Het Dragelijke Bestaan — (12-12-08)

Mijn vorig verhaaltje (Waarheid? Of toch niet?) sloot ik af met de mededeling dat dát niet het verhaal was dat ik wilde vertellen. Dat gebeurt vaker, bij mij althans. Je begint aan iets en aan het einde blijkt het wat anders te zijn geworden dan je van plan was. De één noemt het evolutie, ik noem het gewoon een volledig gebrek aan controle.

Het verhaal dat ik vorige keer wilde vertellen had moeten gaan over hoe we het leven op aarde dragelijk kunnen maken, of op z'n minst dragelijker. Ik kreeg op Hyves een reactie van Roeland:

"Eigenlijk zie ik met smart uit naar je volgende artikel over hoe het leven op aarde dragelijk gemaakt kan worden. Dat houden we nog tegoed?"

Belofte maakt schuld, daarom probeer ik zo veel mogelijk te beloven wat ik denk na te kunnen komen. Ik heb gezegd dat ik een verhaal wilde schrijven over hoe we het leven dragelijk kunnen maken, ik heb niet beweerd dat ik weet hoe dat moet. Flauw, I know, maar ik ga een poging wagen, omdat het van belang is. Ik zeg meteen aan het begin maar dat dit theorie is, ik geloof dat het juist is maar ik kan het zelf nog niet heel erg succesvol toepassen in mijn dagelijks leven.

Goed... dat gezegd hebbende...

Ik denk dat het mogelijk moet zijn om deze hel op aarde, deze stupide gang van zaken, dit volslagen waanzinnige "leven" op een dragelijke manier te ervaren, waardoor het misschien zelfs leuk of interessant wordt om hier op aarde te vertoeven — humoristisch wellicht, wie weet?

Even een stapje terug, want de kern van het probleem heb ik al aangeraakt. Ik schreef net dat het verhaal anders werd dan ik van plan was door een volledig gebrek aan controle. Dit klinkt als een tekortkoming, maar zo bedoel ik het niet, want niemand heeft enige controle over wat er gebeurt en hoe het er uiteindelijk uit gaat zien. Dit klinkt heel erg eng, want de "ik" die we denken te zijn wil juist heel erg graag controle hebben over alles. "Ik" wil het liefst precies weten wat er straks gaat gebeuren.

Nu kom ik terecht bij een hele oude vraag en loop meteen het gevaar dat iedereen zegt dat ze dat al eens gehoord hebben. Dat klopt ook, iedereen heeft het gehoord en iedereen vraagt die vraag ook; al was het alleen maar onbewust of ergens in het achterhoofd. De vraag is simpel en direct, maar wordt altijd snel geromantiseerd, of in het spirituele getrokken, new age —noem maar op— maar het is gewoon een hele simpele fundamentele vraag...

WAT IS "IK"?

Dus niet "wie ben ik?" of "wat ben ik?", want we weten allemaal wie of wat we zijn, namelijk wie of wat we denken te zijn. Zo ben ik Frits, en ik ben gitarist, ik ben winkelmedewerker, ik ben man, broer, zoon, vriend, geliefde, Fries, Amsterdammer, et cetera, et cetera... maar dat is niet "ik".

Stel jezelf eens de vraag "Wat is ik?" en geef daar oprecht antwoord op. Ik kan je bij voorbaat al vertellen dat vrijwel elk antwoord dat je geeft onzin is. Tenzij je het juiste antwoord hebt gegeven, dat kan natuurlijk, want er is namelijk één juist antwoord en dat is: "ik" is een woord.

Flauw? Nee, niet echt, tenminste niet flauw bedoeld. "Ik" is slechts een woord bestaande uit 2 letters en we gebruiken het om aan te geven dat we dit lichaam bedoelen, dit —zoals de spirituelen zeggen— lichaam/geestsysteem waarmee we communiceren met een ander lichaam/geestsysteem. Met andere woorden, en het begint alweer aardig ingewikkeld te worden, "ik" is de term die we gebruiken om onze aardse zelf te benoemen binnen communicatie met een andere aardse "ik". In feite is er geen "ik".

"Ik" is slechts een woord, een term, iets wat gebruikt wordt om iets aan te geven zodat we allemaal weten waar we het hier over hebben, zoals we "stoel" gebruiken, of "tafel". Ik weet dat er veel mensen zijn die dit niet willen of kunnen accepteren, en die mensen wil ik vragen om mij daadwerkelijk te laten zien waar zij zich dan bevinden in dat lichaam. Waar is je "ik" gelokaliseerd? Waar zit je karakter? Waar zit je ego? Waar zit jij? Waar ben jij als je slaapt? Waar ben jij als je in coma ligt?

Wie trapt er op de rem vlak voordat je een ongeluk zou hebben? Wie vangt de bal als ik hem naar je toegooi? Wie springt opzij als er een auto op je af komt rijden? Jij? Natuurlijk niet, jij kan helemaal niet zo snel denken, want je moet eerst waarnemen, dan registreren, dan beslissen wat de beste actie is, dan organiseren welke spieren je daarvoor nodig hebt, dan beslissen of je die spieren wel daarvoor wilt gebruiken, en dan vervolgens de actie uitvoeren.

Nee, jij onderneemt die actie niet, die actie gebeurt zonder dat er een jij is die daar controle over heeft. En dat komt omdat er geen "jij" of "ik" is, en als er geen "jij" of "ik" is dan is er niets om controle te hebben over het lichaam, de geest, de gebeurtenissen of de omgeving. Alles gebeurt zomaar. Als er een bal naar je toe wordt gegooid dan vang je die bal zomaar, of je ontwijkt de bal zomaar, zonder dat er een jij is die daar ook maar een milliseconde over na heeft gedacht.

Het hebben van een "ik" is een misvatting en die niet bestaande maar toch blijkbaar aanwezige "ik" vindt het fijn om "ik" te zijn en doet er werkelijk alles aan om maar te blijven bestaan. Dus als er rusteloosheid is dan denkt die valse "ik" dat hij rusteloos is, als er kwaadheid is dan denk de "ik" dat hij kwaad is, als er verdriet is dan denk de "ik" dat hij verdrietig is, als er depressie is dan denkt de "ik" dat hij depressief is.

Kortom: de valse "ik" vat alles persoonlijk op, die "ik" is daadwerkelijk volledig en volmaakt egoïstisch, die "ik" gelooft werkelijk dat alles op hem is gericht en dat hij alles meemaakt en ondergaat en dat hij het centrum is van alles wat hem overkomt.

Daar is op zich niet zo heel veel mis mee, als je dat wilt is dat prima, alleen het nadeel is dat als de "ik" rusteloos, kwaad, verdrietig, depressief of iets anders negatiefs denkt te zijn, dan wil die "ik" daar van af. De "ik" wil niet negatieve emoties ervaren, de "ik" wil alleen maar blij zijn, en gelukkig, en vrij. Dus die "ik" gaat zich heel erg intensief richten op die negatieve emotie en gaat heel erg proberen om van die emotie af te komen. Met positieve affirmaties, met lachtherapie, met andere therapie, met alles wat die "ik" maar kan verzinnen om die negatieve emotie weg te drukken.

Maar omdat er geen werkelijke "ik" bestaat, is er geen controle en kan er geen invloed uitgeoefend worden op welke emotie dan ook. Elke emotie is... en gaat weer weg, is... en gaat weer weg, is... en gaat weer weg; tenzij er die "ik" is die zich intensief gaat richten op de emotie, dan blijft die emotie. Net als een balletje; als je een balletje vast blijft houden zal het nooit wegrollen.

De manier die ik kan verzinnen om dit leven dragelijk te maken (los van de methode waarbij je net doet alsof er geen leed op aarde is en je blijft leven met de illusie dat iedereen net zo vrolijk, blij en gelukkig is als jij pretendeert te zijn) is volledig inzien dat als er verdriet is er slechts verdriet is. Jij bent niet verdrietig, er is verdriet en dat verdriet is er om even ervaren te worden... en dan gaat het verdriet weer weg omdat er geen "ik" is die zich gaat hechten aan- of bezighouden met dat verdriet.

Zo is verdriet een emotie die aanwezig is en niet iets dat wij ondergaan. Het is verdriet dat we ervaren, zien komen en ook weer zullen zien gaan, want het is niet persoonlijk. Het doet ook niet zo ontzettend pijn omdat het niet ons verdriet is, het is verdriet in haar algemeenheid. Verdriet in haar eigen schoonheid, in haar eigen uniekheid. Dit is verdriet dat langskomt om te laten zien dat dit "verdriet" is, en dit is "kwaadheid", en dit is "rusteloosheid", en dit is "depressiviteit", maar ook: dit is "liefde", en dit is "blijdschap", en dit is "geluk".

Vraag je jezelf wel eens af waarom we zeggen dat het nooit voorbij zal gaan als we ons identificeren met een negatieve emotie, terwijl we zeggen dat het nooit zo zal kunnen blijven als we ons identificeren met een positieve emotie? Dat komt omdat de "ik" sterker is in negativisme, dus die valse, niet bestaande, volslagen verzonnen "ik" manipuleert het lichaam/geestsysteem om zich te identificeren met negatieve emotie.

Dat is nog het meest dubbele en gestoorde van deze situatie. Een niet bestaande "ik" omarmt negatieve emoties om zijn eigen bestaansrecht te bewijzen (kijk, "ik" ben verdrietig) en dan beweert die "ik" dat hij alleen maar gelukkig wil zijn en gaat de negatieve emotie, die hij nodig heeft om te kunnen bestaan, bevechten, waardoor die negatieve emotie juist langer aanwezig blijft. Die "ik" bezorgt het geest/lichaamsysteem niet alleen leed, hij liegt ook nog eens tegen dat geest/lichaamsysteem.

Zonder "ik" is er geen identificatie mogelijk, en of je het nu leuk vindt of niet, die "ik" bestaat niet en al dat "persoonlijk ondergaan" van al die negatieve emoties is al die jaren nergens voor nodig geweest. De oplossing is dus heel simpel: stoppen met "ik" te zijn.

Dit weten is niet de moeilijkheid, ik weet dit, de moeilijkheid is om dit te zijn. Het voordeel is wel dat als "ik" nu een negatieve emotie ervaar die eigenlijk alleen maar even toevallig langskomt, ik me daar bewust van ben... en ik moet zeggen dat het dan soms wel sneller voorbij gaat, maar soms ook helemaal niet en dan neemt mijn eigen verzonnen en volslagen stupide "ik" het helemaal over tot... O ja, er is geen "ik".

Dit inzicht kan je natuurlijk "zomaar" overvallen, en dat noemen we dan verlichting, maar het kan ook langzaam binnendruppelen en als je echt probeert om dat inzicht te blijven zien als je wereld instort, dan is het uiteindelijk dragelijker dan zonder dat inzicht. Je bent dan misschien niet verlicht, of gelukkig, maar je blijft tenminste niet ronddraaien in de stupide mantra...

"Waarom moet mij dit nou weer overkomen?"
"Waarom moet mij dit nou weer overkomen?"
"Waarom moet mij dit nou weer overkomen?"

... want, O ja, er is geen "mij" die dit kan overkomen.

Pff, close call. Next emotion please?

INHOUD