Angst Voor De Werkelijke Werkelijkheid — (17-5-08)

Lezer Suzanne stelde mij, na het lezen van Vluchtwegen en Doordraaien, de volgende twee vragen:

1. Waarom zijn we bang voor de werkelijke waarheid?
2. Wat heeft deze angst en onze creatie van de illusie ons te bieden?

Dat zijn twee goede vragen en daarom heb ik besloten er iets meer over te schrijven dan alleen een slimme oneliner gepubliceerd als "reactie SNIPS @ Suzanne".

Allereerst: in Vluchtwegen en Doordraaien predik ik het doorleven van een depressie, aangezien het in mijn ogen normaal is om door te draaien en gek te worden in deze maatschappij, met andere woorden, het is eerder volkomen gestoord om net te doen alsof het normaal is dat we mensen laten verhongeren en dat we elkaar de hersens inslaan. Enfin, op het einde schreef ik:

"Ik zeg het nog maar een keer: het is werkelijk ongelooflijk dat we niet allemaal massaal doordraaien, want dat is het enige dat je kunt doen in deze gestoorde en onmenselijke wereld. Het ergste is dat die gestoorde en onmenselijke wereld iets is dat wij met z'n allen in elkaar hebben gezet, en iedereen doet maar net alsof het zo perfect is. Echt een meesterwerk, die maatschappij, echt geweldig...

Nee! Dat is het niet! Het is stupide! Het is gestoord! Het is bovendien nep, niet echt, een fantasie! Een hersenspinsel! Knock, knock, any-one in there? We verzinnen met zijn allen een fantasie en noemen het "maatschappij" en degene die dat niet kan accepteren noemen we gek en als hij dat niet accepteert en doordraait dan is dat zijn schuld, want wij doen niets verkeerd.

Maar dat doen we wel, wij allemaal, elke dag weer... iedereen is schuldig. We zijn tot op het bot verrot en blijven maar roepen dat we niet gek zijn en dat er niets mis is met ons en dat alles heel normaal is. En waarom? Nou, heel simpel... om een illusie in stand te houden. We zijn namelijk TE bang voor de werkelijke waarheid."

Tot zo ver de aanzet, nu de antwoorden op de vragen van Suzanne (waarvoor dank):

1: Waarom zijn we bang voor de werkelijke waarheid?

Wanneer we de Werkelijke Waarheid accepteren als zijnde de werkelijk ultieme waarheid, komen we met een groot probleem te zitten. Dat probleem is dat alles wat we tot nu toe hebben meegemaakt, hebben vergaard, in ons bezit hebben, willen hebben en waarvoor we wellicht nog hard werken om te bereiken, onzin is. Ik persoonlijk vind het een giller, maar werkelijk alles wat we kennen en zien en voelen is niet bestaand. Het is niet eens een illusie, het is gewoon NIET.

Dit houdt in dat niet alleen álles om ons heen NIET is, maar ook wijzelf, degene die wij geloven dat wij zijn, NIET is. Ik, zoals ik hier op aarde besta, ben NIET, mijn buurman en buurvrouw, zoals zij hier op aarde bestaan, zijn NIET, en jij, Suzanne, zoals jij bestaat hier op aarde, bent NIET. Het is niet zo dat we NIETS zijn, want dan zouden we nog iets zijn, namelijk NIETS, we zijn daadwerkelijk NIET. Nu niet, nooit geweest en we zullen nooit zijn. Niet eens energie, niet eens stof, niet eens een zuchtje wind... helemaal volledig onbestaand, ooit.

Daarom zijn we bang voor de Werkelijke Werkelijkheid, omdat dit inhoudt, volgens onze Ego-gerichte redenatie, dat we alles, maar dan ook echt alles moeten opgeven — terwijl er in in feite, in werkelijke feite, niets is om op te geven, want of we het nu geloven of niet, alles is NIET, nooit geweest en zal nooit zijn. Dat is de Werkelijke feitelijke Waarheid, en we zijn bang omdat we denken en geloven, met hart en ziel, dat we iets gaan kwijtraken als we waarheid accepteren, terwijl we alleen maar iets loslaten wat er nooit is geweest.

2: Wat heeft deze angst en onze creatie van de illusie ons te bieden?

Het antwoord op deze vraag is vrij simpel, maar ook wel een beetje kinderachtig: deze angst en de creatie van de illusie heeft ons helemaal niets te bieden. Niets, nada, noppes.

De illusie is niet door ons gecreëerd, niet met opzet tenminste. Wat wij, als afscheiding van Het Eén (of Het Goddelijke... geef het een naam), hebben gecreëerd is Het Ego. Dat was de bedoeling omdat we onszelf wilden ervaren. Of, zoals het zo mooi staat in Een Cursus in Wonderen: God wilde niet alleen zijn en daarom creëerde hij ons in zijn beeltenis (vrij geciteerd). De misser die we hebben gemaakt is dat we zijn gaan geloven dat wij ons lichaam zijn en dat Het Ego onze IK is. Wanneer we de Werkelijke Werkelijkheid aanvaarden moeten we accepteren dat er nooit een Ego is geweest en dat er dus nooit een IK heeft bestaan.

Het is dus niet de illlusie waar wij iets aan hebben, het is het afgescheiden zijn van Het Eén/God/Whatever waardoor we onszelf kunnen ervaren, dat was de bedoeling. De illusie komt voort uit onze "domheid" om te geloven dat Het Ego werkelijk bestaat en dat er zoiets is als een autonome IK. Omdat we dit geloven en zien als tastbare waarheid zijn we doodsbang om te accepteren dat het geen tastbare waarheid is en dat ons IK, ons Ego, nooit heeft bestaan; net als alles om ons heen. Ook de mensen waarvan je houdt zullen er NIET meer zijn als we ZIJN in de Werkelijke Werkelijkheid.

Ik geef toe, dat is best een enge realisatie.

INHOUD