Mijn Bullshit
(4. Vierde Tien Jaar... En Verder) — (30-4-09)
Als ik zo terugkijk, wat een redelijk stupide iets is om te
doen, bestaat de eerste 20 jaar van een mensenleven in de geciviliseerde
wereld uit indoctrinatie. Je wordt geboren en krijgt alleen maar te zien
en te horen hoe je moet voldoen aan de maatstaven van de maatschappij/matrix.
Het gebeurt niet eens met opzet, ik geloof niet dat het een samenzwering
is om de mens tot schaap te maken. Het is simpelweg doordat dit al zo
lang gaande is dat de ouders, opvoeders en leraren niet beter weten
dan dat deze maatschappij/matrix is zoals het hoort te zijn. Er bestaat
bij hen geen twijfel, dit is hoe de mens is en leeft. Hierdoor voelen
zij zich bijna vereerd dat ze deze kennis mogen doorgeven aan de volgende
generatie, zodat deze nieuwe generatie het weer kan doorvertellen aan
hun kroost.
Het is niet een geniaal edoch duivels vooropgezet plan geweest, het
is slechts een voortgezette misvatting. Het is net als met een leugen,
als je een leugen maar vaak genoeg herhaalt en volhoudt dat het waar
is, gaan mensen dat geloven en doorvertellen als waarheid. Maar puur
en alleen omdat wij denken en geloven dat iets is zoals het
is, wil niet zeggen dat het ook werkelijk is zoals wij denken
en geloven dat het is.
Sterker nog, in de meeste —zo niet alle— gevallen
is het niet zoals wij denken en geloven dat het is!
In de derde tien jaar, zoals ik beschreef in het vorige
artikel, doen we een poging om een plaats in de maatschappij/matrix
te veroveren. In die derde tien jaar moet er al iets gaan kriebelen,
er moet iets aan je gaan knagen waardoor je het gevoel krijgt dat er
iets niet klopt. Als dat niet het geval is dan is er een hele grote
kans dat je verder vast komt te zitten aan die maatschappij/matrix en
is er slechts een hele kleine kans dat je er nog los van gaat komen.
Als er wel iets gaat knagen in die derde tien jaar, en je gaat vragen
stellen, je gaat op zoek naar antwoorden, en je bent er absoluut van
overtuigd dat je niet zult rusten voor je die antwoorden hebt gevonden,
dan is die vierde tien jaar een wonderbaarlijk mooie HEL. Ik kan het
niet anders omschrijven. Even kort hoe het er voor mij uitzag:
De eerste vijf jaar van mijn vierde tien jaar was een voortzetting van
de derde tien jaar, tot ik op mijn 35ste opeens de geest kreeg en tegen
de Sociale Dienst mensen zei: oké, ik wil nu wel een baan. Geen
idee waarom, maar het is de beste beslissing van mijn leven geweest.
Hoewel? Wij kunnen niets beslissen, het gebeurt zoals het gebeurt, wij
willen graag denken dat wij iets beslissen, maar dat is bullshit. Dus
laat ik het anders stellen: het universum liet mij weten dat het tijd
was om een baan te vinden, en wel NU. (ook al wist ik niets af van het
bestaan van zo'n universum)
Vanaf dat moment, nadat ik een baan had gevonden, kom ik voor het eerst
in aanraking met het internet en ontmoet ik allemaal mensen die mij
—hoe zeg je dat?— mij bijna sturen in de richting van de
plek waar ik nu ben. Waar ben ik? Uhm, kom ik nog op terug, maar in
het laatste deel van die vierde tien jaar, en nu in het eerste deel
van mijn vijfde tien jaar, is alles wat ik dacht te geloven en alles
wat ik dacht zeker te weten, volledig overhoop gehaald.
Hierdoor kan ik niet anders dan alle bullshit van de afgelopen 40 jaar
vergeten, alles wegdoen, verbranden. Er is werkelijk niet één
iets of les of waarheid uit die afgelopen 40 jaar die mij nu iets kan
geven, die nu iets voor mij kan betekenen. Alle zekerheden en waarheden
blijken leugens te zijn; leugens die zo vaak herhaald zijn en als waarheden
zijn gepresenteerd dat ik ze ben gaan zien als waarheden. Maar... je
kunt een drol als roos blijven presenteren tot je er bij neervalt en
iedereen uiteindelijk zegt "ja, dat is een roos", maar het
blijft bruin en het blijft stinken.
Nu sta ik aan het begin van de vijfde tien jaar en in feite doet het
er niet meer toe wat er gebeurt. Ik weet dat er geen vrije wil is en
ik weet dat ik kan willen wat ik wil, maar dat is geen garantie dat
ik dat ook zal ontvangen. Het verleden is een leugen en de toekomst
is niet te garanderen, het nu bestaat niet en ik ben slechts een verbeelding
van mijn en jullie gedachten. Alles wat gebeurt, gebeurt puur en alleen
omdat het gebeurt. Het is niet goed of slecht, niet positief of negatief,
het gebeurt; en alles wat ik doe met de intentie iets te bereiken (let
op, beste Secret aanhangers) zal mij alleen maar meer ongeluk en tegenslag
brengen. Dit geldt overigens niet alleen voor mij.
That's it, op die plek ben ik nu. Hier is waar ik sta en het enige
wat ik zeker weet —en het kan me werkelijk geen fuck schelen of
er iemand is die denkt het beter te weten— het enige wat ik zeker
weet is dat als iets gebeurt, dit alleen maar goed kan zijn, want het
gebeurt. Je kunt het vervelend vinden dat het gebeurt, maar dat verandert
niets aan het feit dat het gebeurt. Je kunt je verzetten tegen dat wat
er gebeurt, maar dat neemt niet weg dat het gebeurt.
Wanneer iets gebeurt mag je daar verdrietig om zijn, je mag er kwaad
om worden, je mag je ook verzetten, maar uiteindelijk, ooit, zul je
zien dat het alleen maar zo had kunnen gebeuren en dat het zo moest
gebeuren. Het had niet anders kunnen zijn. Houdt dit in dat je er niets
mee moet doen omdat het zinloos is? Nee, natuurlijk niet, er iets mee
doen heet "leven", tuurlijk moet je er iets mee doen, je moet
het alleen niet zo fucking serieus nemen.
That's it... daar sta ik... slechts 35 jaar van mijn leven nodig
gehad om tot deze simpele conclusie te komen.
Alle delen:
Mijn bullshit deel 1: de eerste tien jaar
Mijn bullshit deel 2: de tweede tien jaar
Mijn bullshit deel 3: de derde tien jaar
Mijn bullshit deel 4: de vierde tien jaar
