Mindblowing? — (9-12-10)

Uiteindelijk blijkt er nog minder waar te zijn en is niet alles één, maar één is alles. Dit houdt in dat wij niet "God" zijn, dat wij niet het "Universum" zijn, dat wij niet "Eén" zijn, maar dat God ons is, het Universum ons is en "dat wat Eén is" ons is. Er is niet zoiets als een individu, of een vorm, of een iets dat denkt een IK te zijn, dat iets kan vragen aan- of bestellen bij het Universum, want er is alleen het Universum dat speelt "ons" te zijn. Als er iets is wat meer egoïstisch is dan de schijnbare mens is het wel dat Universum (God, "dat wat Eén is") dat net doet alsof het verschillende organismen is die ook nog eens dankbaar moeten zijn aan datzelfde Universum.

Stel je voor, of doe een poging, dat er een energievorm is dat spelletjes speelt. Dit kan een energievorm zijn ter grootte van een speldenpuntje dat zich uit in een spelletje dat wij dan "Heelal" noemen, of "Creatie" of "Evolutie". Al die miljarden en miljarden mensen, al die miljarden dieren, al die miljarden planten, al die miljarden planeten en sterren en Melkwegen, zijn niets meer dan de gedachtes van het Universum dat—voor zover wij kunnen weten—niet groter hoeft te zijn dan een speldenpunt.

Voor ieder die zich dat voorstelt, moet het mindblowing zijn. (en zo niet, dan dringt het niet tot je door)

Ieder die bid tot een God, die wenst bij het Universum, of er op vertrouwt dat wat er gebeurt het beste is voor hem/haar, is niets meer dan "dat wat Eén is" dat speelt dat het bid tot een God, wenst bij het Universum of vertrouwt dat wat er gebeurt goed is. Het is niet zo dat wij iets zijn dat iets kan doen, maar eerder dat er iets is dat speelt dat wij iets zijn dat iets kan doen; iets speelt ons te zijn... wij zijn niets meer dan de hersenspinsels van een fantasie.

Hoe weet ik dat dit zo is? Omdat ik op het moment dat deze realisatie tot me kwam volledig leek te verdwijnen. De "Ik" die ik schijn te zijn was weg, er was volledige vrijheid en rust, en alles wat die "Ik" bezighield en dwars zat was ook weg, dat wat overbleef had het gevoel te zweven in een luchtledige omgeving waar het werkelijk doodstil was (werkelijk dood-stil)... totdat die "Ik" weer terugsijpelde, samen met dat wat mij bezighoudt, en de herrie en het geneuzel in mijn hoofd wederkeerde.

Dit klinkt geweldig, en heel spiritueel, maar het is niets meer dan een klein moment waarop alles werd losgelaten door dit organisme dat ik schijn te zijn—een kort moment waarop het Ego het blijkbaar even opgaf (of ik gewoon koorts had, dat kan ook).

Ik weet nu dat ik niet hetzelfde ben als het Universum, er is alleen het Universum dat speelt dat ik besta; en dit geldt voor iedereen en alles dat er is. Vandaar ook dat dit Universum zal verdwijnen wanneer iedereen die volledige vrijheid vindt ("vinden" is niet het juiste woord, maar je begrijpt me wel), omdat dan blijkt dat er alleen die speldenpunt energie is en dat kan zichzelf niet ervaren; en wat niet ervaren kan worden is er niet.

Het is ook niet de bedoeling om tot dit inzicht te komen, daarom is er het Ego verzonnen dat met allerlei bewijzen komt waarom dit hier allemaal echt is en vooral ook heel erg bedreigend. Ego is niet de vijand, of de tegenpool, van het Universum (God, de Heilige Geest, whatever) maar een creatie van datzelfde Universum. Zonder Ego kan het spel van het Universum niet voortduren en is iedereen letterlijk verdwenen—waaronder ook het Universum zelf. Ego = het Universum, beiden zijn vanzelfsprekend hetzelfde omdat er alleen maar Eén is dat speelt veel te zijn.

Mindblowing or what?


Alle delen:
Mindblowing?
Mindblowing? (addendum)
Mindblowing? The Big Bicture

INHOUD