VOOR NIEUWS EN MEER INFORMATIE! GA NAAR: WWW.SNIPS.NL
IN DE ZANDBAK
Moe & Muur — (080219)
Ik dacht, toen ik vanochtend opstond, dat het lichaam-geest-systeem depressief was. Dat zou niets nieuws zijn, dat gebeurt wel vaker, maar toch voelde het nu anders. Het is eerder een moeheid, maar niet van gedane zaken of inspanning. Ik ben erg moe van mensen of de mensheid en merk dat hun acties erg hard en direct binnenkomen, maar ook dat verklaart niet werkelijk wat er nu gevoeld wordt.
Na een tijdje te voelen wat het nou precies is, waar het zit, kom ik tot de conclusie dat ik — bij wijze van spreken — tegen een muur ben opgelopen. Niet dat ik vast zit in de ontwikkeling, zoals men soms wel zegt, maar eerder dat ik daadwerkelijk op een punt ben beland waar ik even niets mee kan. Ik zit niet vast, maar voel me eerder verdwaald binnen een situatie waarin ik wel de weg weet, maar op een of andere manier niet die kant op kan.
Nu ik dit opschrijf herinner ik me dat ik al eens eerder zoiets heb gehad en heb beschreven — ik weet niet of het op deze blog of een andere is geweest, of misschien in de tijd dat ik nog alleen schreef op www.snips.nl — dus ik weet dat er weer een moment komt waarop ik er iets mee kan en er weer ‘verder’ zal zijn. De muur is overigens ongekend duidelijk en helder, hij is wit en er staat met rode letters het volgende op geschreven:
ALLES WAT JE ZIET EN ERVAART IS ER ALLEEN VOOR JOU
HET VRAAGT JE OM TE KIJKEN NAAR WAT ER IN JOUZELF
VOOR ZORGT DAT JIJ DIT WILT ZIEN EN ERVAREN
Alles wat ik zie en ervaar is een uiterlijke projectie van een innerlijke conditie en vervolgens geef ik alles wat ik zie en ervaar alle betekenis die het voor mij heeft. Als ik dus mensen of een mensheid om me heen zie waar ik moe van word, met acties die hard en direct binnenkomen, zegt dit alleen maar iets over mij; en in plaats van te wijzen naar anderen — mensen, de mensheid — en die te beoordelen of veroordelen, moet ik naar binnen gaan en zien wat het in mij is dat dit schijnbaar projecteert.
Dit inzicht is er opeens en het lichaam-geest-systeem kan er niets mee maar wil er wel iets mee doen. Wat er dient te gebeuren, en wat ik niet kan sturen of doen, is dat het lichaam-geest-systeem het “er iets mee willen doen of willen moeten doen” moet opgeven. Tot die tijd, tot dat moment, kan er niets gebeuren.
Dankzij dit schrijven zie ik dat ik niet moe ben van de mensen of de mensheid of hun acties, maar dat ik moe ben omdat ik — als dit lichaam-geest-systeem — ergens iets mee wil doen waar niets mee gedaan kan worden, anders dan het te zien en het te laten zijn zodat er kan worden ingezien wat het is dat het projecteert en waarom dat zo is.
Nogmaals, het heeft niets met de schijnbare buitenwereld te maken, maar alles met wat er in mij speelt — of liever gezegd achter mij of voorbij mij speelt aangezien het iets is dat vooraf gaat aan het lichaam-geest-systeem — en waarin klaarblijkelijk geloofd wordt, want alles wat ik zie en ervaar is alleen een uiterlijke projectie van een innerlijke conditie als ik er in geloof, en daarom geef ik alles alle betekenis die het heeft… of zoiets…
Waarschijnlijk heb ik hiermee van alles en nog wat tegengesproken dat ik eerder heb geschreven, maar zo gaat dat… niets hier is waar, dus ook niet wat ik eerder geschreven of gedacht heb… it’s all bollocks, yes, all of it.
|
