer daarop vanuit de programmering van het actiefiguur ‘Frits’ zonder het zelf serieus te nemen of te geloven dat het er toe doet of van belang is, hoewel ik weet dat de meeste mensen om mij heen het wel serieus nemen en geloven dat het er toe doet of van belang is.
Dit is een discrepantie waarvan ik geloof dat het belangrijk is dat je begrijpt dat die discrepantie er is en waar je vrede mee moet hebben. Je moet vrede kunnen hebben met het simpele feit dat er nooit iemand zal zijn die werkelijk 100% hoort, voelt, ziet, ruikt, proeft en begrijpt wat jij hoort, voelt, ziet, ruikt, proeft en begrijpt, zelfs als ze beweren het met je eens te zijn.
Het is de complete overgave aan het onweerlegbare feit dat het hier nu is zoals het hier nu is en dat dit het enige is waar jij als actiefiguur hier nu op kunt reageren, wetende dat je reactie niets zal veranderen of er werkelijk toe doet. Het is spelen dat je ergens om geeft terwijl je nergens om geeft en vervolgens niets geven om het feit dat je nergens om geeft… zelfs als er mensen zijn die er van overtuigd zijn dat er wel iets is waarom je geeft.
Dit ‘niet geven om wat dan ook’ als ‘wat ik werkelijk ben’ moet niet verward worden met het hier nu als actiefiguur nergens om geven, want elk actiefiguur heeft als standaard programmering dat het zo lang mogelijk zo leuk mogelijk wil leven — en daar geeft het om. Dit kan alleen wanneer de actiefiguren in zijn omgeving het ook zo leuk mogelijk hebben. Dus hier is mijn belangrijkste en misschien wel enige taak om er voor te zorgen dat het goed gaat met de actiefiguren in mijn omgeving, omdat actiefiguur ‘Frits’ daar beter van wordt.
Ik geloof dat elk actiefiguur zich zo zal ontwikkelen wanneer het denken wordt losgekoppeld van de valse ‘Ik identificatie’. De enige reden waarom we niet normaal met elkaar om kunnen gaan is omdat we ‘denken’ en ‘geloven’ dat we het beter weten en dat we van alles moeten regelen en doen en afdwingen om te krijgen waar wij ‘denken’ en ‘geloven’ recht op te hebben en omdat we ‘denken’ en ‘geloven’ dat we er voor moeten zorgen dat niets ons kan bedreigen terwijl er niets is dat ons bedreigt.
Als wordt ingezien en gerealiseerd dat het slechts een actiefiguur is en niet de werkelijke essentie van wat jij bent, waarom zou je dan nog iemand kwaad doen, of stelen, of moorden? Je bent veel beter af als actiefiguur door er voor te zorgen dat de andere actiefiguren in je omgeving op z’n minst tevreden zijn; dat is de beste manier van overleven.
Anyway, daar ben ik dus; in dienst van de mensen om mij heen.
|
