VOOR NIEUWS EN MEER INFORMATIE! GA NAAR: WWW.SNIPS.NL
AUTOLYSE
Persoonlijke Noot #11 — (17-12-2016)
Er zijn nog steeds “knopjes” waar mensen op kunnen drukken, waarna “ego” zijn kans grijpt en het lichaam-geest-complex het gevoel geeft dat het “persoonlijk” is. Dit lichaam-geest-complex kan zich dan heel erg opwinden en de hele wereld bij elkaar schelden, en dit kan extreme vormen aannemen… tot er weer wordt ingezien dat er geen opwinden is en geen lichaam-geest-complex, niets persoonlijks, geen ego en geen knopjes.
Het bovenstaande schreef ik op Facebook naar aanleiding van de observatie dat ik me nog erg kan opwinden over wat een specifiek iemand doet. Ik dacht dat dit alleen gebeurde wanneer mijn ervaring als “geen zelf” een beetje weggezakt was, in een zwak moment als het ware, maar dat is niet zo
Ik ben er nu achter dat het alleen gebeurt bij mensen waarmee ik een emotionele binding had voordat ik tot de realisatie van “geen zelf” ben gekomen. Dit heeft dus niets met liefde of haat te maken, maar met een soort van al bestaande emotionele band — in dit geval “familieband” — die schijnbaar verankert zit in het lichaam zelf, in de cellen van het lichaam of de cellen van het brein, de geest, geef het een naam.
De reactie, het opwinden over de acties van een persoon waarmee zo’n emotionele band bestaat, is dus niet iets wat ik doe (want er is geen zelf) maar iets wat gebeurt. Het is een soort van natuurlijke reactie die hoort bij dit lichaam dat ik identificeer als mijn niet bestaande ik.
Niet veel later werd ik namelijk op Facebook persoonlijk aangevallen — althans, de persoon in kwestie deed een poging om mij persoonlijk aan te vallen — waarbij ik neergezet werd als een, en ik citeer: “kortzichtige snel geraakte zelf bedachte nep goeroe,“ waarna een tirade volgde over wat er allemaal mis met me is… en het deed me niets. Het raakte me niet anders dan dat ik er even om heb gelachen.
Mijn conclusie is dat ik alleen “negatief geraakt” kan worden door mensen waarmee ik in het verleden een emotionele band heb opgebouwd (familie, vrienden, geliefde), in de tijd voordat ik mij realiseerde dat er “geen zelf” bestaat. Dit betekent niet dat dit een liefdesband is, of een haatband, of dat de persoon daadwerkelijk belangrijk voor mij wordt geacht, maar eerder dat het een soort van gewoonte is die vastzit aan en in dit lichaam.
Op zich lijkt daar een soort van logica of vanzelfsprekendheid in te zitten. Het betekent dat dit gewoon zo is en dat “ik” daar niets aan kan veranderen. Oké, prima, dan heb ik daar vrede mee. So be it!
|
