VOOR NIEUWS EN MEER INFORMATIE! GA NAAR: WWW.SNIPS.NL
FRITS SNIPS
Schuldgevoel en angst (02-12-2020)
Doorbraken en inzichten volgen elkaar de laatste tijd in rap tempo op. Deze hele ‘corona-crisis’ heeft natuurlijk een grote impact op iedereen en tenzij je alles voor zoete koek slikt, moet je wel vragen gaan stellen en vanzelf op onderzoek gaan.
De meest vanzelfsprekende manier van onderzoek is gericht op de buitenwereld, maar het meest productieve onderzoek is altijd naar binnen toe; wat doet het met mij? wat voel ik? waarom reageer ik zoals ik reageer? waarom doe ik wat ik doe? — et cetera.
Onderwerpen die altijd bij mij terugkomen, zijn depressie en alcoholisme; in de zin dat ik geregeld enigszins depressief ben en de neiging heb om meer dan genoeg alcohol te drinken. Over het laatste wil ik het nu hebben, maar voor ik verder ga, even dit: ik spreek in dit verhaal specifiek over alcohol gebruik, je kunt hiervoor elke vorm van verslavende substantie of bezigheid invullen om het verhaal wat algemener te maken.
Ik begin hierover, omdat ik een paar nachten geleden een ‘revelatie’ had, een helder inzicht dat ontstond na een opeenvolging van gedachtes:
- Ik vind de dagen te lang.
- Ik heb geen zin meer (in dit leven op deze manier).
- Ik heb alcohol nodig om de dag door te komen.
De gedachte die hierop volgde was: Ik denk dit nou wel, maar niet om de reden die ik denk (Een Cursus in Wonderen – Les 5: ‘Ik voel nooit onvrede om de reden die ik denk’). Met andere woorden, als ik niet alcohol drink om de dag door te komen die ik te lang vind, zoals ik mijzelf wijsmaak, waarom drink ik dan alcohol? Dat leek me een legitieme vraag.
Het antwoord was heel simpel, en vooral ook iets waarover ik al meer dan tien jaar heb gelezen in Een Cursus in Wonderen, namelijk: schuld! Het meest effectieve instrument dat de ego-denkgeest tot zijn beschikking heeft is ‘schuldgevoel’.
De ego-denkgeest creëert schuld. Daardoor voelen we ons schuldig over iets wat we doen wat we niet willen — want, wat zullen anderen er van denken? — of over wat wij geloven dat wij doen ten opzichte van anderen, of we projecteren schuld op anderen voor wat wij geloven dat anderen hebben gedaan ten opzichte van onszelf — of allemaal tegelijk. In alle gevallen creëert dit een idee van ‘ik en die ander’, waardoor er dualiteit ontstaat en een gevoel van gescheidenheid.
Dualiteit en het gevoel van gescheidenheid is het enige wat de ego-denkgeest wil en het enige wat hij nodig heeft om ‘wat is’ het idee te geven dat het een langdurig losstaande entiteit is — alias een lichaam-brein-systeem — kortweg ‘een lichaam’ — in een potentieel bedreigende wereld.
Nu werkt dat schuldgevoel het beste wanneer dit een onbewust schuldgevoel is, aangezien je alleen iets kunt bewerken of verwerken, als je weet dat je het hebt. De ego-denkgeest doet dus ontzettend goed zijn best om er voor te zorgen dat jij als lichaam-brein-systeem gelooft dat het iets anders is, dat het alles is behalve een schuldgevoel.
Dus ik dacht — onder leiding van de ego-denkgeest — dat ik alcohol drink omdat ik geen zin meer heb in dit leven zoals het nu is en dat daarom de dagen te lang zijn, en alcohol verzacht alles als je er maar genoeg van inneemt. Het inzicht dat dit niet de redenen zijn waarom ik drink, maar dat het drinken wordt gebruikt door de ego-denkgeest om een onbewust schuldgevoel te genereren — en daarmee dualiteit, gescheidenheid en een focus op het lichaam als zijnde wat ik ben — bracht een gevoel van vrede voort.
Dit onbewuste schuldgevoel zag er voor mij als volgt uit. Aan de ene kant was er een onbewust schuldgevoel over het feit dat ik net zo ben geworden als mijn vader, grootvader en overgrootvader (allen alcoholisten) en daarbovenop projecteerde ik een schuldgevoel op mijn vader voor het feit dat hij — middels zijn DNA — schuldig was voor het feit dat ik zo ben; en dit alles werd verborgen gehouden dankzij onware redenen die ik dacht. Heel erg sneaky van die ego-denkgeest.
Het inzicht dat dit allemaal niet waar is en dat het gebruik van alcohol een methode van de ego-denkgeest is om schuldgevoel op te roepen, waardoor het dus niet werkelijk mijn probleem en niet mijn alcoholgebruik is, brak het hele verhaal open en ik kon opeens zien dat het allemaal een spel is van de ego-denkgeest om dualiteit en gescheidenheid te simuleren.
Blijkbaar is het zo, dat als je dit spelletje van de ego-denkgeest werkelijk doorziet, deze mentale constructie om dualiteit en gescheidenheid te creëren uit elkaar valt. Wat overbleef was een inherent diep gevoel van vrede (Een Cursus in Wonderen – Les 34: ‘Ik zou in plaats hiervan vrede kunnen zien’) en ik voelde de noodzaak om te drinken wegvallen (hoewel de eerlijkheid mij gebiedt om te zeggen dat de tijd mij dit zal leren, maar er is wel een heel sterk gevoel dat het zo is).
Een andere bijkomstigheid van het idee dat ik geen zin meer heb en dat de dagen te lang zijn, was dat dit een gevoel van onbewuste angst opriep; de angst voor de volgende dag die weer te lang is en waarin ik weer geen zin heb en de angst dat ik opnieuw teveel zal gaan drinken terwijl ik me had voorgenomen om dat niet te doen (wat overigens weer een schuldgevoel oproept). Deze angst is verdwenen als sneeuw voor de zon, puur door het inzicht dat dit niet de redenen zijn waarom er gedronken werd.
Wat automatisch overblijft is liefde, aangezien angst (en niet haat, zoals veel mensen denken) het tegenovergestelde van liefde is. Verwijder angst en liefde blijft over, dat is de enige manier. Je kunt angst niet verdrijven door liefde te genereren, je moet angst te lijf gaan en verslaan en van je afschudden voordat liefde die plaats kan innemen.
Even een kort overzicht.
- Ego-denkgeest heeft een schuldgevoel nodig om dualiteit en gescheidenheid te creeren om zodoende mij het gevoel te geven dat ik dit lichaam ben.
- Hiervoor gebruikt de ego-denkgeest, gezien mijn verleden, alcoholgebruik.
- Om ervoor te zorgen dat ‘ik’ dat spel niet doorzie, laat de ego-denkgeest mij geloven dat ik goede redenen heb om te drinken (geen zin meer, dag te lang, et cetera) waardoor de ware reden mij ontgaat.
- Hierdoor ontstaat ook, als bonus, onbewuste angst dat liefde onderdrukt.
Het doorzien van het spel van de ego-denkgeest is het enige wat nodig is om vrijwel alles te veranderen. Het spel van de ego-denkgeest werkt alleen zolang het schuldgevoel en de angst onbewust is, zodra het doorzien wordt, is dit specifieke spel voorbij. Dit wil overigens niet zeggen dat de ego-denkgeest niet nog meer spelletjes speelt, maar als je weet dat ze allemaal draaien om schuld en angst, dan ben je al een heel eind in de goede richting.
Dit is waarom, zoals ik al aan het begin schreef, het meest productieve onderzoek altijd naar binnen is gericht en waarom het noodzakelijk is dat je in staat bent om te accepteren dat het wellicht om onbewuste schuld en onbewuste angst draait, ook als je denkt en gelooft dat dit niet zo is. Vergeet niet dat de ego-denkgeest jou er altijd van overtuigt dat het om iets anders gaat, terwijl dat simpelweg niet zo is.
|
