Denkfout II
(Heden, Verleden en Toekomst) — (30-5-10)

Draait niet alles om een denkfout? Ik denk van wel. Zo is er ooit verzonnen dat er zoiets moet zijn als een verleden, een nu en een toekomst. Het gevolg hiervan is dat er heel veel mensen NU depressief zijn om iets wat in het verleden is gebeurd of om iets wat ze in de toekomst nooit zullen kunnen bereiken. Het stikt van de verpeste jeugd en de kapotgeslagen hoop voor de toekomst.

In Een Cursus in Wonderen staat een mooi stukje dat ik vandaag las (eerst in het Engels omdat dit zo veel mooier is dan de archaïsche vertaling):

"As you look upon yourself and judge what you do honestly, you may be tempted to wonder how you can be guiltless. Yet consider this: You are not guiltless in time, but in eternity. You have "sinned" in the past, but there is no past. Always has no direction. Time seems to go in one direction, but when you reach its end it will roll op like a long carpet spread along the past behind you, and will disappear. As long as you believe the Son of God is guilty you will walk along this carpet, believing that it leads to death. And the journey will seem long and cruel and senseless, for so it is."

Vertaling: "Als je naar jezelf kijkt en in alle eerlijkheid beoordeelt wat je doet, kom je misschien in de verleiding je af te vragen hoe jij schuldeloos kunt zijn. Maar bedenk het volgende: jij bent niet schuldeloos in de tijd, maar in de eeuwigheid. Je hebt "gezondigd" in het verleden, maar er is geen verleden. Altijd heeft geen richting. De tijd lijkt in één richting te verlopen, maar wanneer je zijn eind bereikt, zal hij zich oprollen als een lange loper, achter je uitgerold over het verleden, en verdwijnen. Zolang je gelooft dat de Zoon van God schuldig is, zul je over deze loper lopen, overtuigd dat hij leidt naar de dood. En de reis zal lang, bar en zinloos lijken, want dat is ze ook." [T13.I.3]

Het is natuurlijk niet toevallig dat ik dit nu lees. Ik zie om me heen zoveel mensen die depressief zijn om wat er vroeger is gebeurd of om het simpele feit dat het duidelijk is dat waar zij op hopen in de toekomst niet tot de mogelijkheden behoort. Ik zie zoveel mensen die andere mensen terechtwijzen over iets wat schijnbaar in het verleden is gebeurd, zoveel mensen die andere mensen of zichzelf beschuldigen of kastijden.

Ik word doodmoe van die mensen om mij heen en realiseer me dat ik alleen maar doodmoe word van mijzelf, die andere mensen zijn daar niet schuldig aan. En dan lees ik deze tekst, terwijl ik al maanden niet meer in Een Cursus in Wonderen heb gelezen. Het is geen toeval dat ik het boek opeens weer opensla en dit lees.

"De tijd lijkt in één richting te verlopen, maar wanneer je zijn eind bereikt, zal hij zich oprollen als een lange loper, achter je uitgerold over het verleden, en verdwijnen." [T13.I.3:5]

Er is geen verleden, dus er is niets gebeurd en er kan vanzelfsprekend niemand schuldig zijn. Ik niet, jij niet, de buurman niet, niemand niet. Er kan geen verwijt bestaan over iets wat niet gebeurd kan zijn in een verleden dat niet bestaat. En toch verpesten we ons dagelijks leven door onophoudelijk te zeuren over iets wat vroeger is gebeurd. En "vroeger" kan ook gisteren zijn, of een uurtje geleden of zo kort als een halve seconde geleden. We zijn alleen maar bezig met het verwerken van iets wat in het verleden is gebeurd; terwijl er niet zoiets bestaat als "verleden".

En zelfs al zou er wel zoiets zijn als een "verleden", dan nog ben je niet in staat om dat te veranderen. Dan blijft er maar één manier over om nu op een normale manier te functioneren, en dat is door te vergeven en los te laten. Ik zeg niet dat je niet boos mag worden om iets wat gebeurd is, maar ik zeg wel dat je eens moet nadenken of dat wat gebeurd is werkelijk zo belangrijk en desastreus is geweest om toe te staan dat dit vervolgens de rest van je leven verkankert?

Het is niet de gebeurtenis wat je leven verkankert, het is het feit dat jij vasthoudt aan die gebeurtenis wat je eigen leven verkankert. Loslaten houdt niet in dat je vergeet wat er is gebeurt, loslaten houdt in dat je niet toestaat dat het je leven verkankert. Vergeven houdt niet in dat je de ander vergeeft voor wat hij jou heeft aangedaan, vergeven houdt in dat jij jezelf vergeeft dat je hebt gedacht dat die ander jou iets heeft aangedaan, je vergeeft jezelf dat je de ander als schuldige hebt aangewezen voor het feit dat je denkt dat wat hij heeft gedaan jouw leven verkankert. Jij vergeeft voor jezelf omdat je nu een goed leven wilt hebben, niet voor een ander, niet voor het verleden.

"Zolang je gelooft dat de Zoon van God [dat = jij, ik, iedereen, alles] schuldig is, zul je over deze loper lopen, overtuigd dat hij leidt naar de dood. En de reis zal lang, bar en zinloos lijken, want dat is ze ook." [T13.I.3:6]

Zie in dat uiteindelijk niemand schuldig is en wellicht kun je loslaten, wellicht kun je vergeven, wellicht zul je dan nu een beter leven hebben. En als je het niet inziet, dan zal er hoe dan ook niets veranderen en zul je gaarkoken in een pot vol verwijten en schuldvragen tot je een ons of nog minder weegt.

Als je toestaat dat het verleden je heden beïnvloedt, dan sta je toe dat iets wat onveranderlijk en onherstelbaar is de rest van je leven beïnvloedt. Wie kan zoiets nou werkelijk willen?


Serie:
1) Denkfout (Ego, Heilige Geest en Ware Ik)
2) Denkfout II (Heden, Verleden en Toekomst)
3) Denkfout III (Celdeling, Chromosomen en Oersoep)

INHOUD